Strachówko, pamiętasz? (post o szkole, z 2009)

zdj. z tej strony

Wróciłem z ET Market 2009 w Starych Jabłonkach. Refleksji masę. Z wykładów, warsztatów, pobytu, podróży. Spróbuję się wyspowiadać ze wszystkiego jutro. Bye ;-) (Środa, 24.czerwca.2009)

Siadam do komputera i ożywam . Jakby mnie podłączyli do tlenu. Świat wyłania się pod moimi palcami. Chyba mam inteligencję wielorako-lingwistyczną.

ET Market, ET Akademia. O czytaniu, o reprezentacjach mentalnych, o gramatyce…. Mądrze i prosto, jak humanizować, personalizować szkołę, cieszyć się całym sobą w jacuzzi, we własnym ciele, którego żaden członek nie został stworzony nadaremno, w Gietrzwałdzie mogłem posiedzieć sam, pod wielkim sklepieniem kolegiaty, pielgrzymi chodzili akurat z różańcem po łąkach, psychoterapia autogenna, stres, struktura przeżyć wewnętrzno-cielesno-psychiczno-fizjologicznych, jak odkrywać człowieka w uczniu i w relacjach szkolnych, jak odkryć, zrozumieć siebie samego, różnorodne inteligencje (wielorakie?), bogactwo wewnętrzne człowieka-osoby, system studiów w USA i możliwość ich finansowego wsparcia, bogactwo programów, projektów, przykłady dobrej praktyki. Pyszne obiady i nocne grillowanie przy muzyce i tańcu. Wielkie re-collection intelektualno-duchowo-holistyczne dla nauczycieli, z możliwością odnowy biologicznej. Spa. Solus per aquam, solus per intellectum, solus per …. zależnie jak kto postrzega świat.

Ad. wpływ i pozostałości marksizmu w polskiej szkole. Czy można zbudować coś nowego, na nie uprzątniętym placu? Na ruchomym gruzowisku. Tak jest z naszą oświatą. Kolejność powinna być taka: uprzątnięcie, rozplanowanie, położenie fundamentów. Fundamentem musi być człowiek, pojmowany jako wolna, odpowiedzialna jednostka. Fundamentem musi być koncepcja wolności, wolnego bytu ludzkiego, osoby, z jej podstawowymi prawami. Zbadajmy szkołę od tej strony. Nauczyciel, uczeń i ich prawa (tak jak je formułują terapeuci, niekoniecznie zgodnie z wzorcowymi statutami szkół).

To jest wołanie, krzyk o taką debatę. Bez niej drepczemy w miejscu, albo jeszcze gorzej, przypudrowujemy fałsz. Ludzie, którzy nie wiedzą, co to wolność, co to osoba, będą reformować szkoły i mienić się odmienionymi, dyplomowanymi nauczycielami.

Jak można było rozwijać interpersonalne stosunki, intrapersonalną inteligencję, wolność, niezależność poglądów na siebie, na świat, w systemie, który negował personalizm, wolność jednostki, wolność poglądów, czyli podstawowe prawa człowieka??? Można było budować PGR, i „rozwijać się” w Socjalistycznych Związkach Socjalistycznej Młodzieży. Aż po zenit klasowej świadomości o wyższości humanizmu socjalistycznego, wolnego od wpływów imperialistycznych i religijnych przesądów. Byt określał świadomość, która była zredukowana do zlepku partyjnych „mądrości”. Nie można także było być internacjonalistycznym poza „internacjonalizmem socjalistycznym”.

Starsi nauczyciele często obruszają się na krytykę szkoły w PRL. Niech mi odpowiedzą na te pytania i wątpliwości. A może wciąż będą twierdzić, że uczono ich wtedy, i potem oni uczyli, zasad gospodarki rynkowej, wolności przekonań i prawdziwej historii? Jak duża część społeczeństwa żyje w świecie fałszywych wyobrażeń „jakby PRL nie było, jakby ich nie dotknął, ominął”? Większość nie zastanawia się nad tym i nie bąknie nawet o wpływie materialistycznej ideologii marksistowskiej na swoje życie. MEN (MENiS, itp.) też omija te rejony myśli i (nie)odpowiedzialności. Czeka aż wymrą świadkowie? Bo szkoda im żelaznego, niereformowalnego ZNP-eowskiego elektoratu? Dzisiaj wszystko się miesza, i tyluż można sobie znaleźć elektorów w ZNP, co w Solidarności. Gra chyba idzie jeszcze o coś innego, co przerasta moje rozumienie.

Na prawdę nie ma zapotrzebowania. Takie przeświadczenie utrwala się m.in. przez transmisje z Sejmu i programy telewizyjne z udziałem polityków. Wydaje się jakby prawda była dla nich nieatrakcyjna intelektualnie. Dużo bardziej ich wciąga, ba, pochłania pasja (niczym partyjnych szalikowców) ,,kto kogo efektowniej zagada, zaatakuje, w ostateczności obrazi”. Żenada to mało powiedziane. Współczesna Targowica. Sprzedają prawdę za procenty wyborcze. Trudno znaleźć wyjątki.

Propaganda PRL wywarła wpływ na umysły starszych nauczycieli (u mnie też, ale w odwrotna stronę), a przez nich oddziałuje - nawet po śmierci Matki Komuny - na dzieci i młodzież. W ilu szkołach (%) świętowano 4 czerwca?

Pozostało jeszcze wiele wydarzeń do upamiętnienia. Np. powstanie/założenie Solidarności RI w gminie, pierwsze wybory samorządowe itd. Są narzędzia do mierzenia zmian w szeroko rozumianej oświacie.

Niestety można także pozorować zmiany. Mogą być powierzchowne, sięgające tylko technik pedagogicznych. A nauczyciel ma być wzorem osobowym (!), a nie wyćwiczonym, oświatowym usługodawcą. Formacja - to coś więcej, niż warsztaty i studia podyplomowe.

Jeśli ktoś ma kłopot z oceną wpływu propagandy PRL, ideologii marksistowskiej, partyjnej wszechwładzy, to niech sprawdzi opracowania, co myślą na podobne tematy mieszkańcy innych krajów byłego obozu socjalistycznego. Np. na Ukrainie uważają, że u nich była (i jest) najlepsza oświata, podręczniki itd. My, że w PRL. Na Białorusi, Litwie, w NRD itd. pewnie podobnie. Bo przecież cały obóz był najwyższym wykwitem cywilizacji w dziejach ludzkości; zresztą miało tak pozostać na wsze-czasy. Nad tą prawdą przechodzi się jakoś do porządku i uważa, że dzisiaj wszystko już jest OK. Jakby nigdy nic. Szybko zapomni się o feralnej frekwencji w eurowyborach itd. itp. - czyli Polski w Europie i świecie współczesnym.

Żyjemy w fałszywych wyobrażeniach o przeszłości - np. tzw. mienie pożydowskie i w ogóle obecność Żydów w naszej historii - i teraźniejszości. Pamięć i tożsamość wybiórcze! Skutki będą opłakane. Wyjdzie nam to wszystkim bokiem. Bo tylko w prawdzie może rozwijać się człowiek i jego świat (kultura homo sapiens).

Muszę często powtarzać dzieciom (w domu i w szkole) za Joshem Mc Dowellem: kocham cię, bo jest w tobie wieczność i nieskończoność. A w chwili większych religijnych uniesień „bo jesteś stworzony na obraz i podobieństwo Boże”.

Wczoraj wracaliśmy w trójkę z ET Akademii (Marketu) i rozmawialiśmy. Niestety ja gadałem najwięcej. Mam kaca. Zrobiłem rachunek sumienia i dobre postanowienie: „Muszę napisać książkę. Po pierwsze: nazbierało mi się strasznie dużo obrazów, myśli, fraszek i anedegdot. Po drugie, żeby uwolnić kolejnych współpasażerów od nadmiaru moich opowieści. Kto będzie chciał, przeczyta.

Zwiedzając po drodze piękny kościół, ktoś stał długo przed obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej, ja klęczałem przed Najświętszym Sakramentem. Byliśmy w dwóch bocznych nawach. W prezbiterium było pusto. Są różne religijności. Haiku, hokku, haikai.

Uczucia związane z kartą płatniczą mam. Musiałem wyrobić, przed wyjazdem na kurs językowy do Anglii. Jeśli jeszcze kiedyś mnie wybiorą na premiera, wójta, marszałka – nikt nie będzie się ze mnie śmiał. Cieszę się, jak dziecko. Ale nie będę się rozwodził (nad tym). Hurra.

Dwóch ludzi, dwa obozy. Tygrysy, Hippoterapia w Sosnowym Gospodarstwie.

Dzwoniła siostra, jest z synem na obozie Tygrysów, z duszpasterzem sportowców. Jest lekarzem obozowym. "Przywrócić prawdziwe dzieciństwo tym, którzy go nie zaznali" to naczelna myśl, jaka przyświeca ks. Mirosławowi Mikulskiemu, który od 45 lat wśród wspaniałej mazurskiej przyrody, wraz z oddanymi sprawie przyjaciółmi, organizuje wakacyjne obozy letniego wypoczynku dla dzieci opuszczonych i zaniedbanych wychowawczo”.

Dzwoniłem do Łazarza, jest ze swoim pedagogiem szkolnym, pomaga w pracach przy budowie obozowiska. O pedagogu znalazłem akapit w Tygodniku Powszechnym, w artykule o Oldze, wolontariuszce: „Bóg raczy wiedzieć, jak długo by ją tak męczyło, gdyby nie poznany przez znajomych pedagog Marian Jaroszewski, który organizuje wakacyjny obóz z upośledzonymi i proponuje: „Jedź z nami”. A w innym miejscu: „W sierpniu pracował natomiast [tam] Marian Jaroszewski, który poprowadził IV integracyjny młodzieżowy obóz jeździecki, po raz drugi w Sosnowem na Kurpiach”.

Jaki piękny jest świat, w którym można spotkać takich ludzi. Jakie mamy szczęście, jako rodzice, że dzieci znalazły takich mistrzów. I jak smutny los rodzin, w których konsumpcyjni rodzice, chowają konsumpcyjne dzieci. Nareszcie żyjemy w kraju, w którym nikt, nikomu nie przeszkadza czynić dobra. Byle się chciało.

Wieczór, czas kończyć. Samo się pisało przez cały dzień. Nie byłem w stanie raz usiąść i zapisać. Podchodziłem, dopisywałem. Wszystko jest we mnie, ale potrzebuje interwałów. To tu, to tam, wychodzi nowe zdanie. (Czwartek, 25.czerwca.2009)

***

Troista natura małżeństwa. Ja, ty, my. Tajemnica. Jak to jest w ogóle możliwe w przyrodzie? Mało o tym wiemy, bo mało się tym zajmujemy. Owszem, jest fakultet „Studia nad Rodziną” w Łomiankach, chwała im. Ja bym wolał „Studia nad małżeństwem”, bo ono jest źródłem rodziny....

 *** Troista natura małżeństwa. Ja, ty, my. Tajemnica. Jak to jest w ogóle możliwe w przyrodzie? Mało o tym wiemy, bo mało się tym zajmujemy. Owszem, jest fakultet „Studia nad Rodziną” w Łomiankach, chwała im. Ja bym wolał „Studia nad małżeństwem”, bo ono jest źródłem rodziny.... ***

antyreligijność (i moja)

       /Pan mój i Bóg mój człowieka wolnego/

tak

na starość to zrozumiałem

to pozytywne rozwiązanie

religijność ujednolica

nie ma sposobu żeby nie

jak masz tego Boga doświadczać

jaki jego obraz sobie wyrabiać

a nie przyjąć z formuł definicji

bo każdy życie wewnętrzne jakieś ma

mędrzec stara się odpoznać opisać

głupiec zmarginalizować autocenzurą

tak daje się to co najgłębsze

ten który najgłębiej w nas mieszka

tajemnica i sens osobowy

podmiotu mojego tylko własnego ja

ale z domysłem że tak samo w innych

cała filozofia jest Einfühlung

być czuć się jednością plus

relacje osobowe osób z podmiotem

podmiotowych osób aż dziwnie brzmi

ale coś ważnego bardzo wyraża

najpierw dziecko z matką ojcem

z kimś najbliższym i opiekuńczym

potem etapami poziomami z innymi

aż wreszcie z samym sobą

i na tej bazie nawet i aż z Bogiem

osobowe relacje z Bogiem

tak jak Go doświadczasz w sobie

jak poznajesz w naukach ci danych

także w istniejących religiach

definiujesz sobie i ty (sam)

to doświadczenie niematerialne

tego wewnętrznie czytanego sensu

czucie przeżywanie czytanie

rozkminianie nazywanie w wolności

broń Boże tylko posłuszeństwem

nie musi zgadzać się z tobą proboszcz

(papieżu ratuj przed episkopatami)

owszem

świat zachodni dzisiaj odrzuca

ale tak naprawdę co odrzuca

i spójrzmy na to pozytywnie

przynajmniej nie biją się Bogiem po łbach

owszem 

i ja odrzucam przymus każdej tradycji

w krajach tzw katolickich włącznie

choć pewne elementy zachowuje każdy

owszem

kościelność aż chorą na moher

na Toruń Kaczyńskich narodowców

dewotów zaperzonych itd. itp.

chcących i ciebie zdominować

owszem owszem jest to obrzydliwe

dla człowieka szczerze myślącego

z rozumnością daną gatunkowo

wykształconą samo-i-poszukiwaniem

prawdy dochodzi się i czeka (Norwid)

na przykład zmysł smaku rozwijam

przepuszczając przez kubki smakowe

te a nie tamte gdy wino i soki próbuję

żeby odkryć i przeżyć te najważniejsze

ale tajemnica bytu osobowego i relacji

jest i pozostanie do końca tej Ziemi

wymagając jako takiego definiowania

bo kimże jestem ja sam

jeśli się nie ocenzurujemy

z wszystkiego co przeżywamy

z sensem własnym i doświadczanym

łącznie w kulturze judeochrześcijańskiej

od paru tysięcy lat

(pominę dziś malowidła naścienne)

tylko w Bogu z Bogiem zrozumiałym

jak bądź doświadczanym definiowanym

....

więc spotykajmy przeżywajmy nazywajmy

by nie stać się zakładnikami materii

jak apel o odwagę intelektualną niech brzmi

system gdy chwyci nie (po)puszcza

taka jego natura (każdego)

po zniewolenie (podporządkowanie)

po zawłaszczenie i totalitaryzm

że aż boimy się pomyśleć inaczej

poczuć przeżywać być

    (sobota, 16 listopada 2024, g. 14.32)

***

synowie boży i córki

        /niech nam się stanie.../

dziecko

daje nam przeżycie boskości

wręcza nam berło atrybutów plus

atrybutów boskości w jego życiu

najpierw możemy je współpocząć

potem dać byt i bezpieczeństwo

na lat wiele

a jeszcze później

cykl może się w ni z nim powtórzyć

biedni którzy nie doświadczyli

choć mogli na wiele sposobów

do babć i dziadków cud powraca

w osobach wnuczek wnuków

    (piątek, 15 listopada 2024, g. 20.36)

***

moje ciało mój wybór

       /moje życie mój rozum i odpowiedzialność/

nigdy nie wiadomo

kiedy coś napiszę

pod wpływem jakichś bodźców

zewno- lub wewnętrznych

dziś znów usłyszałem tę głupotę

deklarację nieodpowiedzialności

od Melanii Trump tym razem

tak moje ciało jest angażowane

w stosunku seksualnym

moje plemniki jajeczka i reszta

"Z wyjściowej liczby kilkudziesięciu, a nawet kilkuset milionów plemników, znajdujących się w nasieniu, do jajeczka dociera tylko kilka tysięcy. W samym zapłodnieniu uczestniczy zaledwie 200 z nich, a początek nowemu życiu daje tylko jeden wybraniec... choć jajeczko kobiety-matki selekcjonuje plemniki mężczyzny-ojca [a nie tak na ślepo, jak leci]" (tutaj) 

tak to jest mój wybór

z kim się łączę seksualnie

muszę mieć świadomość do tego

bo w wyniku tego działania

może powstać życie

z które MUSZĘ brać odpowiedzialność

nie tylko za chwilę przyjemności

jeśli chcę być człowiekiem-osobą

    (piątek, 15 listopada 2024, g. 13.35)

***

spotkałem Boga

          /tu jeden ze sztandarowych przykładów/ 

jak się Boga spotyka

a kim on jest i jaki

nie tylko ja bo miliony

trzeba trochę poczytać

a ja muszą opowiedzieć swoje

tzn spotkania i rozumienia Boga

nie spotykają ci którzy wykluczają

ci inkluzywni mają inaczej

nie wypieram ani się wypieram

własnych doświadczeń

ale staram się je nazwać

rozumieć opisać podać dalej

świat nie tylko dotykalny jest

widzialny słyszalny materialny

bo jest także psychiczny

psycho-anime-logiczny

świadomość jest skarbcem

jej struktura i zawartość treść

do odczytywania obie i zawsze

i tam to się spotyka także Boga

w miliardach połączeń doznań

kojarzeń odkryć przeżyć

nie ma tam dostępu z zewnątrz

ponieważ Bóg nie jest z materii

jak i tysiące miliony faktów

faktów życia wewnętrznego

to ci co wykluczają nie znają

ale kim byłby człowiek

albo kim staje się i pozostaje

który wyklucza i cenzuruje

nawet sam siebie i swój świat

moje czytanie rozumienie dziejów

ma styczność z milionami innych

możemy sobie powiadać ze zrozumieniem

swoje doświadczania przeżycia i świat

nie mówię że ekskluzywni nie mogą

opowiadać sobie i się rozumieć

chcę i ja ich was usłyszeć

opowiadajcie siebie i swój świat

choć wyłania się problem

co zostaje bez duszy i bez sumienia

czy daje się w ogóle opowiadać

czy jest w ogóle jeszcze co

 

pisze mi się już za długo

a to tylko że spotykam

ale jeszcze nie jaki jest Bóg

w tym moim naszych doświadczeniach

podrzucę jedno z przeżyć wielkich

gdy setki tysięcy ludzi czują to samo

na Placu Zwycięstwa 2 czerwca 1979

mistykami wtedy wszyscy tam byliśmy

    (czwartek, 14 listopada 2024, g. 11.28)

***

dociekanie dziejów

          /to tyle jeszcze mogę/

na sobie odpoznaję dzieje

jak działy się

z moim udziałem

coś nas niosło w 1980

ja byłem tym duchem niesiony

i większe coraz struktury w Polsce

można trzeba użyć wielkich słów

struktury we wspólnocie narodowej

od zarania dziejów po zenit

tak działo się wtedy w Strachówce

taki mechanizm duchowy

wielkich spraw wielkich idei

po stanie wojennym już nie

tylko zwykły mechanizm demokracji

wtedy tu natknąłem się na ścianę

i tak można poznać te mechanizmy

największe biorą się z Ducha

mniejsze np z demokracji i polityki

przykre gdy ludzie tracą zdolności

rozeznawania tych mechanizmów

lub ich się wyrzekają dla czegoś

struktury podziałów klasowych

odzyskały znaczenie w Polsce

po stanie wojennym Jaruzelskiego

  

rozumiem dopiero dzisiaj ja stary

jaką szansą Solidarność była

ideał mignął w naszych dziejach

wreszcie społeczeństwa bezklasowego

bez marksistowskiej walki klas

społeczeństwa solidarności z ducha

wspólnoty akceptującej dobrowolnie

dar wolności i ziemi tu teraz

kulturę od której przyszłość zależy

tak widzę czuję rozumiem

dlatego to piszę

na koniec się więcej odsłania

wszystkie wątki się dopowiadają

staremu człowiekowi

odsłaniają jak się działy

wyjaśniają sytuację końcową

bez wpływu interesów i karier

ot czysta bezinteresowność

  

społeczeństwo solidarności

pozostanie tylko hipotezą moją

doświadczyłem ale czy potwierdzą  

czysta bezinteresowność

jak łaska z wysokiego nieba

może przyda się jeszcze komu

  

ps.

szukając linku do ukośników

chciałem dać na swoją stronę

pt Ziarno Solidarności

  

znalazłem cos innego

co z tego samego źródła

źródła prawdy ponad nami

  

"W tym, co się działo, widzę także działanie Ducha Świętego. Nie byłoby jednoczącej się Europy, gdyby nie Solidarność. Nie byłoby Solidarności, gdyby nie Papież-Polak. Nie byłoby Papieża-Polaka, gdyby nie głosy biskupów niemieckich podczas konklawe w 1978 r. Nie byłoby tych głosów, gdyby nie Orędzie z 1965 r." (tutaj)

   (wtorek, 12 listopada 2024, g. 21.42)

***

aintelektualny Kościół

rozumiem

ma być dla wszystkich

rybaków wędkarzy rolników

dla kapłanów i świeckich tzw

ale absencja intelektu razi

poraża chciałem napisać

rozumiem

dla babć dziadków na wsi

dla dzieci przed i po komunijnych

i różnych różnie niepełnosprawnych 

ale w tym samym czasie

pisze JPII encyklikę wiara i rozum

inne encykliki adhortacje bulle

nasz Kościół zwołuje też sobory

kto widzi niekonsekwencje

owocującą fałszem 

boli zwłaszcza w polskim życiu

na szczytach i w gminach 

synod o synodalności już był

o dialogiczności ani słychu widu

za trudny

bo zwraca się ku rozumności hs

mamy podcasty szczęśliwie

niewierzący pytają dominikanina

raczej o wszystko

a on nie broni się każdym słowem 

nas to nie spotka

nie taki Kościół w Strachówce

działa w starych wyobrażeniach

nie wiedząc że fałsz rozsiewa

wczoraj mogli świętować

polską niepodległość

przy tablicach Czerwińskiego

i krojąc tort wzorem Grażyny

 

orgiastyczna Polska Trumpem

na niepamięć skazuje bohaterów

My Naród powiedział Wałęsa 1989.11.15 

entuzjastycznie przyjął go Kongres

na zakłamaniu budują nową tożsamość

bo legalizuje ich Kościół

boli zwłaszcza w polskim życiu

na szczytach i w polskich gminach

w Strachówce mogą świętować

według woli wójta i wyborców

bo proboszcz usunął Wota Wdzięczności

za wolność godność prawdę Solidarność

szkoła nadal nazywa się jak w 2008 

nawet Grażyna pracuje tam emerytalnie

ale jaka pamięć i tożsamość gminna

na jakiej prawdzie będzie budowana

gdy brak dialogu prawdy i wspólnoty

zostają tylko słowa słowa słowa

ustawy o samorządzie parafii szkole

ale martwa kultura nie zadziała

mieliśmy kiedyś ideał Strachówki

gminne spotkania oświatowe

jak przedsmak wielkiej idei

Rzeczpospolitej Norwidowskiej

 

    (wtorek, 12 listopada, g. 13.01)

***

 

dwie strony Kościoła

         /recepty są ale trzeba chcieć/

niema tylko jednej

świętej powszechnej apostolskiej

jest też powszechna obrzydliwa

  

autokratów biznesmenów pedofilii

plus ograniczonych intelektualnie

powszechny systemowy wymiar K-ła

to co ja zrozumiałem

i to o czym mówi Górzyński OP

są częścią tego samego

częścią systemu

lub nawet istotą systemową

panowania na ziemi nad nami

systemy podlegają naprawom

nie wystarczy więcej Ewangelii

jako rutynowe hasło na wszystko

wiara i rozum wymagają bardziej

poznawania uznania akceptacji

mądrości prawdy która się daje

daje się nieustannie i różnie

Rydzykiem Górzyńskim Kapaonem

szkoda że na nierównych prawach

szkoda że taki mądry i wszechwładny

szkoda że nie wszechmądry pokornie

nie stosuje zasady 3:2:1 chociażby

niechby były 3 cząstki Rydzyka

dwie cząstki Górzyńskiego księdza

i tylko jedna świeckiego Kapaona

(wt. 12 list. 2024, g. 10.22) TUTAJ - Rok Norwidowski_widziane ze Strachówki

Świętowanie pełne refleksji

po powrocie z diecezji Mohylewskiej

Kto i kiedy upomni się o kolejnego mieszkańca naszej gminy (wspólnoty??) z przełomu XIX i XX wieku, księdza Józefa Króla, brata Andrzeja, magistra świętej teologii na Sankt Petersburskiej Akademii Duchownej (tę samą trochę później ukończył ksiądz Ignacy Skorupka, wszak żyli w zniewolonej-rozbiorowej Polsce). Jest wiele znanych powiedzeń, bardzo znanych i sławnych ludzi, łączących pamięć, sumienie, naród… 

- „Naród, który traci pamięć przestaje być Narodem- staje się jedynie zbiorem ludzi czasowo zajmujących dane terytorium” /Józef Piłsudski/. 

 - Naród, który traci pamięć, traci sumienie /Zbigniew Herbert/. - „Naród, który traci pamięć traci swą tożsamość” /Św. Jan Paweł II/ 

- „Naród bez dziejów, bez historii, bez przeszłości, staje się wkrótce narodem bez ziemi, narodem bezdomnym, bez przyszłości. Naród, który nie wierzy w wielkość, i nie chce ludzi wielkich, kończy się” /Kardynał Stefan Wyszyński/. 

- „Ojczyzna to ziemia i groby. Narody, tracąc pamięć, tracą życie” - słowa te zapisano na drewnianej tabliczce na terenie jednej z najsłynniejszych nekropolii polskich - Starego Cmentarza na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem. Ich autorstwo przypisuje się francuskiemu marszałkowi Ferdynandowi Foch'owi, Tukidydesowi, ale także bliskie są Norwidowi. 

 " Z wielkim bólem mówił Norwid Polakom, że nie będą nigdy dobrymi patriotami, jeśli wpierw nie będą pracowali na swoje człowieczeństwo. Żeby bowiem móc rozwiązać zadanie: "co to jest Polak", trzeba nie być "dzisiejszej Polski obywatelem (...) tylko trochę-przeszłej i dużo-przyszłej". Ojczyzna, według Norwida, znajduje się w nieskończonej przyszłości, tak że znajdziesz ją wszędzie, nawet "na krańcach bytu". Kto o tym zapomina, robi z ojczyzny sektę, a w końcu wstępuje w szeregi tych, którzy są "Wielcy! - w prywatnych rzeczach; w publicznych? - prywatni! ". Taka jest zasada chaosu w każdym społeczeństwie. Ład narodu przychodzi spoza narodu, ostatecznie jest on z Boga, i dlatego tym, którzy tak dalekosiężnie, bo kapłańsko, kochają swój naród, nie grozi nacjonalizm. " (Jan Paweł II)

   

***

tożsamość zawłaszczona albo bez

do dzisiaj tak nie pomyślałem nawet

że polską tożsamość zawłaszczono

i to ani Niemcy ani Rosjanie ani ONZ

ale polskie z nazwy wielkie instytucje

to że chciał PRL to wiadomo

ale że Kościół to brr niespodzianka

co mnie przywiodło do tego odkrycia

ano harcerstwo proszę państwa

historia rodzinnego stosunku do wszystkiego

u Kapaonow z Legionowa

byli pobożni oboje mąż i żona

potem ojciec nasz i matka nasza

pobożnością się zetknęli w 1944

w niemieckim obozie przejściowym

25 DPAC durchganglager pod Hamburgiem

ona z siostrą przygotowywały ołtarz

on służył do mszy już po wyzwoleniu

jego pobożność znamy od Marii Królowej

jej wzorem była Kózkówna spod Tarnowa

jako małżeństwo zaś w Rodzinie Rodzin

pod skrzydłami Prymasa Tysiąclecia

całą rodzinę naszą tam skryli

w spotkaniach rekolekcjach wakacjach

jaki mógł być stosunek do PL państwa

łatwo każdy może wywnioskować

jako do zagrożenia Kościoła polskości

jak do lwa krążącego wokół nas

chcącego pożreć wszystkich z kośćmi

harcerstwo broń boże partyjne

przedszkole może zdeprawować

i szkoła nie zdołała podbić tożsamości

pozostawaliśmy wobec niej niezależni

okazując na możliwe sposoby np. 1 Maja

i cóż

taki obraz przeniósłbym do wieczności

mówi się zabrałbym do grobu

i to całkiem nieintencjonalnie

bo zawsze wolę prawdę taką jaka jest

ta prawda przedziera się dopiero teraz

inaczej każe rozumieć tamten świat

świat dzieciństwa mojego długiego

dzięki prawdzie objawionej w mediach

za która Kościół ciągle nie nadąża

mimo postępów za czasów papieża F1

jaka jest ta prawda

wydrapywana wbrew wielu

instutucjom osobom tradycjom

w Polsce dziś to cały PiS-KEP-ustrój

który ciągle się opiera

choć powinni wiedzieć że polegną

obiektywizm nie klerykalne koterie

obiektywizm to prawda która dochodzi

w dialogu dochodzi się jej i czeka

nie dogmatyzuje magicznie

a więc przed zgorszeniem świata

chronił mnie ojciec/Matka Rodzina Rodzin

przed państwem złym ateistycznym

przed zmaterializowaniem mego ducha

ducha czystości jak Kózka

matka kazała trzymać rączki na kołdrze

modlić nauczyła

do pierwszej komunii zawczasu prowadziła

i modlitwy po niej gdy nie mogłem

nauczyła do komunii pragnienia

duszo Chrystusowa uświęć mnie (tutaj) 

w dosłości zaś wytrwała

do nocnych różańców namawiała 

jaki był wpływ jej na nas dzieci

niech symboliczny obraz powie

gdy na jej pogrzebie w kościele

najpierw zainicjowałem pieśń chwały

niech będzie chwała i cześć

i takie uczucia miałem

a potem nad grobem

recytowaliśmy zgodnym chórem dzieci

kto się w opiekę odda Panu swemu

psalm 51

który recytowała nam z pamięci

co wieczór przed MBA w wakacje

a także tak litanię Loretańską znała

więc co zrozumiałem dzisiaj ja stary chłop

w świetle nowych objawień

o których ostatnio piszę

objawień ciemnej strony Kościoła

o której wtedy nie mogła wiedzieć

nikt prawie nie wiedział

ani mógł znać trylogię Tolkiena

o której wtedy nie mogliśmy wiedzieć

stawiam tutaj znak zapytania

mogliśmy

gdyby tożsamość nie była zawłaszczona

przecież ja powinienem wiedzieć krzyczeć

bo miałem za sobą te doświadczenia

ale aż tak wyparte zawłaszczone

obronili mnie przed harcerstwem PRL

z jego wyimaginowanym złem deprawacji

owszem wszyscy wiedzieli w szkole

że druh B wsadza chłopakom ręce do kieszeni

ale nikt nie wiedział

że to samo robili księża

pod ich duchową opiekę byliśmy oddani

wpychani w ich ręce wręcz

na większą chwałę Bożą

przez matkę ojca rodzinę dziadków i pra

a żonę później poznałem harcerkę

wielce zaradną jak dzielną niewiastę z Biblii

owszem bardziej lewicującą dziś ode mnie

i w sakramentalnym małżeństwie trwamy

     (poniedziałek, 11 Listopada 2024, g. 15.16)  

 

***

świętuję refleksyjnie

ja anonimowy obywatel

Polski gminno-parafialnej

poddaję refleksji świętowanie

Ojczyzny 11 Listopada

nie ma mnie w tłumie Strachówki

ani sąsiedzkiego Jadowa

co też jest trochę nienormalne

ale widząc marsze i tłum 

pytam po prostu skąd dokąd

odseparowani władzą gminno-parafialno-polską

staję się stajemy znakiem nieobecności

ale chyba dzisiaj nikt znaków nie czyta

w Strachówce złożą kwiaty

przed Józefem Czerwińskim

z Virtuti Militari za rok 1920

którego pamięci z martwych daliśmy

ale nie tożsamości chyba

te wymiary się tutaj nie łączą

ojciec kochał się w córce Czerwińskiego

zaręczył nawet w kościele z pierścionkiem

ojciec jej odrzucił za różnicę wieku

później w II światową wojnę

swatali ojca z nauczycielką z Rozalina

panną Wojnarowiczówną z Warszawy

której ojciec zarządzał cukrownią

hrabiego Bobryńskiego za Tułą

a stryj był adwokatem w Jekaterynosławiu

z tą Tułą to chyba przekłamanie

Andrzej Król mógł coś poplątać

kiedy 17 września 1939 tak zapisał

historia może być nawet ciekawsza

"Dzięki Aleksiejowi Aleksiejewiczowi Bobrinskiemu i jego żonie Sofii Aleksandrownej Samoiłowej miasto Smela (dzisiejszy obwód czerkaski) i mieszkańcy okolicznych ziem zaczęli żyć w nowy sposób. Wybitny ród sprowadził tu w 1838 roku z guberni tulskiej pierwszą na Ukrainie cukrownię. Niezbędny sprzęt do nowego majątku hrabiego na ziemiach obwodu czerkaskiego obwodu kijowskiego dostarczano wołami i końmi, ponieważ kolej pojawiła się tu za sprawą Bobryńskich nieco później – w 1876 r." (tutaj) 

Smela/Smiła Jekaterynosław/Dniepr to 300 km

a do Tuły kilometrów 1300

przenieśli cukrownię wraz z częścią ludności

nauki dla specjalistów w Śmile organizowane 

przekształciły się z czasem w szkołę

w 1921 w Instytut Przemysłu Cukrowego 

dziś Narodowy Uniwersytet Technologii Żywności w Kijowie

"Opublikował „Materiały statystyczne do historii przemysłu cukrowniczego w Rosji” (1856) i „O stosowaniu systemów ochronnych i wolnego handlu w Rosji” (1868) Według jego przyjaciela P. A. Wiazemskiego był „jednym z najszlachetniejszych i najbardziej współczujących ludzi” (tutaj).  

w Jadowie zapowiedziano dwa marsze

jeden władz samorządowych z PiS

drugi malutki z byłym wójtem

i tzw Wspólnotą Samorządową Mazowsza

ciekawe w którym pójdzie proboszcz

nie jestem PiSowcem Polakiem-Katolikiem

w drugim marszu są znajomi i przyjaciele

z którymi szedłem kawał drogi

do współczesnej niepodległości Polski

ale bym do nich nie dołączył

pozostaję w domu (starożytnym wręcz)

w Warszawie Kaczyński też zrobił swoje

swój marsz swoją Polskę swoją tożsamość

wczoraj a dziś włączył się w tłum jakiś

na drodze do innej wolności (władzy)

znów będą nas wyzwalać z wielu stron

przenosząc rocznicę na miesięcznice

miesięcznice na coś innego itd. itp.

przestrajając nawet katedry narodowe

kto z dalsza by się w tym połapał

a autorytetów brak lub milczą

więc daję zwykły szary głos ja osoba

swoją tożsamością drogi-prawdy-życia

może ktoś z rodziny przeczyta może 

i to by było na tyle czyli koniec dziś

    (poniedziałek, 11 Listopada 2024, g. 13.47)

***

mój Kościół - jak ogień

          /o ogniu trzeba z wiarą i rozumem/

z czym porównam to pokolenie

nazywane Kościołem w Polsce i świecie

do ognia

byłem i jestem jego cząstką

członkiem jego ciała mówił Jezus

najpiękniej pokazywał go Madej OMI

sam będąc jego ideałem

najmądrzej czytałem w Soborze

i niezliczonych tekstach JPII

także tych do UNESCO i ONZ

z cytatami Norwida o pięknie

o pięknie pracy i zmartwychwstaniu

Kościół porównuję do ognia

bo go doświadczałem

tego który świeci i grzeje i parzy

nikt przed oparzeniem nie ochronił

parzyli gwałciciele w sutannach

nikt nie ostrzegał przed nimi

jednowymiarowe nauki świętości były

i soboru i JPII i Madeja

  

warto się grzać i oświecać ogniem

trzeba też przed ogniem ostrzegać

że może parzyć boleć i zniszczyć

        (niedziela, 11 Listopada 2024, g. 0.41)

*** 

rozmiar dramatu Polski i świata

          /jeden psalm 22 mój czy wszystkie naraz/

nieopisany nieośpiewany

dramat przemocy wobec bezbronnych

dzieci w Polsce i na całym świecie 

przemoc symboliczna ponad wszystko

ponad przeżycia fizyczno-psychiczne

jak wsteczny wytrysk ze strachu

katolickie wyparcie tego co realne

w światy niebytu i potępienia

mrówka nie obroni się przed słoniem

mrówka pod słonia podchodzi

zostawaliśmy księżmi i katechetami

poddani swoim oprawcom

dla ocalenia realności świata dziecka

dla poczucia bezpieczeństwa i miłości

wymazujący to co faktem było i pozostanie

nikt o takiej ontologii nie pisał

takiej metafizyki tragicznej dziecka

wykorzystanego seksualnie w Kościele

  

nie mogliśmy biec w ramiona matek

wołać mamo tato ratuj pociesz

skazani na samotność we wspólnocie fałszu

tak wielka instytucja wszechwładna była

w społeczeństwie kulturze tradycji

przeciwko bezradnemu ufnemu dziecku

tak wielka instytucja wszechwładna

totalitarna w życiu rodzin katolickich

przeciwko bezradnemu wierzącemu dziecku

faceci w sutannach byli nam bogami

dla nas rodziców rodzin i w całej historii

zwłaszcza w kraju rządzonym przez komunistów

nikt nie rozumiał wiedział przeczuć mógł 

że żyliśmy w zakładzie psychiatrycznym

nie tylko w związku z bratem ZSRR

jakich Shakespeare'ów potrzebujemy

bo duszpasterzy prawdy nie ma i nie będzie

są kaznodzieje funkcjonariusze systemu

tego doświadczenia nie oswoił Madej

tej rany nie dotknął nawet jego palec

nie otworzył i on oczu ślepych

życie tego dokonało (przez media)

życie dopiero przyniosło mi wolność

obym mógł pomóc choć jednej jednemu  

  

obym mógł pomóc jednej jednemu

przecież jestem katechetą stanu wojennego

aby być z polską młodzieżą już na zawsze

ale nawet jako autor jestem bezradny

jak oddać wymiar dramatu o ruinach

jakby nieodpoznanego innego Holocaustu

(nd. 10 list. 2024, g. 11.58) TUTAJ - Rok Norwidowski - widziane ze Strachówki

Kościół świętości i tradycji trwania w wyższości i zakłamaniu

zdj. z tej strony

Zajrzałem, nie od razu, w drugiej lub trzeciej kolejności, do tego artykułu. Tytuł woła o wnikliwą uwagę - "Grzech w parafii na Podkarpaciu. Krzywda, trauma i lata walki o sprawiedliwość". Autor: Tomasz Krzyżak.
Problem znam z własnego życia, nie potrzebuję już go rozdrapywać. Ale zajrzałem, przeczytałem uważnie, a nawet z podarowaną mi przez Opatrzność czujnością. I zostałem poruszony. A jednak! Ciągle jest coś w tej/tych historiach, losach osób, jakieś aspekty, odcienie, które mnie poruszają. Które pozwalają mi lepiej zrozumieć sytuację Kościoła (tak globalni, jako i w Polsce) - ale także to, jaki wpływ opisane sprawy mają na moje życie. Chciałoby się dopowiedzieć - na polskiego katolika, ojca, dziadka, męża, katechetę.

Dla mnie ten tekst okazał się szczególnie ważny. Mówi o czymś, co w powietrzu wisi, wisi... ale ciągle nie jest roz-poznane w Polsce do końca, po kres naszej wiary i rozumu. W świecie też - ale moja sprawa jest tutaj (koszula bliższa ciału). Koszula Dejaniry?? Pytanie wisi - jaka jest rzeczywistość oddziałująca na miliony? Religia to... religia. Doktryna, tradycja, praktykowana tak lub inaczej. Ale KOŚCIÓŁ jest ciągle fałszywie definiowany i jako fałszywie definiowany (fałsz, publiczne kłamstwo?) oddziałuje na polską rzeczywistość osobowo-publiczno-społeczno-kulturowo-polityczną. Funkcjonuje jako "święty i apostolski", tudzież "powszechny i objawiony i Boży". Wybrane dane (całe dziedziny z historii, socjologii, kultury) mają potwierdzać te tezy doktrynalne). Za inne fakty (dziedziny) Kościół w osobach papieży nawet oficjalnie-publicznie przeprasza, ale to niczego nie zmienia w panującym przekazie (duszpasterstwie). Takiego Kościoła nauczałem! Taki błyszczy w przekazie - nauce i życiu - Andrzeja Madeja.

Każdy fakt pedofilii opisywany, publikowany... podkopuje wyidealizowany obraz Kościoła. W USA, Irlandii itd.. wstrząsy prowadzą do zachwiania budowli z tysiącletnią historią. U nas pustoszeją seminaria i zakony. Ale to ciągle u nas tak, jakby kret chciał ruszyć piramidę Cheopsa. Moje doświadczanie i rozumienie też są dynamiczne. W końcu, od ilu lat to mówię? Góra 20! A mam lat 71. Mogę nie zdążyć. 

Dziwnym może się wydać, że dzisiejszy tekst w Rzeczpospolitej daje jakieś nowe światło. A jednak. Chce pokazać jak to działa we mnie... 

1) "Marcin zaczyna wchodzić w okres dojrzewania. Pojawiają się pierwsze erekcje, masturbacja. Przestaje przystępować do komunii. – Byłem dość aktywnym ministrantem. Służyłem do mszy nie tylko w niedzielę, ale też w dni powszednie. Fakt, że nie przyjmuję komunii, był zauważalny. Ks. Stanisław zagadał o to raz, drugi.– W końcu poszedłem do spowiedzi. I tam w konfesjonale wyciągnął ode mnie temat onanizmu i powiedział, że przyjdzie mi z pomocą. 

– Na czym miała polegać ta pomoc?... że jak będzie mi ciężko, to mam do niego przychodzić, a on mi pomoże. I ja się na to zgodziłem... w jej trakcie doszło do fizycznego wykorzystania seksualnego, rozgrzeszył mnie i powiedział, bym nikomu o tym nie mówił, że to nasza tajemnica, że on mi pomaga. Dodał też, że jeśli będę w napięciu, mogę sobie sam ulżyć... Marcin nie pamięta, ile razy został wykorzystany pod pretekstem spowiedzi".

CZY WY ROZUMIECIE TĘ CHORĄ SPOŁECZNIE-KULTUROWO-PSYCHOLOGICZNIE SYTUACJĘ ZDERZENIA MRÓWKI ZE SŁONIEM. CZY WYOBRAŻACIE SOBIE (CHCECIE) JAKIEKOLWIEK DZIECKO W TAKIEJ SYTUACJI? A to dotyczyło nas wszystkich! Nie tylko mojego pokolenia. Wszystkich przed i po. Wyobraźcie sobie własne dziecko/wnuka w takiej sytuacji!~A to przecież nieuniknione, nawet jeśli ci akurat księża, których spotkają na drodze w Edinburgh, Tłuszczu, Ostrołęce... będą panowali nad swoimi erotycznymi potrzebami, wyobraźnią, odruchami, uczynkami (nie mówię, że będą nienormalni!!!). A doktryna i tzw. praktyka dusz-pasterska niewiee się zmienia w zakresie teologii ciała, a jej interpretacja zależy od osobowości i dziedzictwa każdego księdza

2) Normalny? Nienormalny? Kto ma to osądzić i przyjąć jako motyw swoich decyzji???  "Przepraszał mnie za to, co zrobił, błagał, bym wycofał doniesienie, mówił, że niszczę jego kapłaństwo. W końcu napisał oświadczenie, w którym przyznał się do skrzywdzenia mnie w dzieciństwie. W piśmie była zawarta prośba o niewszczynanie procesu kanonicznego. Podpisał się, a ja zrobiłem odręczny dopisek, że przychylam się do tej prośby". KTO MA TAKĄ PEWNOŚĆ, ŻE SAMA PROŚBA SPRAWCY/WINOWAJCY MÓWI, ŻE JEST NIENORMALNY? ŻE JEST MANIPULANTEM, BEZ SUMIENIA/SKRUPÓŁÓW. PRÓCZ TEGO Z PEWNOŚCIĄ TCHÓRZEM I KARIEROWICZEM - ZAPRZECZENIEM CZŁOWIEKA DUCHOWEGO I DUSZ-PASTERZA. CZYŻ NIE JESTEŚMY WYCHOWANI DO MIŁOSIERDZIA (WYBACZANIA), PRZYJMOWANIA DRUGIEGO CZŁOWIEKA - NIE ODRZUCANIA JEGO PRÓŚB / BYCIA NA "TAK" - W DOBREJ WIERZE ITD. ITP. 

3) "Dlaczego tego nie przerwałeś, nikomu nie powiedziałeś?

– Nie było odwagi? Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że on mnie krzywdzi? Nie wiem. Byłem niejako osaczony. Przecież on zobowiązał mnie do tajemnicy. Pomagałem w kościele, myłem mu samochód, kosiłem trawę. Gdybym zerwał ten kontakt, ktoś by zauważył. Co miałbym powiedzieć? – pyta. – Tkwiłem. On po jakimś czasie przestał, a mój koszmar skończył się, jak odszedł z naszej parafii. Zniknął mi z oczu, wyparłem to i przez lata do tego nie wracałem".JAK MIAŁ OBRONIĆ SIĘ DZIECIAK (NASTOLATEK) GDY MIAŁ PRZECIW SOBIE CAŁY JEGO ŚWIAT, ZE WSZYSTKIMI WAŻNYMI OSOBAMI, INSTYTUCJAMI, AUTORYTETAMI, LĘKIEM/STRACHEM POTĘPIENIA WIECZNEGO ITD. ITP. 

4) "Kilka razy zbliża się do mnie, podszczypuje, próbuje przekraczać granice fizyczności. U mnie nic nie wraca. Wszystko z dzieciństwa jest uśpione, zamrożone – opowiada. – Dopiero po jakimś czasie, gdy w rozmowie ze mną jeden z kleryków z Przemyśla zaczyna opowiadać o dziwnych, dwuznacznych zachowaniach ks. Stanisława w dziedzinie seksualności, coś zaczęło do mnie wracać. Pojawiły się jakieś flashbacki, migawkowe wspomnienia sprzed lat. Wtedy zacząłem sobie uświadamiać, że zostałem przez niego wykorzystany seksualnie".

ON ZOSTAŁ KSIĘDZEM. JA - KATECHETĄ. O CZYM TO ŚWIADCZY, W ŚWIETLE OPISANYCH DOŚWIADCZEŃ??? O PANOWANIU ŚWIATA ZAKORZENIONEGO W RELIGIJNYM WYCHOWANIU/OTOCZENIU/KULTURZE NAD NASZĄ WIZJĄ SIEBIE I ŚWIATA. WBREW INNYM-WYPARTYM-DOŚWIADCZENIOM! PSYCHOLOGICZNO EGZYSTENCJALNA TRAGEDIA. Dobrze, że ostatnie 20 lat mam inne, wolne od przymusów wewnętrznych z oddziedziczonego świata, w świetle SAMOŚWIADOMOŚCI, z uporządkowanym sensem i rozumieniem kultury, z religią włącznie.

5) Postawa nadętych przekonaniem o wyższości nadprzyrodzonej, biologiczn-ewolucyjnej i dziejowej w kulturze człowieka polscy (nie tylko) przełożeni/biskupi! Jak nadęte ropuchy, których image'm jest kard. Burke. "słowa przewodniczący KEP abp Józefa Michalika (jak antykulturowego przygłupa zaślepionego swą pozycją w polskim kościele i społeczeństwe) „Słyszymy nieraz, że często wyzwala się ta niewłaściwa postawa czy nadużycie, kiedy dziecko szuka miłości. Ono lgnie, ono szuka. I zagubi się samo, i jeszcze tego drugiego człowieka wciąga”.... 

– To był dla mnie moment przełomowy. Wtedy coś całkiem pękło, coś się wyzwoliło. Postanowiłem, że nie odpuszczę. Gdzieś na przełomie 2013 i 2014 r. kilka razy rozmawiałem o sprawie z biskupem Jamrozkiem, napisałem do niego list z opisem mojej krzywdy. Cisza. Żadnej informacji zwrotnej. Dziś po latach wiem, że list ten nie znalazł się w dokumentacji mojej sprawy, ale nie wiem, dlaczego – mówi ks. Marcin.

W marcu 2014 r. spotyka się oboma biskupami. – Po raz kolejny zgłaszam im fakt wykorzystania. Arcybiskup wysłuchał, rzucił w moją stronę kartkę oraz długopis, powiedział „pisz”, po czym wyszedł z pokoju – relacjonuje ks. Marcin. – Nie byłem w stanie nic napisać. Podyktowałem wszystko biskupowi Jamrozkowi i własnoręcznie się podpisałem".

CIĄGLE MAMY BYĆ PODDANYMI POSŁUSZNYMI WYZNAWCAMI WOBEC TZW WŁADZY DUCHOWNEJ W KOŚCIELE (PODKŁADAJĄC POD TE POJĘCIA WŁADZE SPOWIEDNIKÓW I TYCH OD OSTATNIEGO NAMASZCZENIA). ŻADNEGO PARTNERSTWA W LUDZKIEJ SPOŁECZNOSCI, NIE PRZYWOŁUJĄC NAWET ZNACZENIA BRATERSTWA/SIOSTRZEŃCA Z JEZUSE, A WIĘC I Z NIMI (POMIMO ICH PURPURY, ŁĄŃCUCHÓW, PIERŚCIENI...). ŻE MY JUZ WIEMY I ROZUMIEMY O RZECZYWISTOŚCI WIĘCEJ NIŻ ICH ZAKURZONE PODRĘCZNKI (I KATECHIZMY BTW). SOBORY, SYNODY... PRZYZNAJĄ NAM PO WIEKACH RACJĘ.

*** 

szczęśliwe rozwiązania

miałem szczęście

urodziłem się po nowennie rodziców

i dostałem powołanie

zrozumieć jak najwięcej

nie odchodzę zawiedziony

(cdn)

***

religia i fenomenologia

     /wiara i rozum tak i inaczej/

religie mówią w co masz wierzyć

fenomenologia pozwala rozumieć

to czego doświadczasz zmysłami

religia daje treść w pigułkach

fenomenologia wymusza myślenie

życie first prawda i droga

wiara i rozum poznają łącznie

rozum widzialne wiara niewidzialne

nie da się rozdzielić w codzienności

w każdej chwili w której mogę

siadam lub nie i kontempluję

to co jest moją rzeczywistością

     (sobota, 9 listopada 2024, g. 13.37)

*** 

jest który jest i mi dany

         /mapa świadomości po latach/

wchodzę tam ciszą przeważnie

poznaję to co jest mi dane

innym dane podobnie i inaczej

w przestrzeń albo cały świat

znaczeń sensów znaków

niesztucznej inteligencji 

inteligencji osobowej

rzeczywistości nanizanej na podmiot

wykrystalizowanej wokół niego

każda i każdy może zaczerpnąć

z tej przyjaznej otchłani osobowej

wykreowanej drogą-prawdą-życiem

kto zechce nazwie medytacją

ktoś inny kontemplacją

współbycie świątynią istnienia

oddycham jestem czekam

nie wiem jaki kształt i istotę

mi dzisiaj pokaże (się) objawi

religie wiedzą że miłości

fenomenologia poznaje od dołu

do tych samych wniosków prowadzi

     (sobota, 9 listopada 2024, g. 11.22)

***

sens i świadomość

nie wiem czy jakiś pożytek

z moich rozmyślań tutaj

czy całkiem są niepotrzebne

relacja sensu i świadomości

oczywista ale czy coś wnosi

w dar i tajemnicę bycia osoby

osoba człowiek i nasz gatunek

o istotę każdego członu pytam

świadomość nas specyfikuje

osobę człowiek nasz gatunek

a co gdy jej ktoś nie ma

trzeba mieć świadomość

i pracować nad nią

by sens znaleźć i poznać

świadomość musi być pierwotna

dla wszystkich dalszych aspektów

poznania porządkowania rzeczywistości

wcześniejsze są dane zmysłowe

uważam że ich mnogość bogactwo

wymusiło świadomość rozum i podmiot

porządkowanie danych zmysłowych

a świadomość rozumność podmiotowość

oto jest pytanie dla Hamletów

sens cel znacznie są na szczycie

tych moich rozważań tutaj

bo sam sens cel znaczenie znalazłem

brak bodźców (danych zmysłowych)

nie ma co porządkować świadomość

rozum i podmiotowość są uśpione 

uśpione czyli są potencjalnością

mogą się rozwinąć lub nie

jeśli choroby proces nie niszczy

świadomość je narządem osoby

zbiera wszystko co na nią upada

podmiot ją ożywia i dynamizuje

rozum może odczytywać sensy

odsiewając ziarno i plewy

z wszystkiego co świadomość zbierze

sens się wykreśla w kulturze

wzorem przepięknym w bezkształcie

każdy sens jest chyba arcydziełem

      (czwartek, 7 listopada2024, g. 14.16)

***

urna sensu

       /na zdjęciach z pogrzebów/

dzisiaj ciała się popieli

urny zabierają mniej miejsca

są bardziej ekologiczne

w urnie może sens zamieszkać

       (środa, 6 listopada 2024, g. 2021)

***

sens mój

     /a tu sens poety Norwida/

1

może bardziej dla mnie

że jest ważny

to mało powiedzieć

mój i dla mnie jest

i to bardzo oczywisty

a tak trudny do pojęcia

mogę o nim psychologizować

literacko-filozoficznie opisać

i przebadać jego historię

jest wieloznacznym terminem

w słowniku ma 151 synonimów

każdy powinien coś znaleźć

152-ie przyszło samo do mnie

w trakcie i obok pisania

dotyczy smaku

w smaku nie chodzi o objętość

jest w najmniejszej cząstce

kto lubi nigdy ma go dość

2

mój sens dojrzał w Annopolu

choć zaczął się w Legionowie

i miał tam ważne etapy

historię mojego sensu spisałem

trzy tygodni temu (17 10 2024)

jest wisi w internecie zostanie

dziś wrócił z innej strony

od rozproszonych szczegółów

Prusa Piłsudskiego Norwida

perspektywa odsłoniła się czasem

niewiele wiedziałem na początku

stopniowo poznałem w pocie czoła

kto jeszcze połączy te kropki

kto w tej perspektywie zobaczy

siebie samego Polskę i kulturę

3

natura sensu wciąż nieznana

skoro i ja dziś smak jej dołożyłem

to wiele jeszcze jest aspektów

psychologiczny wymiar ważny

daje nam w niej dobro-bycie (dzięki)

ale to przecież nie tylko uczucia

łączy się z celem i znaczeniem

psycho-antropo-logicznie i więcej

fenomenologicznie i metafizycznie

to że w ogóle jesteśmy człowiekiem

bytem osobowo myślącym świadomym 

podmiotem a nie przedmiotem natury 

smak czuć możemy w każdym kęsie

bez względu ile potrawy wchłoniemy

smak to zmysł a sens w świadomości

homo sapiens tworzy kulturę wartości

choć i jej przeciwieństwa niestety

świat człowieka mieszka w sensie

 

4

mam takie wrażenie-przeczucie

że sens nie ginie cały z nami

non omnis moriar

bo to co sens mój i dla mnie daje

ma musi mieć sensowne ukorzenienia

w rzeczywistości jaka jest (Kosmos+)

sens nie jest czymś wyimaginowanym

ma jakby siatkę kartograficzną

w niej mapę sensu mapę świadomości

to co dana osoba-podmiot odkryje

w swoich - i dzięki - przeżyciom

zostaje w wiecznym za-chwyceniom

5

sens napędza prowadzi wypełnia

tłumaczy wiele na śmierć uodparnia

jest na dziś na wczoraj na zawsze

(środa, 6 listopada 2024, g. 12.20)

***

wszystkich świętych i ja

w Kościele Wszystkich Świętych

w mediach wszystkich zmarłych

zdjęć z cmentarzy mnóstwo

jak groby sławnych wyglądają

jakby ranking nieformalny

a mnie to mało obchodzi

nawet gdy słyszę odpytywanych

na tę okoliczność na ulicach

że najważniejsza jest pamięć

dla mnie to sprawy drugorzędowe

na pierwszym sens stawiam

kto sens odnalazł i zrealizował

tak o sobie życzyłbym po śmierci

bo sens się sam wybroni

grób porządkując i pamięć

     (piątek, 1 Listopada 2024, g. 22.42)

***

wydarzenie i przypowieści

      /droga wyznaczona w google maps/ 

podjąłem próbę i wielką pracę

by opisać wydarzenie

tak jak się nam dało 30 Sierpnia 2024

w miejscu czasie i kulturze

dwa miesiące zmagań

z pojęciami słowami kontekstem

i ciągle jak krew w piach 

bez żadnego oddźwięku

Strachówka jak Cezarea Filipowa 

była miejscem gdzie przed Jezusem i po

praktykowano wiele pogańskich kultów

człowiek dawny i współczesny tak ma

tam właśnie zabrał swoich uczniów

aby zadać im pytanie kim JA jest/em

nie bez powodu zadane w tym miejscu

kim ja ty my pamięć i tożsamość

gdzieś tłum wrzucał pieniądze do skarbony

wielu bogatych wrzucało wiele

uboga wdowa wrzuciła jeden grosz

zaprawdę powiadam wam to i ja

uboga wdowa jest w Biblii nie raz

spojrzałem w gogle maps

zobaczyłem coś dla mnie dziwnego

zawiłe drogi do prawdy

Sarepta nie jest daleko od Cezarei

ale tylko w linii prostej

gdy spytałem o dojazd

google kazał jechać bardzo naokoło

może pytając popełniałem błędy

dzisiaj miejsca mają inne nazwy

SAREPTA Water leży w Libanie

CEZAREA FILIPOWA to Banias/Nahal Hermon

dziś Sarepta Sydońska nosi nazwę Sarafand

i przenosi nas w czasy dalekie

gdy prorok Eliasz tam doszedł (tutaj) 

znad potoku Kerit (nie musiał z mapą dokoła)

nad potokiem doświadczył Bożego daru opieki 

ma wszystko czego potrzebował-potrzebuje

ale kiedy susza nie ustaje potok wysycha

i JHWH kieruje swoje słowo do Eliasza

aby ocalić proroka i każdą każdego z nas

przygotowuje miejsca i w pogańskich krajach 

także w Sarepcie Sydońskiej w domu wdowy

która na rozkaz JHWH ma żywić proroka

czas Eliasza to osiemset lat wstecz

względem Jezusa nie nas dziś w kulturze

każde kliknięcie może wiele dać

na użytek swojej i sztucznej inteligencji

i ja podjąłem próbę i wielką pracę

by opisać wydarzenie

tak jak się nam dało 30 Sierpnia 2024

w miejscu czasie i kulturze

dobrej gospodyni ciasto w rękach rośnie

prócz frywolnej interpretacji

ma swój sens głęboki

nikt nie wie wszystkiego i nie będzie

ze swego niedostatku wrzuciła wszystko

co miała czyli całe swoje utrzymanie

gdzieś indziej z wielu uzdrowionych z trądu

tylko jeden wrócił z wdzięcznością

Samarytanin przyszedł i podziękował

i to w podskokach i z głośnym wołaniem

on Samarytanin czyli obcy w kulturze

kto z nas jest bardziej a kto mniej w tym

sprawa wiedzy sprawa rozumień

interpretacji może i autorytetów

dziesięciu czyli wielu uzdrowionych

tylko jeden usłyszał że jest ocalony

gdzie są pozostali

w jakim zamieszkują świetle i ciemności

jaką z kim dzielą współ-odpowiedzialność

za przyszłość i nasze chowanie młodzieży

takie i podobne przypowieści

zaczęły po wydarzeniu chodzić mi po głowie

z kim mam porównać to pokolenie

wielu zaproszonych a mało wybranych jest

a przecież sens i od szczegółów zależy

ile ich dostrzeżesz i wrzucisz w narrację

dostępne wszystkie w dziejach kultury

ale jak te wielokropki połączysz

gdybym mieszkał na Yukatanie w Campeche 

szukałbym śladów cywilizacji Majów

a w Mezopotamii czego innego

kim są ci którzy niczego nie szukają

czy tak musi być zawsze

w gatunku homo sapiens

gdy dżdżu świadectw ludzkość potrzebuje

jak na przykład w czasie wielkiej Solidarności

  

namotałem tutaj spraw i poziomów wiele

każdy dzień chce coś jeszcze dopisać

1 Listopada łączy nasz Annopol z historią

Marszałkiem Piłsudskim Prusem Ossowieckim

         (piątek, 1 Listopada 2024, g. 14.06)

***

ustroje polityka i prawda

         /życie w ustrojach i post- /

Migalski pisze o postpisizmie

jak ja o popeerelizmie

dobrze że w ogóle o ustrojach

nie tylko o poszczególnych politykach

co ustrój stanowi mówi robi z nami

zajrzę do języka polskiego

zasady prawne określające organizację 

i sposób funkcjonowania państwa

społeczeństwa instytucji publicznych

ale także żywy organizm

oba znaczenia biorę

polityka nie tylko tyka powierzchni

bo co na niej rośnie widoczne

w głębi miewa korzenie

i zasilane bywa strumieniami

nie zawsze wykrywanymi

może rzadziej uświadamianymi

władzę zmieniają wybory powszechne

to co w korzeniach i strumieniach nie

tam pozostają bywa że na wieki

wpływając na miliardy sposobów

na życie i sposób myślenia

na mentalność i działanie osób

przez światopoglądy

czyli egzystencjalnie i metafizycznie

tam chcą sięgnąć liderzy

Bartkiewicz to usłyszał u Kaczyńskiego

na kongresie partyjnym

wnioskiem z wyborczej porażki jest to

że potrzeba jeszcze więcej tego samego

by powrócić do władzy (tutaj)

PRL-u i komunizmu już nie ma

ale coś z klasowości pozostało

i z religijnych światopoglądów

o walce klas też wspomnę

zwłaszcza że mieszkam w Strachówce

gdzie i Fidei Defensor

ma swoich pobożnych zwolenników

prawda zwolenników nie ma

źle służy polityce

wymaga dialogu

najbardziej niechcianego dziecka demokracji

    (środa, 30 października 2024, g. 12.13)

***

wydarzenie (ciąg dalszy)

         /mijają dwa miesiące od TEGO/

dwa miesiące walczyłem

żeby opisać wydarzenie

słowa litery zdania 

wpisywałem po kawałku

jakby patchwork tworząc

linearnie i wersami

jak mi się dawała rzeczywistość

jak byłem w stanie zapisać

to co mnie-nam się objawiło

po dwóch miesiącach jest tekst

obszerny patchworkowy

mogę odetchnąć z ulgą

ale praca nieskończona

bo nie o mnie chodzi

ale o sens i znaczenie wydarzenia

wydarzenie zadaje pracę kulturze

to ono jest tu najważniejsze

a moja praca

cóż

skoro nie ma innych

muszę dotrzeć do uczestników

przede wszystkim do żywych

ale biorę pod uwagę i umarłych

bo tak się dzieją sprawy nasze

teraźniejsze przeszłe i przyszłe

zapytałem co by Bóg chciał

odpowiedział żebym to opisał

i budował tutaj katedrę

wymarzoną przez Jackowską

ideały jej i większe wcielał

a to Polska właśnie 

i Europa większej kultury

      (środa, 30 października 2024, g. 11.19)

***

na tropie duchowej intuicji

w trakcie pisania jej doświadczam

nie wykluczam że także poza tym

ja podmiot przeżyć świadomych

włączam w tekst który zapisuję

bo coś wyrzuca świadomość na brzeg

przecież muszę dokonywać wyboru i selekcji

z natłoku bodźców i wrażeń (i także zdjęć)

więc coś o tym decyduje

tłumne wrażenia i bodźce mają źródło

są z zakresu drogi-prawdy-życia

jak podpowiedział mi historyczny Jezus

i co doskonale mi się sprawdza

w procesie pracy nad tekstem jakimś

przychodzą i odchodzą (rzadziej) pomysły

któreś biorę jako istotne

ba jako istotowo-konstytutywne

dla tematu nad którym pracuję

i który równocześnie pracuje nade mną

w świadomości mojego podmiotu są jest

nieskończona skończoność doznań

pamięci faktów kojarzeń odczuć refleksji

w trakcie pisania coś je pobudza łączy

że te nie inne jawią mi się danej chwili

i zobaczę pojmę ich potencjał

dla tworzonego dzieła działania opisu

intuicja jest tu słabszą podpowiedzią

duch jest zdecydowanie bardziej adekwatny

duch lub sens (inaczej)

Norwid użył określenia Wszechoko

     (czwartek, 24 października 2024, godz. 13.53)

*** 

czy dwie rzeczywistości są

     /semantyczny chaos czy tylko koniec świata jaki znamy/

co to za pomysł

by wszystko sprowadzać do jednego

i mierzyć jedną miarą

wagi i rozciągłości

wzwyż wszerz na długość lub w bok

które osoby i sensu nie znajdą

rzeczywistości sensu osobowego

nie zważysz nie zmierzysz

ani z równań wyprowadzisz

więc to co najważniejsze nieznane

dla tych zamkniętych w materii

jakby sensu nie było dla nich i w ogóle

a długość waga szerokość dadzą odpowiedź

przemówią do nas i poprowadzą (gdzie)

sens i osoby żyją inaczej

a może istnieją tylko a nie żyją

wtedy życie dotyczyłoby tylko materii

tak zwanej ożywionej w i przez biologię

komu spodoba się taka spekulacja

rozrywająca nasze doświadczenie jedni

sensu mieszkającego w nas osobach

na bazie ożywionej materii biologii

'na bazie' nie mówi jednak o istocie

tego współzamieszkiwania jedni

bądź dwóch rzeczywistości złączonych

ku zdumieniu wieczności w nas

materia również ma swoją tajemnicę

prapracząstek i stanów splątanych

ginąc jakoby w układach równań

co też jest zwycięstwem Logosu 

nie mów o swoim początku i końcu

bo to może dotyczyć tylko życiorysu

ale nie sensu (narracji opowieści)

sens czy szczególnym stanem chaosu jest

czy bardziej jest odwrotnie 

dwie czy jedna jest rzeczywistość

to i tak każda osoba jest cudem

a porozumienie dwóch osób cudem cudów

     (niedziela, 20 października 2024, g. 12.52)

*** 

wywożenie śmieci 

     /paradygmaty różnych rzeczywistości/

syny i zięć zjechali

na wołanie Matki i teściowej

w uprzejmy apel ułożone

żeby pomogli uporać się z

- dla niej śmieciami

- a dla mnie historią

bo gmina ogłosiła termin

wywózki tak zwanych gabarytów

cały strych przetrzepali

i zbudowali piramidę przed bramą

bramą po której jest tylko miejsce

i parę synaps w mojej pamięci

wolałbym żeby robili to po śmierci

nie siedziałbym jak sparaliżowany

  

mignęły mi w stercie rzeczy bliskie kiedyś

mapa którą kolega licealnej ławy ofiarował

by służyła mi pomocą w katechezie

radiomagnetofon wtedy z wyższej półki

inwestycja rodzinna do tychże katechez

z PEWEXU za dolary od chrzestnej matki z USA

  

zdążyłem wstrzymać eksterminację kompa

w którego bebechach czyli twardym dysku

może dycha jeszcze owoc nocy moich

ochrzciłem mapą świadomości

zapisywałem przebudzony ze snów

jakieś narracje

które zawsze prowadziły do miłości

zawsze ciąg myśli kończył się na i w miłości

jak w kluczu wiolinowym kompozytorów

coś jeszcze mnie tknęło nie raz

wymknąłem się niepostrzeżony do bramy

to był nasz skarb powojenny jak z UNRY

intuicja mnie zmyliła

rower a dokładniej jego rama

prastara damka balonówka

naktórej wszyscy jeździliśmy

pierwej ucząc się na nim równowagi

mam w pamięci ten dzień i nawet miejsce

pomknąłem pierwszy raz bez wywrotki

był zami od zawsze

powinien włąściwie nazywać się Kapaon

  

wolałbym żeby robili to po śmierci

nie siedziałbym jak sparaliżowany

  

jeszcze zdążyłem zrobić parę zdjeć

nim spłonęły w ognisku pamiątki

jak resztki skrzyni z II RP

z wypisaną zawartością i adresatem

fotel dla chorej - pan Andrzej Król

dla Zofii Jackowskiej sprowadzony

tej która ładne wiersze pisała

i na ładne wiersze pamięci zasługiwała

której zachowało się zdjecie

i projekt płaskorzeźby brata

na łożu boleści

  

która opisała swoją miłośc do Łyska

w 1942 roku a zmarła 2 lata później

której pogrzeb poprowadził kapelan Marszałka

bo znali się rodzinnie

stara warszawska inteligencja

artystów wojskowych dyplomatów pisarzy

na pewno spaliły się inne cząstki pamięci

przepadły jak muszą przepaść w czas jakiś

nie wszystkim zrobiłem portrety przepraszam

choć zabrałem jakieś marne cztery cząstki

  

mały zeszycik Księgi Psalmów

których sprowadziłem wiele z Warszawy

z Brytyjskiego/Zagranicznego Tow Biblijnego

żebyśmy mogli recytować zgodnym chórem

ucząc się rytmu i ducha który zespala

  

równie mały zeszycik ks Jana Kracika

żartów niepoświęconych (lepsze od kabaraetów)

  

Katechizm Kościoł Katolickiego

w pytaniach i odpowiedziach z 1994

też nie ma dużych rozmiarów

dobrze służył do interaktywnych katechez

  

czwarte najbardziej okazałe choć cienkie

ktoś zadał sobie dużo trudu w roku 1967

przepisać na maszynowych przebitkach

i oprawić fachowo w introligatorni

dziełko frere Francois Coudreau

  

L'enfant et le problème de la foi

Le monde et l'enfant - podtytuł

Autor François Coudreau

Wydawca Editions Fleurus, 1961

Liczba stron 60 

sięga 6 Kongresu do spraw dziecka

międzynarodowego w Montrealu w 1957 roku

(o dziecku w Kościele i świecie dzisiejszym)

gdy ja byłem dzieckiem od 4 lat

  

komuś bardzo zależało i przetłumaczył

wydał katolicki ośrodek wydawnczy

VERITS Praed Mews London

dwóch kardynałów dało przedmowy

Emil Leger dla Montrealu

i Stefan Wyszyński dla Polski w PRL

jest jeszcze dedykacja

z miłości do dziecka polskiego

w Tysiąclecie Chrztu Polski

i ja byłem tym dzieckiem u Kapaonów

(dzisiaj w wielu miejscach nie chcą dzieci -

podobnie nie chcą rozmów o wierze w Ducha

może te dwa niechcenia mają wspólny korzeń)

wolałbym żeby robili to po śmierci 

nie siedziałbym jak sparaliżowany  

bo dla mnie nie ma żadnej przyszłości

oczekiwanego stanu wysprzątanego

przestrzeni pod nowy porządek

to różni mnie od młodszych

żadnych oczekiwań i planów

wszystko co miało być było

dokonał się mój porządek bytu

nowego sensu nie odczytam ani napiszę

ps

w dobrze uporządkowanym świecie

już tylko jestem - czy zawalidrogą -

może natrętnie brzęczącą muchą

rzeczywistości która była

    (sobota, 19 października 2024, g. 16.39)

***

historia mojego sensu

    /śp Bortnowskiej żonie dzieciom wnukom/

jest ze mną od dawna

choć dnia narodzin nie znam

pewnie wyłaniał się długo

drogą-prawdą-życiem

okruchami egzystencjalnymi

nawet przeczuciem każdym

na pewno wraz z doświadczeniami

tymi spo-i-nie-spo-dziewanymi

na pewno z ważną rolą lektur

jakąś także paru filmów

i w ogóle sztuki w kulturze

snów nie lekceważę

miałem takie które zapisałem

- nim przyjdzie ktoś

pierwszy wyjdę ja

nim przyjdzie ktoś

wyciągnę dłoń

nie bój się 

jeszcze jestem ja

nie bój się 

jeszcze jest dom

albo Bóg prostota

który się zjawił po komunii w Kodniu

obmył nie utopił we łzach

wstrząsnął głębiej i bardziej

niż do samych trzewi

albo tygodniowy pobyt u kamedułów

z wielkim czytaniem Wielkiej Teresy

i równie wielkim z niej wynotowywaniem

sens Solidarności

który stał się wstępem do katechezy

z młodzieżą stanów wojennych PL

i jej nam towarzyszeniem duchem

historia potem stała się ciągiem

miłości małżeństwa rodziny

na drodze pokoleń nowych

w jedności z tymi którzy już tu byli

Sobieskimi Norwidami

Trembińskimi Jackowskimi Królami

w genealogicznej piramidzie sensu

bycia Polakiem człowiekiem patriotą

cząstką wielkiej ludzkiej kultury

droga-prawda-życie jest mą konstytucją

    (czwartek, 17 października 2024, g. 18.44)

***

  

dualizm sensu i bez-

       /przy okazji lektury Bortnowskiej/ 

dla jednych jest sens

dla innych go nie ma

miałem dzisiaj sen o tym

ktoś mówił na spotkaniu o Bogu

ja zrobiłem wykład o sensie

nie używając słowa Bóg

ale można sens nazwać Bogiem

kto komu zabroni

i robię z tego podstawowe doświadczenie

oczywiście tak doświadcza człowiek myślący

poddaje doświadczenie refleksji

na koniec doświadczenie całego życia

jest sens i go widzę

albo go nie widzę i zaprzeczam że jest

dotyczy mojego osobowego życia

a z nim całego mojego dopełnienia

którym jest Wszechświat

(czw. 17 paźd. 2024, g. 15.43) TUTAJ - Osobny świat

WYDARZENIE "U Matki Bożej Annopolskiej w dniu 30 sierpnia 2024" (praca patchworkowa)

Przedmowa (foreword, Vorvort, préface, предисловие...):

- w jakim języku wyrazić siebie? Na jaki język przetłumaczyć męki piszącego, aby adekwatnym słowem opisać doświadczenia? Opisać wydarzenie - o tym powstają teorie filozofów. Praca, wysiłek, męki. Dzisiaj, na koniec, chwilę przed opublikowaniem, muszę zmuszać się - masło maślane - aby to, co napisałem, co złączyłem w patchwork, przeczytać. A jeszcze chciałbym ministrów zaprosić do tego. Ufając intuicjom i natchnieniom - czyli prawdzie większej od każdej i każdego z nas. Która chce się objawiać. Prawda chce się OBJAWIAĆ, a fałsz chce się ukrywać (bądź tylko przemilczać). Mój przyjaciel, który współpracuje z egzorcystami powiedziałby, że to zły duch próbuje przeszkadzać.

Czy ktoś doczyta do końca? Czy ktoś usłyszy mój głos? Z głębi dziejów (naszego gminnego objawienia)? Moja praca ma zatem aspekty filozoficzno-teologiczne.

Nadziei tracić nie mogę. Kościół też uwrażliwia się na ten wymiar życia wspólnego (wspólnoty):

"Kościół synodalny jest Kościołem słuchania” (FRANCISZEK, Przemówienie Papieża Franciszka podczas uroczystości upamiętniającej 50. rocznicę ustanowienia Synodu Biskupów, 17 października 2015). Uświadomienie sobie tego jest owocem doświadczenia drogi synodalnej, która jest słuchaniem Ducha poprzez słuchanie Słowa, słuchanie wydarzeń historycznych i słuchanie siebie nawzajem wśród jednostek i wspólnot kościelnych, od poziomu lokalnego do kontynentalnego i powszechnego. Dla wielu wielką niespodzianką było właśnie doświadczenie bycia wysłuchanym przez wspólnotę, w niektórych przypadkach po raz pierwszy, otrzymując w ten sposób uznanie ich wartości..." (Instrumentum laboris, nr. 22) 

"Poprzez drogę utkaną z ciszy, modlitwy, słuchania Słowa Bożego, braterskiego dialogu i radosnych spotkań, czasem niepozbawionych trudności, jako Lud Boży stawaliśmy się bardziej świadomi naszej relacji jako braci i sióstr w Chrystusie i wspólnej odpowiedzialności za bycie wspólnotą zbawionych, która głosi całemu światu, słowem i życiem, piękno Królestwa Bożego. Tożsamość ta nie jest abstrakcyjną ideą, lecz żywym doświadczeniem, utkanym z imion i twarzy. W trakcie przygotowań do Drugiej Sesji i podczas jej prac, nadal konfrontujemy się z pytaniem: w jaki sposób tożsamość synodalnego Ludu Bożego w misji może przybrać konkretną formę w relacjach, na drogach i w miejscach, w których toczy się życie [Kościoła]?" (Instrumentum laboris 2)

***

na tropie duchowej intuicji

w trakcie pisania jej doświadczam

nie wykluczam że także poza tym

ja podmiot przeżyć świadomych

włączam w tekst który zapisuję

bo coś wyrzuca świadomość na brzeg

przecież muszę dokonywać wyboru i selekcji

z natłoku bodźców i wrażeń (i także zdjęć)

więc coś o tym decyduje

tłumne wrażenia i bodźce mają źródło

są z zakresu drogi-prawdy-życia

jak podpowiedział mi historyczny Jezus

i co doskonale mi się sprawdza

w procesie pracy nad tekstem jakimś

przychodzą i odchodzą (rzadziej) pomysły

któreś biorę jako istotne

ba jako istotowo-konstytutywne

dla tematu nad którym pracuję

i który równocześnie pracuje nade mną

w świadomości mojego podmiotu są jest

nieskończona skończoność doznań

pamięci faktów kojarzeń odczuć refleksji

w trakcie pisania coś je pobudza łączy

że te nie inne jawią mi się danej chwili

i zobaczę pojmę ich potencjał

dla tworzonego dzieła działania opisu

intuicja jest tu słabszą podpowiedzią

duch jest zdecydowanie bardziej adekwatny

duch lub sens (inaczej)

Norwid użył określenia Wszechoko

        (czwartek, 24 października 2024, godz. 13.53)

Naród, który traci pamięć...

Człowiek-osoba, która nie pracuje nad własną pamięci i tożsamością... analogicznie.

Nie jestem - nikt z ludzi-osób-myślących - nie jest izolowanym punktem/pyłem Kosmosu.

Jestem częścią jakiejś historii, opowieści-narracji. W tym jest moja eschatologia

i doświadczenie wieczności. Nie może mnie już nie być. Bo byłem.

Skoro byłem - to pozostanę w tej historii i narracji.

Nie jest kwestią najważniejszą liczba słuchaczy i czytelników. JESTEM.

Wydarzenie prowadzi aż tak daleko-szeroko-wysoko-głęboko.

Moja wiara i rozum mówią mi, że wszyscy wiemy, że jest coś więcej.

Tylko człowiek, dzięki darowi świadomości, to coś więcej poznaje.

Możemy mieć w TYM WIĘCEJ udział, na miarę - wysiłków, pracy, talentów...

- na miarę współpracy, otwartości, dialogicznego podejścia do całej rzeczywistości

Rzeczywistości człowieka-świata-Boga-sensu, szukając aspektów istotowych i konstytutywnych.

"Pamięć o własnych korzeniach jest gwarantem dobrze ukierunkowanego rozwoju, odnowy" (tu)

***

Dni mijają. Później tygodnie, miesiące, lata. Z bezwzględną konsekwencją. Tak w ogóle, a także oczywiście przed i po (ważnych) wydarzeniach. Ale wydarzenia tworzą naszą historię. Naszą - nie jakąś, nawet jeśli zapisaną w "jakichś" podręcznikach. Dlaczego dzielimy je na ważne i nieważne? Czy bylejakość nazwiemy wydarzeniem?

Bo wydarzenia tylko człowiek-osoba może przeżywać i przechować w podmiotowej pamięci i tożsamości. Nie tylko w pamięci cyfrowej, zapisanej na jakichś technologicznych nośnikach. Pamięć i tożsamość to atrybuty podmiotu OSOBOWEGO. Osoba jest i pozostanie tajemnicą. Darem i tajemnicą dla tych, którzy ją zgłębiają. "Człowiek to ten, kto zna siebie" - w encyklice "Wiara i rozum" papież odwołał się do mądrości Greków. To ten, kto podjął "pracę w pocie swego czoła", z kolei pisał Norwid. Nie po to jest światło, by pod korcem stało. Światło jest. Ma w sobie coś nieprzekraczalnego nawet największą wiarą i rozumem, nie tylko swoją prędkość dla fizyków, astronomów, kosmologów, matematyków... Światło rodzi się i płynie w wieczności z wydarzenia, nawet jeśli danej gwiazdy nie ma już na firmamencie.

Ale wydarzenie niezauważone i niezapisane nie zaistnieje w ludzkiej historii, w ludzkiej kulturze. Naszym zadaniem egzystencjalnym i ba! powinnością moralną jest nazwać i przekazać dalej, kolejnym pokoleniom. Nigdy całkowicie nie znika, może nierozpoznane powraca do swego źródła światła (i istnienia).  

Od wydarzenia, które chcę opisać minęło 5 dni (wtedy). Tylko, lub aż, a ja ciągle nie mogę usiąść i go opisać. Umyka mi, migocze i jaśnieje, potem przesłania go codzienność, ale wiem, że znów się wyłoni. Jako zadanie, tym razem. Wiem, że muszę go uchwycić i wyrazić. W ludzkim, osobowo-podmiotowym języku polskim. W ludzkiej, polskiej kulturze, cząstce jednej wielkiej kultury od początku człowieka na ziemi. Tej dialogicznej, otwartej na każde odkrycie, na wszystko, co się jakoś jawi człowiekowi (myślącemu). Badającej wszystko, co do nas dochodzi, dane wysiłkiem twórczym gatunku homo sapiens. Badającej wszystko!! Zachowującej to, co dobre, piękne, prawdziwe - dla rozwoju i trwania człowieka w każdej i każdym z nas. A każda/każdy ma swoje genetyczne uwarunkowanie i kulturową obróbkę w konkretnych środowiskach, grupach i swojej własnej historii. Każda/każdy ma zalety, talenty, wady, granice jakieś. Byle na miarę odpowiedzialności za to, co nasze. Bez wyparcia i zakłamywania rzeczywistości. Wszystkiego nie muszę wszystkim zwierzyć, ale muszę nieść w sobie świadomie. Starać się o to usilnie. Być, albo nie być - adekwatnym, prawdziwym. SOBĄ. Ani lepszym, ani gorszym od innych. Oto ponadshakespearowska i norwidowa sztuka sztuk wszelakich - "odpowiednie dać rzeczy słowo".

Zdaję sobie sprawę, ja 71 letni emerytowany nauczyciel, katecheta, autor bloga, że trudno będzie przebrnąć przez tę moją pracę pisaną, próbującą ogarnąć cała dostępną mi wiedzę w dziedzinie pamięci, świadomości, tożsamości, ale... z drugiej strony - zbytnie uproszczenia często nas zwodzą. 

Żeby jakoś ogarnąć to i wszelkie inne wydarzenia, muszę wchłonąć masę ciszy. Ona tworzy jakby osłonę i osnowę myśli. Praźródło. Na miarę dla każdej i każdego z nas. Tylko cisza - echo wieczności - jest właściwym dopełnieniem wydarzeń. Bez ciszy nie będę w stanie podołać zadaniu. Objąć całą swoją świadomością i wyrazić wydarzenie sprzed 5 dni. W ciszy powtarzam sobie jak refren "drugiego takiego wydarzenia już w moim życiu nie będzie". A czy ktoś podejmie wątek w następnych pokoleniach, analogicznie jak ja, Józef K. - wiedzieć nie można.

Najpierw, prócz ciszy, brakowało mi pewnego oprawionego w ramki obrazka. Dyplomu (no. 314) i odznaki przyznanej przez Komitet Obchodu 25-lecia, za WALKĘ O SZKOŁĘ POLSKĄ, dla Marii Królowej - która wraz mężem stworzyła miejsce naszego spotkania-wydarzenia. Obrazka-dyplomu z 2 lutego 1930 roku. W polskiej tradycji katolickiej obchodzone jest wtedy święto Matki Boskiej Gromnicznej (Jezus jako „światłość świata”), a oficjalnie nosi nazwę Ofiarowania Pańskiego - na pamiątkę przyniesienia przez Maryję niemowlęcia Jezusa do świątyni jerozolimskiej. Miało to miejsce w 40 dni po narodzeniu dziecka. Niby nic, koincydencja czasu i zdarzeń, poszerza perspektywę mojego roz-ważania daru spotkania-wydarzenia w Ogrodzie annopolskim. Nie wiem, nie doczytałem nigdzie, dlaczego w 1930 roku zadziało się TO COŚ akurat 2 lutego, choć może miało jakieś znaczenie/uzasadnienie?

Wiem, mam pełną świadomość, jakie znaczenie miała i ma data/dzień naszego wydarzenia spotkania u Matki Bożej Annopolskiej. 30 Sierpnia jest rocznicą i świętem powstania w Polsce/Europie/świecie NSZZ SOLIDARNOŚCI.

Niby nic, pamiątka rodzinna, wisząca przez dziesięciolecia na ścianie na poddaszu. Jednak w połączeniu z inną pamiątką, rodzinną kroniką, i fragmentem odnoszącym się do działalności ujętej wyżej wymienionym dyplomem i odznaką, rozbłyskuje większy snop światła. Ów fragment, opisujący jej -nagrodzonej-obdarowanej Marii Król z domu Jackowskiej - chwalebne życie i czyny,  brzmi: "potem czas swój w tajnem kole / pożytecznie zużywała / gdy zdrój wiedzy dziatwie w szkole / w zakute głowy wtłaczała // praca ta choć bardzo miła / niebezpieczną była przecie / narazić ją mogła była / na katorgę o czym wiecie...". Jakie było tło społeczno-polityczne owej walki o szkołę polską, można poznać z opracowań historycznych, np. 1) Walka o szkołę polską : w 25-lecie strajku szkolnego / pod red. S. Drzewieckiego, Z. Nowickiego i T. Wojeńskiego ; Związki Nauczycielstwa Polskich Szkół Powszechnych i Średnich, (1930, strajki studenckie, szkoły, zabór rosyjski), 2) Nasza walka o szkołę polską 1901-1917 : opracowania, wspomnienia, dokumenty. T. 1, pod.red. prof. B. Nawroczyńskiego (1932).

Kiedy znalazł się obrazek, opisywane wydarzenie nabrało nowego jeszcze wymiaru. Jeszcze bardziej odległego od "szarości" powszednich dni i nocy. Wymiaru wielce ideowego - nazwanego i odczytanego (wysłuchanego - w języku synodalnych dokumentów) sic et nunc. Ale to potem.

Teraz wracam do podstawowego i pierwszoplanowego wymiaru opisywanego wydarzenia. W starym wiejskim ogrodzie zjechało się dość liczne grono-towarzystwo (zgromadzenie-zwołanie) osób złączonych drogą-prawdą-życiem, zarówno osobistym każdej/każdego, jak i czasem naznaczonym w kalendarzu polskich dziejów, czasem polskich przemian ustrojowych. Wielkiego przeskoku kulturowo-cywilizacyjnego. Transformacji cywilizacyjnej datowanej od 1989/1990, a dla rozumiejących więcej - od Solidarności 1980/81, złączonej korzeniem dziejów z wyborem kardynała Wojtyły na papieża Powszechnego Kościoła. Globalizacja dziejów dotknęła także Ogród Królów/Jackowskich/Kapaonów w Annopolu. Duch czasu i duch miejsca wykonały potężną pracę tutaj. Wiara i rozum człowieka myślącego pozwala unieść się ponad zmienne okoliczności, aby poznawać i kontemplować prawdę. Tę prawdę, która przekracza podręczniki i teorie. Prawdę, która mieszka między nami. Bo wciela się w dzieje, tylko poprzez człowieka, każdą i każdego z nas. Niematematycznie, nie w cyfry, nie w liczby, nie w maszyny. Bez człowieka myślącego, bez naszej ludzkiej gatunkowej świadomości sensu nie tylko nie można poznać - cóż dopiero kontemplować - ale w ogóle sens nie może zaistnieć/wydarzyć się we Wszechświecie. Każdy sens ma swój egzystencjalny odnośnik, dzisiaj mówimy o linkach (w czymś większym niż Inter-net).

Podstawowym wymiarem opisywanego wydarzenia jest zgromadzenie nauczycielskiego grona pewnej szkoły, w pewnej polskiej gminie, z bardzo konkretną historią, mającą kształtujący wpływ na każdą i każdego z nas. Wszyscy byli zaproszeni, nie wszyscy mogli się zjawić. Zjawienie jest fundamentalnym aspektem każdej fenomenologii, a może i każdej ludzkiej egzystencji. Bez zjawienia się czegokolwiek dla/w ludzkiej podmiotowej świadomości nie można tego poznać, opisać, mierzyć, kontemplować. Zjawić się - stanąć w świetle. I w jakiejś-czyjejś perspektywie rozumienia/świadomości.

Zjawiło się, stało się jawą, obecnością 14 osób. Na jawie, nie w snach, ani czyichś planach tylko. Język teologii (soborów i synodów) powiedziałby "zechciał Bóg i się stało". Stało się to, co zechciał. Zechcieliśmy. Mieliśmy taką wolną wolę, aby być w tym miejscu, w tym czasie polskich - i w ogóle - dziejów. W osobowej czasoprzestrzeni.

Z inicjatywą wyszła Grażyna. Zaprosiła. Na sam koniec swojego dyrektorowania szkole pod nazwą Rzeczpospolitej Norwidowskiej. Długo dyrektorowała, 23 lata. Do emerytury. I nie była to rutynowa praca nauczycielska, tudzież rutynowe/urzędnicze dyrektorowanie. To było wypełnianie misji i permanentne (nieprzerwane) budowanie zespołu. Zespół także nie jest celem samym w sobie. Według mojego rozumienia spraw człowieka, świata i Boga - zespół jest drogą i etapem, których celem jest WSPÓLNOTA (tajemnicza JEDNOŚĆ-JEDNIA, możliwa tylko wśród osób/ludzi świadomych siebie i pozostałej rzeczywistości, zawsze nam jakoś danej). 

Wspólnota jest wartością, ideałem, tajemnicą. Darem i tajemnicą. Nie powstaje przez czyjeś administracyjno-prawne decyzje. Nie stanie się tak nawet w Kościele, pomimo kaznodziejskich i duszpasterskich zabiegów. Według mojego rozeznania i przemyśleń, wspólnota rodzi się przez dobrowolne przyjęcie daru (który jakby kategoryzuje/specyfikuje) każdą wspólnotę. Dawca owego daru - tajemnica? - jest we wspólnocie najważniejszy. Na przykład dla tzw. wspólnoty samorządowej najważniejszy/decydujący jest fakt zamieszkiwania na danym terenie. Wybór miejsca jest darem dziedzicznym dla większości, a dla niektórych stoi za tym świadoma decyzja - wybór. O tym, że tak lub inaczej zorganizowany jest podział kraju decydują jakieś władze - fakt, który także musimy akceptować, lub... zmienić adres zamieszkania, a nawet obywatelstwo.

WSPÓLNOTA jest prawie niedościgłym ideałem dla każdej grupy ludzi łączących się w jakimś wyższym (niż partykularny zawsze interes) celu. W szczególności takie społeczności, jak szkoły i uniwersytety. Kościoły? Parafie? Dlaczego? Bo prawda tego wymaga. I dobro wychowania. I piękno poszczególnych osób i ich szerszych-najgłębszych relacji osobowo-egzystencjalno-metafizycznych - nie tylko psychologiczno-zawodowych. Bez miłości (umiłowania) PRAWDY nie można być szkołą ani uniwersytetem, ani kościołem, ani gminą i parafią. Co najwyżej marną - choć nawet ustawowo (i katechetycznie) definiowaną - podróbka.

Pałeczkę-batutę dyrektorowania w zgranym zespole przejął z dniem 1 września 2024 roku Sebastian. Sebastian przebył dotychczasową drogę życia, kształcenia, formowania tutaj, w tej szkole, za czasów dyrektorowania Grażyny. Powinien czuć, znać, rozumieć najlżejsze tchnienie wiatru dziejów i natury kultury w tych okolicach. Drżenie strun Opatrzności, egzystencji, odwiecznego sensu. Ta ziemia, jej najgłębsze idee-ideały go zrodziła, ta ziemia - z odmienionym obliczem po modlitwie Polek i Polaków zgromadzonych z papieżem Janem Pawłem II na Placu Zwycięstwa 2 czerwca 1989. Ta ziemia układała i jego do snu i do pracy i jak w kolebce wypieściła.

***

Kolebka pieśni

Autor: CYPRIAN KAMIL NORWID

1.

Gdzie ton i miara równe są przedmiotowi,

Gdzie przedmiot się harmonją dostraja;

Tam jest i pieśń, i rym — jak, kto je powić

Tam zsiedmia się brzmienie i tam się ztraja

I spadkuje się samo ku końcowi...

2.

Umiej słowom wrócić ich wygłos pierwszy!

To jest całą wrażeń tajemnicą;

Rym?... We wnętrzu leży, nie w końcach wierszy,

Jak i gwiazdy nie tam są, gdzie świecą!

3.

Podobnież i pieśń gminna, to nie jest to,

Co wy dziś zrobiliście z niej.

Płynność słów? To oko, błysłe łzą,

To ciepły dech, nie zawołanie: «Tchnij!...»

Tak wywęźla się kwiatu pąk i tak ptaszę

Coraz bystrzej i pełniej widzi dzień,

Nim nad rozpękłą wzięci czaszę,

Wrażenia pierw mając przez swój rdzeń!

4.

Stąd to nie są nasze — pieśni nasze —

Lecz boskiego coś bierą w się:

Stąd, choć ja śpię, nie ja to śnię, co śnię:

Ludzkości pół na globie współśni ze mną;

Dopomaga mnie, i cicho, i głęboko,

I uroczyście, i ciemno:

Jak wszechoko!...

5.

Tam to wszczęła się pieśń gminna, jakby z dna

Uspokojonej naskróś głębi

Czerpiąc tok swój i jęk gołębi,

A Bóg ją sam zna...! (tutaj)  

***

Stary ogród annopolski pamięta czasy niemieckich osadników z przełomu XVIII/XIX wieku. Z około konstytucyjnego czasu i klimatu, które podarowały nam (pamięci i tożsamości ludzi świadomych, obywateli, polskich patriotów) nie tylko rosnące w Annopolu wiekowe dęby, ale także piękny, jakby obraz, sztych z dziejów polskiej kultury - nie metalowym rylcem wykonany, ale piórem Adama Naruszewicza, literata i królewskiego kronikarza, biskupa smoleńskiego, zwolennika Konstytucji 3 Maja. 

Tak to nam przekazał:

- Był rok 1788, król się nazywał Poniatowski, a bohaterów tamtego wydarzenia było dwóch: Jan III Sobieski i 10-letni mieszkaniec Strachówki Michał, także, a jakże - Sobieski. Młody Michał przemówił - ubrany w "polskość", a król był wielce ukontentowany z jego mowy i wziął do Szkoły Rycerskiej na własny koszt. To pomnikowa historia naszych przodków i naszego miejsca na ziemi. POLSKOŚĆ w dziejach i kulturze, w zawiłej materii miejsc i ludzi, ulokowanych w Kraju Nad Wisłą (i Osownicą skądinąd). Geograficznie, geologicznie, historycznie, kulturowo, fenomeno-logicznie zarazem i metafizycznie. Czy tacy bohaterowie i takie sceny nie robią już żadnego wrażenia na współczesnej młodzieży? A może nie mogą przebić się i dotrzeć przez zasłony nie-pamięci i nie-tożsamości osób znaczących i w ogóle życia społeczno-kulturalnego naszej gminy? Nie pamiętam takiej dyskusji w ramach gminnego samorządu? :-(

Mijają dni i żeby dalej pisać, kontynuować wypełnianie zadania, muszę znaleźć punkt zrównoważonego dobro-stanu. Nie da się tak, hop siup. Bo przecież nie siądę i nie będę kontynuował tej pracy mechanicznie, jak robot. Także w procesie pisania czegoś na konkretny temat, musi przyjść uchwytny moment, w którym jestem gotowy do pracy, bo wewnątrz sens napęczniał i daje uchwytny impuls (pewnie nawet mierzalny elektryczny przepływ w neuronach). Nie wiem wtedy co, ale wiem, że nadejdzie, będzie rodzić, uruchomi się wewnętrzny proces rodzenia-objawiania się sensu opisywanych zdarzeń. Nie wiem, co konkretnie przyniesie, w jakie rewiry odeśle, ale wiem, że tak się będzie działo. Że z osobowych zasobów wychynie, objawi, zjawi się cząstka-cząstki fenomenu, z którym się zmagam, który został mi zadany. Powierzony osobowym losem. Osobową drogą-prawdą-życiem. Jak ten proces dzieje się we mnie próbuję opisać formą wersowaną, dlatego dołączam tutaj teksty wersowane, które powstawały równolegle z próbą opisania tytułowego wydarzenia. Czytelnik będzie miał nie tylko ogląd opisywanej rzeczy/wydarzenia, ale także wgląd w procesy świadomościowe autora. To zawsze jest równoległość, równoczesność, kompatybilność, adekwatność jakaś - intelektualno-duchowa.

Nie wiem, czy sens, ale wiem, że przeżycie sensu ma swój początek (nawet jeśli majaczy jakby w mgle dzieciństwa i młodości), ma swoje rozwinięcie i koniec. Tak, jak ludzkie życie. Czy śmierć może być apogeum owego sensu? Może, ale nie musi. Czy apogeum jest wypełnieniem? Może, ale gdzie ten punkt lokalizować? Przeżycie jest pewnym continuum. Ale jedno jest pewne. Przy takim doświadczeniu-przeżyciu sensu, śmierć nie jawi się jako straszna tragedia. Jest częścią całości ludzkiego bytowania na ziemi. Samo (nomen omen) "przeżycie/przeżywanie" śmierci domaga się wręcz śmierci. Rozciąganie w nieskończoność sensu rozmyło by go, zbagatelizowało, a może wręcz, aż tak pomniejszyło, że zrównałoby z bezsensem?!

Minęły kolejne dni, a ja znów niczego tutaj nie dopisałem. A bo za duży ruch jest w domu, a to coś innego. Głęboka jest studnia dziejów. Stoję nad jej krawędzią. Nie zawsze coś zrozumiałego się z niej wydobywa. Czasem czekam godzinami. Wydarzenie, nad którym pracuję "w pocie swego czoła" nie zniknęło. Wydarzenia nie znikają. Skoro się wydarzyły. Są darem, do zachowania. I odczytywania, rozkminiania, na ile jesteśmy do tego zdolni-uzdolnieni drogą-prawdą-życiem. Jedno na starość wiem - że spojrzenie w głębię tej studni uwzniośla, niczym wygrane wybory na prezydenta Polski, a może i króla i papieża. (Czemu takie akurat porównanie? Pod wpływem obrazka w tv). W jakiej perspektywie patrzy się, widzi - siebie i wszystko?? 

***

co to jest świadomość

    /tu skończyć czy ciągnąć dalej/

mam swoją teorię
a raczej objawienie
że to sposób istnienia
podmiotów

podmiot ma granice
choć może nieskończone
jak pole kuli

podmiot czegoś
bytu osobowego
lub prawnego (jedynie)

świadomość ma zasób
który nas przekracza
wykorzystujemy część jego
jak i możliwości mózgu

świadomość to samo-objawianie
zakresów rzeczywistości
splątanych drogą-prawdą-życiem
co zaproponował Jezus z Nazaretu

tyle poznać możemy
jeśli chcemy i szukamy
samoświadomość podmiotu w nas
z bezkresnych możliwości relacji

nie poznam nawet samego siebie
do końca
nie tylko jak się przejawiłem
jako pesel w czasoprzestrzeni

kultura mówi bo zapisuje wiele
ale przecież nie wszystko
co jest możliwe
materialnie duchowo w ogóle

   (środa, 18 września 2024, g. 11.50)

***

Dzisiaj mijają trzy tygodnie od owego wydarzenia. Nic nie było w stanie ostatnio zmusić mnie do pisania. Powinienem... ale nie, nie miałem potrzebnego potencjału... powiedzmy, wybuchowego, lub inicjującego czynność zasiedzenia w pisaniu (dla wielu - pisaninie). Dzisiaj coś przeważyło inercję szarych nocy i dni. Mocna myśl-świadomość, że niedokończona praca-relacja z wydarzenia w ogrodzie "U Matki Bożej Annopolskiej w dniu 30 sierpnia 2024" pozostanie w niebycie - bo dla kogóż jeszcze może mieć większe, lub jakiekolwiek znaczenie po latach?

W niebycie z konieczności, bo nawet jeśli ktoś wspomni, albo znajdzie jakieś stare zdjęcie, to nie zobaczy tego, co jest istotowe i konstytutywne dla wydarzenia, co jest przedmiotem tego tekstu. O rzeczywistości - jaka jest - z udziałem (punktem widzenia i przeżywania) podmiotu  pełnego egzystencjalnej i kulturowej samoświadomości. Jestem odpowiedzialny za to, co oswoiłem - powiedział Mały Książe Saint Exuperego.

Dla mojego podmiotu, autora tekstu o przeżyciu wydarzenie z 30 sierpnia, nie chodziło tylko o spotkanie osób związanych miejscem pracy w szkole w Strachówce. Ba! bez sięgnięcia w zakres semantyki pływamy po powierzchni zdarzeń. Ba - na powierzchni własnego życia, kultury, a nawet godności ludzkiej, osobowej. A o tzw. kulturze chrześcijańskiej (którą wycierają se gęby politycy) w ogóle nie wspominając.

Nie ma wydarzenia bez przeżywającego go podmiotu świadomości. Wydarzenia - jak rozumiemy to słowo/pojęcie? Wydarzenie nie jest sumą (zbiorem) cyfrowych algorytmów. Wydarzenie ma komponent osobowy, podmiotowy, z zakresu sensów, pamięci, wartości, tożsamości... Im dalej sięgniemy - tym więcej zrozumiemy - ubogacając siebie, a więc i resztę ludzkiej (czy tylko) rzeczywistości. Matematyka, nawet najdoskonalszymi równaniami-prawami-aksjomatami wydarzenia nie stworzy. Ani nie opisze. To co intelektualno-duchowe wymyka się liczbom.

Opisując cokolwiek staram się sięgać jak najdalej. Na ile potrafię, no i na ile dana rzecz/sytuacja tego wymaga, bądź zasługuje. Są rzeczy różnej wagi. 

Adekwatność, "odpowiednie dać rzeczy imię", istota rzeczy (aspekty istotowe i konstytutywne) są - i tworzą - ludzki świat, ludzką kulturę. To, co poniżej nich, nazwę brutalnie (z dala od poprawności polityczne) subkulturą - jakąś, grupową, środowiskową, a nawet partyjno-wyznaniowo-ustrojową… magmą.

Minęły trzy tygodnie od spotkania nauczycieli ze szkoły im. Rzeczpospolitej Norwidowskiej w Strachówce w starym ogrodzie annopolskim, mającym swoją i polską historię. Europejsko-polsko-katolicką. Europejską, bo to miejsce pierwsi kolonizowali przybysze z Niemiec na przełomie XVIII i XIX wieku. Teren był i jest podmokły, takie właśnie dawano do zasiedlenia i gospodarowania przybyszom z zachodu, którzy po pierwsze szukali ziemi, po drugie byli znani z tego, że dobrze sobie radzą na mokrych glebach i nieużytkach. Takie miejsca w niektórych częściach Polski nazywają do dzisiaj "olędrami". U nas od zawsze mówiło się, że mieszkamy na kolonii wsi Annopol, do której najlepiej dojechać przez wieś Rozalin, w której szkoła przez dziesięciolecia mieściła się w budynku poniemieckiej kaplicy osadników z Zachodu. Kaplica od naszego siedliska oddalona jest w linii prostej o ok. 1000 metrów.

Wydarzenia powstają/rodzą się w ludzkiej (naszej) świadomości. Nasza głębia (lub płytkość/nieświadomość) odczytuje głębię dziejów/kultury, lub ją niweczy. Wydarzenia w annopolskim ogrodzie potrzebują mojej świadomości (mojej osobistej kultury). Na ile wiem, znam, na ile pytam, szukam - w swojej bezkresnej czasoprzestrzeni. I to dotyczy każdej i każdego z nas. Nasze znaleziska (opisane, przekazane) stają się cząstką bogactwa ludzkiej kultury i dziejów. 

Nikt nie wie wszystkiego, to banał. Nie wiem również, dokąd zaprowadzą mnie myśli i proces ich zapisywania. Myśli meandrują. Skojarzenia rodzą się wraz z czasem, dochodzą okoliczności nieraz z całkiem niespodziewanych kierunków, na przykład z mediów i życia świata, tego, który jest i jaki jest. W którym żyję ja, w którym żyjemy mniej więcej podobnie, ale każdy reaguje i kojarzy całą swoją osobistą drogą-prawdą-życiem. Nigdy dość powtarzania tego uniwersalnego mechanizmu, który pochodzi z Dobrej Nowiny. 

Wiem, że idę śladami historii miejsca i ludzi z nim związanych. BTW. "Miejsca i ludzie" - taki tytuł nosi książeczka wuja Aleksandra Jackowskiego, która jest zbiorem relacji z realizacji projektów kultury w ministerialnym konkursie - wuj był jurorem konkursów „Małe ojczyzny”. Wuj Aleksander, można było też do niego mówić Jacek, zostawił nam także wspomnienia z pobytu w Annopolu w roku 1924 i wiele obserwacji rodzinnych. Życie miał bogate i długie (97 lat) - był uznanym antropologiem kultury (zwany nawet papieżem tej dziedziny w Polsce), etnografem, krytykiem sztuki, autorem wielu prac o sztuce ludowej, współczesnej, l’art brut, naiwnej. Wychowywał się w Warszawie, w rodzinie inteligenckiej.

W 1940 r. zesłany ze Lwowa na Syberię. Tam zetknął się z kulturą ludową Chantów, pracował jako drwal, tragarz, traktorzysta, zdun, tokarz, ślusarz. Strzaskaną kostkę w nodze złożył mu szaman, ukrywający się w lasach przed władzą radziecką. Do Polski wrócił z wojskiem (armią Berlinga) w 1943 r. Dla nas, tutaj i dzisiaj, ważny jest także taki epizod - jego ojcem chrzestnym był Andrzej Król, mąż Marii z Jackowskich Królowej. Dobrze go tutaj przywołać, z pełną świadomością, że on - z wyżyn swojej profesury i życia - stokroć lepiej by opisał nasze wydarzenie. Był do tego nie tylko odpowiednio utalentowany, ale powołany i wyposażony swoją drogą-prawdą-życiem.

***

Pisanie wymaga napędu i odpoczynków. Autor się zużywa. Oczywiście, także buduje się procesem twórczym. Potrzeba przerw i odpoczynków jest czymś oczywistym. Nieoczywisty jest ich przebieg i efekt. Pracy - i efektów - świadomości nie da się na szczęście zaprogramować. Nie wiemy, z czym wyłonimy się na przykład z cyklicznie dawanej otchłani snu i co będzie kontynuacją, a co nowością. Czasoprzestrzeń człowieka jest dynamiczna. Nie tylko materialistyczno-fizyko-matematycznie, ale także bio-duchowo-kulturowo-jakoś. Po każdej przerwie następuje jakby nowy rozdział, ewentualnie podrozdział. Quasi kwantowa teoria świadomości? Czemu nie. Powiem jeszcze, że moim zdaniem te przerwy współkomponują opowieść. Jakoś.

Wiem, że beze mnie wydarzenie z 30 sierpnia i jego opis straci wiele kontekstów. Dochodziłem ich - pracą w pocie swego czoła - prawie całe życie. Długie życie. Kontekstem są wojny i nauczycielska przyjaźń, walka o polskość i wychowanie, Solidarność RI, samorządność i Republika Norwidowska w dziejach i kulturze. Chyba żyję jeszcze i po to, żeby opowiedzieć tę historię. W jak największej całości, nie fragmentyzowanej dla jakichś powodów/celów (czyichś osobistych, grupowych, ustrojowych, religijnych itd.). Mam strzec jej. I przekazać. Pomimo braku jakichkolwiek oznak zainteresowania, czemu nikt dowodnie zaprzeczyć nie zdoła. Oznak, nie pustych deklaracji.

Żeby pisać dalej, muszę dostawać motywacyjne bodźce. Od? Od wszystkiego, co mnie stanowi i co jest moim światem (jeszcze). Od ciała, materii i ducha. Od pamięci, tożsamości i wieczności. To nie jest gra. To służba prawdzie. Pięknu i dobru też, na ile - i jakby tylko przy okazji - wyjdzie.

***

dobro-bycie

dziwne słowo

z dwóch sensów

bogactwem ociekających

bycie dobra

dobro

samo w sobie

dla każdej i każdego

wszystkich naraz i osobno

bycie

jest warunkiem wszystkiego

co istnieje teraz i zawsze

bez bycia nie ma niczego

moje dobrobycie jest skarbem

i nie tylko dla mnie

dobro uświadamia

cóż po nim bez świadomości

traci swoje istnienie

co otwiera jeszcze bardziej

na otchłań rozmyślań

   (czwartek, 19 września 2024, g. 15.27)

***

pojęcia wspaniałe

są pojęcia wspaniałe

do takich zaliczam

obiektywizację

optymalizację

uniwersalizację

dobra-prawdy-piękna

na czym poprzestanę

bo miłość

sakrament

małżeństwo

zbawienie

zostawiam do innej pieśni

   (piątek, 20 września 2024, g. 15.11)

***

gdzie mieszka sens

    /czy pamięć i tożsamość coś znaczy/

cóż to za pytanie

ano u mnie zasadne

dziadka 71 letniego

mieszkańca Strachówki

czyli gminy polskiej 2024

i jednej z jej wsi

zestawiam dwa fakty

z nich płynie to pisanie

mój sens się wypełnia

żyjąc poza światem

w krzakach

moje cielsko

tu domieszka i zgnije

sens uleci w niebiosa

w zaświaty się mówi

dwa równoległe procesy

dopełniania i gnicia

dopełnianie porywa unosi

pięknem dobrem prawdą

gnicie interesi coraz mniej

polska gmina 2024

dzieje się w sprzecznościach

rozwija w perspektywie europejskiej

zwija w kulturze rozumnej

co fenomenologicznie widać

ps.

Rzeczpospolita Norwidowska

ze swoim obywatelstwem w kulturze

zderza się z mentalnym popeerelizmem

     (piątek, 20 września 2024, g. 12.14)

***

Dzisiaj mija (jest, nastał) 27 dzień od wydarzenia. Wydarzenie ciągle jest tym słońcem, wokół którego krąży moja refleksyjna narracja. Dzisiaj też bardzo mi się nie chce. Jest dość zimno, ja jakby przeziębiony skłaniam się do leżenia bardziej, niż pisania. A jednak motywuje mnie Facebook, maszynowym zestawieniem dwóch postów z przeszłości. Bezwzględnie powiązanych z wydarzeniem, poddanym tutaj analitycznemu badaniu.

Posty są sprzed 12 lat. Pierwszy z obchodów Dnia Norwidowskiego inaugurowanego mszą w kościele, którą rozpoczyna śpiew Hymnu Szkoły na liturgiczne "wejście", z akompaniamentem organów, za którymi zasiadał nauczyciel szkoły. Powinno być pod tym linkiem . A jak ten się nie otwiera, to szukajcie na moim profilu Fb. BO KAŻDY MIESZKANIEC STRACHÓWKI POWINIEN TO OBEJRZEĆ, ODSŁUCHAĆ I PRZEMYŚLEĆ. Nie raz i nie dwa. I to - jako jeszcze za mojego życia, tak i (zwłaszcza?) po śmierci. Amen.

Drugi post przypomniał, że przy każdej nadarzającej się okazji udostępniałem posty od szkół skupionych wokół projektu "Uczyń widocznym proces myślenia", z globalnego nurtu kulturowego "Culture of thinking". 

W stulecie Polski i szkoły nasza DyrKa wyeksplikowała swoje myślenie (o szkole, o Polsce, o nas jako docelowej wspólnocie w dziejach i kulturze)! Film na Youtube z tamtego wydarzenia nosi tytuł "STRACHÓWKA przemawia z wnętrza naszego STULECIA, szkołą im. Rzeczpospolitej Norwidowskiej".

Także każdy kolejny Rok Norwidowski stawał się okazją do definiowania siebie, pamięci, tożsamości, patriotyzmu z głębi dziejów, miłości człowieka, prawdy i Boga - jak śpiewamy w naszym szkolnym hymnie. Nie żyjemy tylko chwilą bieżącą. Człowiek to ten, kto zna siebie napisał Jan Paweł II w encyklice o wierze i rozumie, a wiec i kulturze, od której zależy przyszłość człowieka (co ten sam Papież-Polak mówił całemu światu zgromadzonemu w UNESCO w 1980). Papież całemu światu cytował Norwida - że nie po to jest światło, by pod korcem stało. Nie po to jest pamięć i tożsamość. Ale... by zachwycało do pracy, BY SIĘ ZMARTWYCHWSTAŁO (patrz: Życie Powiatu na Mazowszu).  

ps. Nawet Norwidolog/owie w Polsce przyznali, że "Rzeczpospolita Norwidowska żyje i ma się dobrze"

***

LITANIA ANNOPOLSKA 

Matko Boża Annopolska

Opiekunko naszych pokoleń

artystów i polskiego ludu

Patronko Solidarności RI

w gminie Strachówka

z pamiętnego 3 Maja 1981

Matko Boża Murillowska

Matko Boża z Lasu 

Matko Boża w drzewach

Matko Boża rodzin/na

od Jackowskich i Królów

Maria panna wymarzyła

jako żona Królowa tu sprowadziła

Matko Boża Annopolska 

i Kapaonów i Załęskich 

i Turczyńskich i Miodków 

i Moszczyńskich i Borutów

Sanaghanów i Kołakowskich

módl się za nami  

pray for us sinners

  

Je vous salue Marie

pleine de grâce 

Le Seigneur est avec vous

Vous êtes bénie 

entre toutes les femmes

et Jésus 

le fruit de vos entrailles

est béni

Amen

ks. Tadeusz Regucki był proboszczem parafii Trawy 1988-1992

***

Annopolski ogród spotkań obsiany jest, zakorzeniony i owocuje w kulturze. Kulturę odpoznajemy także z użyciem parametrów czasu i przestrzeni. Gdy zamieszkiwali tu Niemcy (koloniści z Zachodu) Polski nie było na mapie świata. Adam Król - niepiśmienny polski chłop/rolnik - odkupił tę ziemię i zaczął gospodarować pewnie w połowie XIX wieku. Jego syn Andrzej - późniejszy prawnik, kancelista w zarządzie miasta stołecznego Warszawy od władzą najpierw rosyjską, przejściowo niemiecką, na koniec starszy radca w Prokuratorii Generalnej II RP - przyszedł na świat w 1870 roku. 

Polskie losy i polska kultura zetknęły wiejskiego syna-prawnika Andrzeja, z Marią, dziewczyną z mieszczańskiej rodziny Jackowskich, reprezentującej ważny proces przemian w polskim społeczeństwie, zwany transformacją ziemiaństwa w pozytywistyczną inteligencję. Wielkie, znaczące transformacje zdarzają się nieczęsto w historii państw. Dobrą analogią XIX wiecznej transformacji polskiej drogi do niepodległości/tożsamości są losy rodziny Skłodowskich, która wydała Polsce, Europie i światu dwukrotną noblistkę Marię Curie-Skłodowską. A łącznikiem pomiędzy losami Skłodowskich i Jackowskich mimowolnie stał się wielki Pisarz Bolesław Prus, przedstawiciel, ba współtwórca pozytywizmu warszawskiego, autor Placówki, Grzechów dzieciństwa, Faraona, Emancypantek, Lalki... 

Bolesław Prus był bratem ciotecznym Emilii Jackowskiej, matki owej dziewczyny, która wyszła za Andrzeja, chłopskiego syna, który został Mecenasem z Annopola i Strachówki. Pisarz z żoną byli na ślubie i weselu Marii z Warszawy i Andrzeja z Annopola w gminie Strachówka. A wcześniej młodzieniec Prus kończył gimnazjum w Lublinie, którego dyrektorem był dziadek Marii Skłodowskiej-Curie. W tle mamy jeszcze środowisko wychowawcze w Maryjsko-Aleksandryjskim Instytucie Wychowania Panien w Puławach. W owym instytucie pracowała babka Prusa i mojej prababci Emilii z Trembińskich Jackowskiej, a kształciły się tam między innymi także ciotki polskiej podwójnej noblistki w dwóch dziedzinach chemii i fizyki. Życie nie jest pustynią, ani inną pustką. Życie jest przebogato utkaną materią, splotów przeróżnych, także tych przecudnych, arcyutkanych w kulturze. Gdzie Puławy, Lublin, Paryż, Oslo, Annopol w gminie Strachówka i Skłody w gminie Zaręby Kościelne (za Małkinią). A to Polska właśnie, przyciaśnie zaszyta w nasze losy rodzinne. Nota bene, w "Grzechach dzieciństwa" sportretowana jest moja prababcia Emilia, którą wielki Pisarz całe życie zwał siostrą/siostrzyczką, a jej dzieci - w tym moją babcię - siostrzeniczkami. 

Pozytywizm w Polsce, zwłaszcza ten zwany warszawskim, wśród swoich programowych haseł miał pracę u podstaw, reformy edukacji, postulaty stawiania i realizowania praktycznych celów.  Społeczeństwo to organizm, jeśli choruje jakaś jego cześć to całe społeczeństwo to odczuwa. Postulowano wtedy także unowocześnienie przemysłu, rolnictwa, handlu i całej gospodarki kraju, bo tylko wtedy "naród będzie mocny i odzyska niepodległość". Podstawy pracy organicznej zostały sformułowane między innymi w "Szkicu programu w warunkach obecnego rozwoju społeczeństwa" Bolesława Prusa. Praca u podstaw kładła nacisk na szkolnictwo wszystkich szczebli, wykształcenie wszystkich grup społecznych, zwłaszcza tych najniższych. Inteligencja miałaby uczyć chłopów organizowania się w ramach kółek rolniczych i samorządów gminnych. Reformowanie klas najniższych, ludu i biedoty miejskiej "bo nie czują się częścią narodu" (dzisiaj dopisałbym "i procesów samodzielnego myślenia i wartościowania w zakresie kultury powszechnej"). Postulowano walkę z analfabetyzmem, z czym wiązała się i budowa szkół i dbanie o poprawę warunków życiowych ludzi żyjących w biedzie. Wśród haseł społecznych głosili pozytywiści również potrzebę emancypacji kobiet i równouprawnienia chłopów (za: www.bryk.pl).

Choć o tym nie wspominają historycy literatury, ja bym dopatrywał się nawet w tym programie podglebia dużo późniejszego ruchu Solidarności.PL, ze szczególnym naciskiem na NSZZ Solidarność RI.

Pozytywizm idzie w parze z reformą szkolnictwa/oświaty, ale i z sadzeniem drzew. Wiele drzew, świadków naszych spotkań w ogrodzie w Annopolu, zostało zasadzonych przez "Mateńkę", czyli Emilię Jackowską, siostrę duchową i nieodłączną (cało)życiową przyjaciółkę Bolesława Prusa. Sosny i dęby szumią tu nam dzieje, tako polskie, jako rodzinne.

Podejmując się zadania i obowiązku intelektualno-moralno-duchowego rzucenia jak najwięcej światła na wasze/nasze wydarzenie  30 sierpnia, próbuję zobaczyć wszelkie jego aspekty. Zobaczyć, usłyszeć, zrozumieć, opisać na ile zdołam. Czas i miejsce, czasoprzestrzeń wydarzenia, nie są tylko punktowe, są rozciągłe z natury. Gdzieś, kiedyś się wydarzają i... trwają. Trwanie jest z kategorii metafizycznych, wiąże się z istnieniem. Istnienie nie należy do naszego władztwa. Sami otrzymaliśmy je jako niezasłużony niczym dar, bo ktoś nas zechciał. I pojawiliśmy się na świecie.

Opisując wydarzenie wchodzę w rewiry zastrzeżone głównie Bogu i kulturze człowieka myślącego. Wydarzenia mają swoją przeszłość, w których są jego korzenie i źródła. Mają swoją teraźniejszość, uobecnianie, aktualizację objawienie (jawienie się). Muszą mieć też swoją przyszłość, nieznaną nikomu, ale przecież świat się wraz z nami nie kończy, nieprawdaż. Są skutki, jako i przyczyny każdego zdarzenia. Cóż dopiero WYDARZENIA. 

Kiedy w opowieści musimy przywoływać to, co było, co jest i co będzie - mimowolnie znajdujemy się na najwyższej płaszczyźnie poznawczej. Tak mówi się o Bogu w kulturze, we wszystkich znanych nam próbach jego definiowania (chyba nawet bez względu na osobisty stosunek do religii?).

rok 1995

Kościół diecezjalny dobrze zna nasze sprawy (zdj. 1994)

Zaraz na początku tego "eseju" (ang. essay, z fr. essai „próba”) wspomniałem brak pewnego obrazka/dyplomu. Znalazł się. Wyznacza pewną perspektywę, polsko-nauczycielską. Patriotyczno-niepodległościowo-edukacyjną. Gdyby nie było tamtej rzeczywistości, definiowanej przez ów dyplom i związane z nim odznaczenie - gdyby się nie ziściło tamto marzenie i jego prawie cudowna realizacja - NAS BY TUTAJ NIE BYŁO. Może i Polski by nie było? Z pewnością nie moglibyśmy mieć naszej dzisiejszej pamięci i tożsamości.

Ten obraz/dyplom oprawiony w ramki tworzył przed laty część scenografii szkolno-stowarzyszeniowego wydarzenia "Vademecum" - dla przedstawienia idei salonu polskiego dworku z przełomu XIX i XX wieku. Można więc mówić, że ziarno zostało wrzucone w glebę gminnej pamięci i tożsamości (Polski gminno-parafialnej). Co nas i kolejne pokolenia Polek i Polaków jakoś stanowi.

Pewne elementy opisu wydarzenia układają mi się piętrowo. Walka o szkołę polską wyłania się od początku jakby na czele, lub na szczycie. Ale zaraz potem idą drzewa otaczające ognisko, przy którym się zgromadziliśmy. Wśród drzew jest hierarchia. Najpierw idą w moim myśleniu-świadomości dęby sadzone przez niemieckich osadników (przełom XVII i XIX wieku), potem sosny i świerki posadzone na początku XX wieku przez Mateńkę, czyli prababcię Emilię z Trembińskich Jackowską. Są też jabłonki sadzone jesienią 1999 z udziałem przybyszów ze Wspólnota Taizé we Francji: Edwarda z Belgii i Bruno ze Szwajcarii. A kiedyś rosły tu także "drzewka owocowe, 30 dołów kopali Karkosa, Ołdak, Czerwiński i Kurek w czerwcu 1924 roku" (Maria Królowa, O miłości do..., str. 46). 

Sadzenie drzew jest działaniem wielce praktycznym (dziś powiemy ekologicznym), na co wyczulony był Pozytywizm, a więc i nauki brata ciotecznego Mateńki - i mistrza rodzinnego, idola i wychowawcy - Bolesława Prusa. Co zasadzili kiedyś, rośnie, zieleni się, daje cień i opał i inne wymierne i symboliczne korzyści. O niektórych drzewach wiemy już tylko z pamiętnikarskich opisów, tzw. zeszytów/kajetów annopolskich. Przodkowie zostawili ich trochę, a dzięki temu, że w czasie wojny mieli je przy sobie na wsi, nie spłonęły w burzonej po Powstaniu Warszawie. 

Na którymś piętrze opisywania oświatowo-polskiego-wydarzenia w Annopolu musi pojawić się II Wojna Światowa. Niestety o I Wojnie i wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku wzmianki są zbyt lakoniczne, Andrzej Król był wtedy czynny zawodowo i przebywali głównie w Warszawie. Za to pierwsze lata II W.Św. opisywał prawie codziennie, mając pole obserwacji zawężone do ogrodu, domu i okolic. Dzięki jego zapiskom wiemy o częstych spotkaniach z nauczycielkami ze szkoły w Rozalinie. Byli dla siebie wsparciem. Razem się tutaj modlili przy figurze Matki Bożej, razem dzielili tym, co mogli ugotować i postawić na stole. Z tego grona na pierwszy plan wysuwa się postać panny Janiny Wojnarowiczównej, która stała się prawie członkiem rodziny. Mam prawo sądzić, że próbowano z nią swatać mojego ojca, który też często bywał w Annopolu w czasie wojny (przynajmniej tak często, jak to było możliwe). Mimochodem to, czego dowiadujemy się o pannie Janinie (a co wiemy już o Marii Królowej) rzuca więcej światła na rodowody i korzenie nauczycielstwa w II RP.

Janina Wojnarowiczówna pochodziła z Warszawy. A wcześniej? Wiemy, że jej ojciec był "zarządcą cukrowni hrabiego Bobryńskiego za Tułą, matka warszawianką z Kraftów, a stryj adwokatem w Ekaterynosławiu" (A. Król, O miłości do... str. 182). Związki zawodowe i rodzinne z terenami dzisiejszej Ukrainy i Rosji, były wtedy czymś naturalnym. Polska miała ponad wiek porozbiorowej przynależności do carskiej Rosji! 

                            

1940 r. Mecenas Andrzej Król po środku w 1. rzędzie, żona Maria poniżej,

ojciec Jan w 3. rzędzie, p. J. Wojnarowiczówna oparta o jego kolana

8 września 1940

26 stycznia 1941

8 września 1942

Nb. brat Andrzeja Króla kończył Sankt Petersburską Akademię Duchowną, podobnie jak legendarny bohater ksiądz Ignacy Skorupka. Skądinąd w 1781 roku proboszcz jadowski ks. Franciszek Zambrzycki został biskupem sufraganem kijowskim. O tych naturalnych - podarowanych bądź wymuszonych historią - związkach i wpływach nie tylko się milczy w podręcznikach polskości, ale nawet nie próbuje się tego ważnego aspektu pamięci i tożsamości rozumieć. A on jest bliżej nas, niż ktokolwiek z nas o tym myślał. JAK I INNYCH ISTOTOWYCH I KONSTYTUTYWNYCH (PRZYNAJMNIE DLA PAMIECI I TOŻSAMOSCI) ZWIĄZKÓW OSOBOWYCH, RODZINNYCH, KULTUROWYCH, NARODOWO-RELIGIJNYCH ITD. Nb. Po różnych przeprowadzkach Aleksandryjsko-Maryjski Instytut Wychowania Panien swego czasu mieścił się w budynku, który obecnie jest gmachem polskiego Sejmu! W nazwie zaszyte są imiona cesarza Wszechrusi, króla Polski i wielkiego księcia Finlandii Aleksandra II Romanowa i jego żony Marii (z Hesji-Darmstadt)!

po powrocie z diecezji mohylewskiej

ks. Józef Król był dziekanem w Małogoszczu

Andrzej Król, Mecenas z Annopola/Strachówki w latach II RP

Proszę bardzo! Nie można napisać dobrego opracowania naszej życiowej przygody w Strachówce, Annopolu itd. bez przywołania Sobieskich, Poniatowskiego, Naruszewicza, Norwida, niemieckich osadników na naszym terenie, Prusa, Ignacego Skorupki, cara Rosji Romanowa, pomocniczego biskupa Kijowa, Marszałka Piłsudskiego i jego kapelana Plewko-Plewczyńskiego, wojny polsko-bolszewickiej 1920 i plutonowego Czerwińskiego z Virtuti Militari, Katynia, Powstania Warszawskiego i Solidarności RI z 1981... itd. itp. 

Nagle i zupełnie niespodziewania (no bo gdzieżby) i ja dowiedziałem się - na tej naszej/pokoleniowej w dużym stopniu drodze odzyskiwania pamięci i tożsamości - że mój ojciec kochał się i zaręczył z córką Józefa Czerwińskiego. Tyle się dowiemy o sobie, na ile podejmiemy pracę w pocie swego czoła, i której będzie błogosławiło szczęście of course. Tak, jak nam. Albo, pomrzemy w nieświadomości. Tyle, że "człowiek, to ten, kto zna siebie", więc lepiej z najlepszą legitymacją wyruszyć na Sąd Ostateczny. Nieprawdaż! ;-) Kto nie wykorzysta każdej szansy, by... sam się degraduje. 

PRZED KOŚCIOŁEM I W PARKU IM. CYPRIANA NORWIDA W STRACHÓWCE STOJĄ TRZY TABLICE INFORMACYJNE. KTO ZNA ICH TREŚĆ (I PRZEKAZ?).                                          Jesteśmy bogatsi kulturowo, niż o tym wiemy. Tożsamość kulturowa? - a cóż to jest. A i Norwid nabył ją na tym terenie (Rzeczpospolitej Norwidowskiej) nim opuścił Ojczyznę i resztę życia spędził na emigracji. Każde prawdziwe wydarzenie prowadzi aż tak daleko, głęboko, wysoko. Nie mamy się co oszukiwać - kto zaniedba poszukiwania i przekazu prawdy o sobie i o Polsce następnym pokoleniom, odpowie za to przed jakimś Trybunałem. Eschatologia tak działa (ze mnie można się wyśmiewać, żem niepoprawny idealista). PRAWDA JEST. I DZIAŁA. W całej rzeczywistości. I na całą rzeczywistość. Nawet fizycy nie zaprzeczą, bo kwantowa mechanika i teoria względności tego nie ogarnia.

tablica przed kościołem w Strachówce

    tablica w Parku (placu) Norwida

***

To miejsce - miejsce wydarzenia naszego spotkania 30 sierpnia - zostało stworzone z ideałów. W tym - pozytywistycznych, a później solidarnościowo-niepodległościowych. Ale także duchowych. Ideały są na innej półce bytów, w innym wymiarze egzystencjalnym niż tylko ludzkie plany. /Matko Boża Annopolska wymarzyła cię Jackowska / a gdy z mężem tu przybyła/ Matkę Bożą sprowadzili / ideały swe wcielili/ (Maria Królowa, rok 1930).

W dochodzeniu do sedna (istoty rzeczy), w tym przypadku do sedna wydarzenia, jestem cały ja, kwintesencja mnie. Taki się urodziłem, potem tak byłem wychowywany (także Rodziną Rodzin przy Prymasie Tysiąclecia Wyszyńskim), a także  kształcony dalej własnym sumptem. Ksiądz profesor Kazimierz Kłósak, mój niedoszły promotor - zmarł w trakcie pisania pracy magisterskiej n.t. istoty człowieka u Romana Ingardena, najwybitniejszego polskiego fenomenologa - powiedział kiedyś na zajęciach "ma pan umysł spekulatywny". Do dzisiaj nie mogę w to uwierzyć, ale chyba tak jest. 

Muszę na koniec wyznać, że gdyby mnie życie nie związało tutaj w Annopolu i Strachówce Solidarnością, a później nie dało Sobieskich, Norwida i dociekań nad Rzeczpospolitą Norwidowską, to nie posunąłbym się tak daleko w rozumieniu własnych rodzinnych dziejów. Jedno poszukiwanie/dochodzenie rzuca światło na drugie, metoda odkrywana w jednej dziedzinie, posuwa naprzód sprawy w innej dziedzinie. I tak doszedłem tutaj rozumienia siebie. Od wydarzeń, do wydarzenia jakim jest cała nasza osobowa droga-prawda-życie. Przez fenomenologię do metafizyki. Na wieczność. Amen. 

Dzisiaj (1 paźdz.) nie znajduję innych zachęt do pisania, niż nakaz "pracy w pocie swego czoła". Bez tej pracy nawet najbardziej upakowane zasoby świadomości niewiele znaczą, bo przynosić pożytek mogą tylko, gdy są porządkowane przez ich podmiot. 

Robię sobie rachunek sumienia, co już napisałem, na co zwróciłem uwagę, jak porządkują się moje wewnętrzne czucia-przeczucia-odczucia i refleksje. Bo w świadomości mam cała masę faktów, kojarzeń, poznań-doznań, oświeceń na mojej osobowej drodze-prawdzie-życiu (to refren). 

Porządkuję więc:

1) Dyplom i odznaczenie za "Walkę o polską szkołę"
2) Annopolska dendrologia"
- dęby niemieckich osadników
- sosny, świerki sadzone przez "Mateńkę", moją prababcię, czyli Emilię z Trembińskich Jackowską, ukochaną siostrą (w rzeczywistości "tylko" cioteczną) Bolesława Prusa
3) Wojenna rzeczywistość objawiająca solidarność środowiska nauczycielskiego II RP (więzi Annopolskiego domu/ogrodu ze szkołą w Rozalinie)
4) zdjęcia grupowe u Matki Bożej Annopolskiej (ufundowanej w 1910 roku), te z 30 sierpnia 2024 i antycypującego go zdjęcia Solidarności RI z 1981, i z biskupem-Ordynariuszem Romaniukiem w 1995 - skoro data zobowiązuje pamięć i tożsamość świadomych Polek i Polaków
5) po całym tekście rozrzucone są myśli o wspólnocie, sensie, świadomości podmiotu przeżywającego/poznającego... , które są integralną częścią/uzdolnieniem/światłem/objawianiem się większej, ba największej perspektywy, w której autor/uczestnik widzi i rozumie wydarzenia z 30 sierpnia.

30 sierpnia 2024

W trakcie wydarzenia, zanim dopaliło się ognisko, zależało mi bardzo na możliwości zrobienia grupowego zdjęcia w szczególnym miejscu naszego Ogrodu (pisanego z dużej litery, tak, jak w zapiskach rodzinnych z czasów jego powstania i całej II RP) - u stóp figury Matki Bożej Annopolskiej, zwanej też Murillowską (ze względu na sposób/typ jej przedstawienia w całej historii sztuki). Zdjęcie wyszło dobrze. Na wieczną rzeczy pamiątkę?!

Dla mnie to jakby tytułowe zdjęcie to większa historia. Znów? - tak jak ze wszystkim? Dla mnie, po pierwsze, to zobowiązanie rodzinno-moralne. Taka była tu tradycja, od początku, że wszystkich gości prowadzono najpierw do figury MBA (Matki Bożej Annopolskiej), zanim przeszli dalej. 

"Wiele ludzi już tu było / i do Ciebie się modliło" (Maria Królowa, 1930)

Przychodziliśmy tutaj także i my, kolejne pokolenie, z naszymi gośćmi. Wśród nich byli różni ważni: posłowie, senator RP, profesorowie (Norwidologowie), proboszczowie okolicznych parafii, a nawet biskup Ordynariusz, założyciel/organizator naszej diecezji. Minister RP mile będzie widziany - czemuż nie marzyć. Takich spotkań było wiele w trakcie 1-szej kadencji samorządnej Polski - bo tak rozumiałem/rozumieliśmy wspólnoto twórczą rolę wójta gminy - nie tylko władczą i administracyjną - wraz z jego domem, rodziną, ogrodem, historią osobistą (pamięcią, tożsamością, osobowością).

Muszę w tym miejscu nadmienić, że różne zwykłe rzeczy i sprawy nabierają tutaj szerszej perspektywy, wchodzą jakby w większą historię. Ot, ostatni epizod, wiąże się z psem-przybłędą. Przyszedł nagle znikąd, bezimienny. Został, więc trzeba go było jakoś wołać. Na myśl przyszedł pies, który biegał na tym terenie dawno temu i był bardzo kochany. Nazywał się Łysek i był towarzyszem chorej osoby, przykutej do łóżka zwyrodnieniowym zapaleniem stawów. Pies należał do sąsiadów, ale czas spędzał pod oknem chorej Zofii Jackowskiej, siostry Marii Królowej i mojej babci Emilii Kapaonowej. Czas wojny przyniósł i taką tragedię:

"17 stycznia 1942 roku "policja wraz z rakarzami jadowskimi wybiła wszystkie psy w Annopolu i Józefowie, w celu zabezpieczenia przed wścieklizną... W Annopolu podobno wściekł się kot i pogryzł ludzi... Zosia napisała o Łysku piękne wiersze" (Andrzej Król, w książce "O miłości do Annopola, Strachówki..." s. 252).

Dwa lata później umarła i sama Zofia Telesfora Jackowska (ur. 1878). Ps. drugie (dziwne) imiona były nadawane w czasach rozbiorowych dla podkreślenia niezależności od doczesnej tylko historii Ojczyzny, nawiązując do więzi z katolickim światem (Europą) i Kościołem w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Przeważnie były to imiona papieży i innych świętych .

Zwłoki Zofii Telesfory zostały przewiezione do Warszawy, gdzie mieli grób rodzinny na Powązkach. Jej pogrzeb poprowadził ksiądz Plewko Plewczyński, dawny kapelan Piłsudskiego z czasów wojny polsko-bolszewickiej. Jackowscy znali się z Marszałkiem i jego kapelanem. Ksiądz był też kompozytorem. Na pogrzebie wykonana była jego kompozycja żałobna.

Czy można tu, w starym annopolskim domu w Ogrodzie, dotknąć czegoś, by echem nie odezwały się dzieje Polski i Kościoła??

Solidarność u swojej patronki, 1981

Wracam do zdjęcia przed figurą Matki Bożej. Nocna fotografia naszego grona przypomina mi inną, także nocną (może raczej wieczorną), z jesieni roku 1981. Mieliśmy wtedy zebranie Solidarności RI w naszym domu. Przyszli członkowie-sympatycy z okolicznych wsi. Niektórzy przyprowadzili swoich starych ojców, pamiętających Polskę sprzed wojny, z czasu II RP. Zdjęcia pokazują twarze i scenografię niczym konspiracyjnej republiki partyzanckiej. Na ścianie wisiał portret zmarłego parę miesięcy wcześniej kardynała Wyszyńskiego, który miał swoją wielką zasługę, że nasz związek został w ogóle zarejestrowany Komuna bardzo się sprzeciwiała Solidarności na wsi, mieli wszak ideały kołchozowe. Obok wisiał wielki plakat krzyża zrobionego z zielonych kłosów. W rogu stała kosa i polska flaga narodowa. 

zebranie Solidarności RI 1981, Annopol u MBA

jak wyżej

jak wyżej

Na zdjęciu przed figurą z 1981, Matka Boża jest bez głowy, ciemność i słaby sprzęt to sprawiły. I tak pozostanie, to bezcenna pamiątka heroicznego czasu (niepodległościowego zrywu także na polskiej wsi). I niech to także będzie końcowy akord mojej pisaniny o pewnym wydarzeniu z 30 Sierpnia AD. 2024. Bo bez NSZZ Solidarności lat 1980/81 też by współczesnej Polski nie było. To znaczy takiej, jaką mamy/znamy: z prawem do godności, tożsamości, pamięci, prawdy... aż po dobro i piękno, czego każdej i każdemu myślącemu przedstawicielowi gatunku homo sapiens (poloniensis) zależy i to najbardziej w i na świecie i  ogóle w życiu. Amen.

Miałem niejaki problem z zakończeniem tego tekstu, a raczej pracy nad zreflektowaniem pewnego wydarzenia z końca sierpnia AD 2024. Przy mojej metodzie pisania i życia problem nieunikniony. Gdy wszystko na wszystko wpływa. Gdy podmiot i jego dopełnienie w wieczności całej rzeczywistości nie ma granic.

Na czym zakończyć, gdy znów pojawia/zjawia/objawia się coś, co rzuca nowe światło, a kropka jeszcze nie postawiona i tekst nieoddany do wydawcy (Internetu)?! 

Wielkim końcowym akordem okazał się Dzień Nauczyciela AD 2024, Rocznica Komisji Edukacji Narodowej z 1778 roku. 

Akt powołania Komisji Edukacji Narodowej wydał sejm zatwierdzający jednocześnie I rozbiór Polski. W cieniu narodowej tragedii reforma oświaty była najważniejszym sposobem ratowania państwa. "Oświecony jak Polak - nauka przeciw zaborom" - powstanie Komisji Edukacji Narodowej z inicjatywy Stanisława Augusta Poniatowskiego wynikało nie tylko z oświeceniowej myśli króla. Powód do zmian dał Watykan - zniesiony został zakon jezuitów, który w wielu państwach zajmował się nauczaniem młodzieży. W Polsce uporać się z tym nagłym problemem musiał obradujący właśnie Sejm Rozbiorowy. Postanowiono, by majątek i kadrę nauczycielską zlikwidowanego zakonu przeznaczyć na cele edukacyjne. 

Co ciekawe we wszystkich szkołach wykładano w języku polskim - co wzmocniło kultywowanie polskości. Dzięki temu wychowano nowe pokolenie Polaków świadomych swojej tożsamości mimo pogarszającej się sytuacji politycznej i ekspansji zaborców. Kadra nauczycielska jeszcze przez lata kontynuowała tajne nauczanie w duchu dorobku Komisji. Z podręczników wydawanych przez Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych korzystali jeszcze nawet Mickiewicz i Prus.

– Żaden inny kraj w Europie nie mógł pochwalić się systemem wychowawczym równie solidnym i tak zuchwale nowatorskim – chwalił działania Komisji Edukacji Narodowej Jean Fabre, francuski humanista i pedagog. (za: Polskie Radio). 

I właśnie w tym czasie i kontekście przyszła informacja z pewnej fundacji, o dostrzeżeniu wielkiego działania Grażyny w Strachówce przez 23 lata dyrektorowania szkole.

Nagroda dla Grażyny za realizację idei Rzeczpospolitej Norwidowskiej (w przyszłym roku mija jej ćwierćwiecze) wydała się wyśmienitą okazją, by zakończyć twórczy proces opisywania wydarzenia nauczycielskiego wydarzenia-spotkania w dniu 30 sierpnia 2024. Akord i nieoczekiwana klamra na zakończenie nauczycielsko-niepodległościowej symfonii. 

Grażyna dobrze wykorzystała ten dzień, upiekła tort, żeby we wtorek podziękować zespołowi w szkole Rzeczpospolitej Norwidowskiej w Strachówce - bo realizacja idei następowała etapami z bezwzględnie niezbędnym zaangażowaniem koleżanek i kolegów z pracy.

w Muzeum Powstania Warszawskiego

Tutaj można obejrzeć i wysłuchać wszystkich wystąpień, w tym Grażyny od. 44 min. (do 56min.)

Bo to nie był koniec radosnych niespodzianek. Widocznie pod koniec życia przychodzą do nas parami. Za parę dni Grażyna otrzymała wiadomość, że została odznaczona/wyróżniona także przez ZNP, co odebrała/liśmy jako znak wielce ekumeniczny, bowiem całe życie byliśmy członkami Związku Zawodowego Solidarność. Bogu niech będą dzięki - za tak wielki znak. "Za 23 lata współpracy, w Dniu Edukacji Narodowej" (bk).

                                 

 

                                                       w wołomińskiej Fabryczce

                                                                         ***

PRÓBA ZAKOŃCZENIA

Z pomocą w rozkminianiu filozofii wydarzenia przychodzi także język angielski. Jego gramatyka (czyli metoda porządkująca rzeczywistość postrzeganą/przeżywaną przez człowieka myślącego) ma coś, tzn. czas, który nie ma odpowiednika w języku polskim. Przede wszystkim dlatego, że łączy w sobie teraźniejszość z przeszłością! W każdym języku (kulturze) zaszyta jest filozofia (jakaś).

Present Perfect łączy przeszłość z teraźniejszością i odnosi się do wydarzeń, które nadal wpływają na teraźniejszość... Czas Present Perfect stosujemy, aby wyrazić czynność wykonywaną w okresie czasu, który jeszcze się nie skończył. W podręcznikach tłumaczy się go jako czas teraźniejszy dokonany! Masz ci babo placek - teraźniejszy... ale dokonany?? Jak to, czy nie ma tu jakiejś sprzeczności? Dla Polaka i może innych narodów może jest, ale dla Brytyjczyków nie ma. Może mi to jeszcze wnukowie szkocko-polscy zdążą wytłumaczyć?? Będę żył przez jakiś czas tą nadzieją - łącząc czas teraźniejszy, przeszły i przyszły w annopolskim domu. W starym ogrodzie z dębami zasadzonymi przez niemieckich osadników w czasach konstytucyjnych dla Polski współczesnej.

Jak odróżnić Past Perfect (cz. przeszły) od Present Perfect (cz. teraźniejszy)?  

Podstawową różnicą jest to, że czas Past Simple opisuje wydarzenia, które miały miejsce w określonym czasie i nie możemy ich już w żaden sposób zmienić. Natomiast Present Perfect nawiązuje w jakiś sposób do teraźniejszości, a stan rzeczy może ulec zmianie... Jest to czas, który łączy w sobie przeszłość z teraźniejszością... a skutki zdarzenia z przeszłości trwają do chwili obecnej...  nie w każdym języku czasy gramatyczne są postrzegane tak samo, jak np. w języku polskim. W naszym języku podział między przeszłością, teraźniejszością i przyszłością jest dość sztywny. W języku angielskim te granice są bardziej zatarte. I właśnie na takiej granicy leży ten czas. (tutaj)

I TAK CHYBA UDAŁO MI SIĘ DOBIĆ DO BRZEGU. UDAŁO SIĘ SKOŃCZYĆ - JEDNAK SZYBKO SIĘ OKAZAŁO, ŻE ŻYCIE POSTAWIŁO TYLKO (WIELO)KROPKĘ POD OSTATNIĄ SCENĄ I ZDANIEM.

Z radości włączyłem sobie filmiki na Youtube z pieśniami i ariami w wykonaniu Dymitra Chworostowskiego. Dimy. Dimoczki. Zakochałem się w nim po jego śmierci.

W jednym z wywiadów z nim prowadząca redaktorka chciała się dowiedzieć, jaka jest relacja jego głosu i losu profesjonalnego śpiewaka z jego życiem osobistym? DH (Dmitrij Chworostowski) odpowiedział - "Głos to ja" - My voice give you a full picture of who I am, what I'm about and where I've been! - bo mój głos to ja. I wszystko, co mnie stanowi ma wpływ na niego, na mnie. Kim jestem, gdzie jestem i co jest moim życiem. (tutaj)

Pomyślałem sobie, że można podstawić za "głos" - "wydarzenie". I "pisanie"? Bo moje wydarzenie to ja? Bo i "styl, to człowiek" usłyszałem kiedyś w rozmowie o dziennikarstwie znaczącym. Aspektem istotowym i konstytutywnym wydarzenia jest jakby mistyczna jedność podmiotu (osoby) z tym, co jest jej dane. Zewnętrzne i wewnętrzne jest w wydarzeniu w miłosnym spleceniu (nie - splątaniu jak w fizyce kwantowej). "Stan splątany, znany również jako stan nierozdzielny, to stan kwantowy, w którym wynik pomiaru jednej cząstki zależy od pomiaru jej towarzyszącej cząstki... Splątanie oznacza więc sytuację, gdy w celu określenia stanu jednej cząstki kwantowej niezbędna jest wiedza o stanie jej splątanego partnera....". W wydarzeniu jesteśmy nie splątani, ale spleceni. Spleceni we wspólnotę? Może brzmi niezręcznie, jakoś sepleniąco, ale coś w tym jest.

***

Chworostowskiemu

         /a tu są tylko jego zdjęcia/ 

ile ja już wysłuchałem ciebie

twoich barytonowych wykonów

chłopcze wieczny z białymi włosami

z dalekiej Syberii

i zarazem z bliskiego Londynu

wiem że umarłeś

ta wiadomość zapoznała mnie z Tobą

zdziwiony że tak młody i inny byłeś

umierając na raka mózgu

schodziłeś ze sceny sławny

wtedy dopiero zacząłeś życie dla mnie

nie mogę się nadziwić że ciebie nie ma

takiego artysty w sile i potędze głosu

za co kochały cię miliony na globie

uznając tez za najprzystojniejszego

wszystko mnie do ciebie przyciąga

twój wygląd i pochodzenie

Rosjanina z Krasnojarska

obywatela świata z wysp brytyjskich

świat cię docenił i wyróżnił

stałeś się jego ulubieńcem

ale mężem dla Florence

ojcem dla Maxima Niny Aleksandra Daniela i Marii

nie chciałeś zagrać sceny gejowskiej

zerwałeś wtedy kontrakt

więc nie usłyszała Ciebie Warszawa 

urodzony Onieginie

od pieśni rosyjskiej kultury (tradycji)

zakochałem się w tobie

i w połowie świata od Londynu po Kasnojarsk

jeszcze się ciebie nasłucham naczytam napatrzę

wyczekując lecących wysoko białych żurawi

towarzyszu dobry na dzień i na noc ciemną

i ty musiałeś wczytywać się w mistrzów 

     (sobota, 12. października 2024, g. 10.19)

***

czy dwie rzeczywistości są

     /semantyczny chaos czy tylko koniec świata jaki znamy/

co to za pomysł

by wszystko sprowadzać do jednego

i mierzyć jedną miarą

wagi i rozciągłości

wzwyż wszerz na długość lub w bok

które osoby i sensu nie znajdą

rzeczywistości sensu osobowego

nie zważysz nie zmierzysz

ani z równań wyprowadzisz

więc to co najważniejsze nieznane

dla tych zamkniętych w materii

jakby sensu nie było dla nich i w ogóle

a długość waga szerokość dadzą odpowiedź

przemówią do nas i poprowadzą (gdzie)

sens i osoby żyją inaczej

a może istnieją tylko a nie żyją

wtedy życie dotyczyłoby tylko materii

tak zwanej ożywionej w i przez biologię

komu spodoba się taka spekulacja

rozrywająca nasze doświadczenie jedni

sensu mieszkającego w nas osobach

na bazie ożywionej materii biologii

'na bazie' nie mówi jednak o istocie

tego współzamieszkiwania jedni

bądź dwóch rzeczywistości złączonych

ku zdumieniu wieczności w nas

materia również ma swoją tajemnicę

prapracząstek i stanów splątanych

ginąc jakoby w układach równań

co też jest zwycięstwem Logosu 

nie mów o swoim początku i końcu

bo to może dotyczyć tylko życiorysu

ale nie sensu (narracji opowieści)

sens czy szczególnym stanem chaosu jest

czy bardziej jest odwrotnie 

dwie czy jedna jest rzeczywistość

to i tak każda osoba jest cudem

a porozumienie dwóch osób cudem cudów

     (niedziela, 20 października 2024, g. 12.52)

***

historia mojego sensu

    /śp Bortnowskiej żonie dzieciom wnukom/

jest ze mną od dawna

choć dnia narodzin nie znam

pewnie wyłaniał się długo

drogą-prawdą-życiem

okruchami egzystencjalnymi

nawet przeczuciem każdym

na pewno wraz z doświadczeniami

tymi spo-i-nie-spo-dziewanymi

na pewno z ważną rolą lektur

jakąś także paru filmów

i w ogóle sztuki w kulturze

snów nie lekceważę

miałem takie które zapisałem

- nim przyjdzie ktoś

pierwszy wyjdę ja

nim przyjdzie ktoś

wyciągnę dłoń

nie bój się 

jeszcze jestem ja

nie bój się 

jeszcze jest dom

albo Bóg prostota

który się zjawił po komunii w Kodniu

obmył nie utopił we łzach

wstrząsnął głębiej i bardziej

niż do samych trzewi

albo tygodniowy pobyt u kamedułów

z wielkim czytaniem Wielkiej Teresy

i równie wielkim z niej wynotowywaniem

sens Solidarności

który stał się wstępem do katechezy

z młodzieżą stanów wojennych PL

i jej nam towarzyszeniem duchem

historia potem stała się ciągiem

miłości małżeństwa rodziny

na drodze pokoleń nowych

w jedności z tymi którzy już tu byli

Sobieskimi Norwidami

Trembińskimi Jackowskimi Królami

w genealogicznej piramidzie sensu

bycia Polakiem człowiekiem patriotą

cząstką wielkiej ludzkiej kultury

droga-prawda-życie jest mą konstytucją

    (czwartek, 17 października 2024, g. 18.44)

***

  

dualizm sensu i bez-

       /przy okazji lektury Bortnowskiej/ 

dla jednych jest sens

dla innych go nie ma

miałem dzisiaj sen o tym

ktoś mówił na spotkaniu o Bogu

ja zrobiłem wykład o sensie

nie używając słowa Bóg

ale można sens nazwać Bogiem

kto komu zabroni

i robię z tego podstawowe doświadczenie

oczywiście tak doświadcza człowiek myślący

poddaje doświadczenie refleksji

na koniec doświadczenie całego życia

jest sens i go widzę

albo go nie widzę i zaprzeczam że jest

dotyczy mojego osobowego życia

a z nim całego mojego dopełnienia

którym jest Wszechświat

     (czwartek, 17 października 2024, g. 15.43)

PS.

Życie dopisało szybko STRACHOWSKIE PARADOXY (a może coś gorszego). W niedzielę 30 września Grażyna była poproszona o podzielenie się swoją wiedzą o Norwidzie i Rzeczpospolitej Norwidowskiej z grupą gości z Warszawy, określającą się jako przyjaciele księdza Mieczysława, naszego proboszcza. 

Emerytowana dyrektorka wypełniła swoją misję - oprowadziła grupę, wraz z księdzem, jakby po sercu kulturowym gminy. Od tablicy przy kościele, odsłoniętej przy okazji Vademecum w roku ..., następne dwie podczas spaceru przez mikro park/plac Norwida, dalej do szkoły z muralem z Wieszczem, dębem pamięci katyńskiej i ogródkiem Hilarii Sobieskiej, prababki Poety, kończąc ten edukacyjny spacer przy tablicach i kamieniu upamiętniającym plutonowego Czerwińskiego z Virtuti Militarii - tuż przy Urzędzie Gminy i figurze Matki Bożej opiekunki Strachówki - za wojnę polsko-bolszewicką 1920 roku (w skrócie).

tablica w Parku (placu) Norwida w Strachówce

Na wzmiankowanych tablicach jest kompendium wiedzy o osobach i wydarzeniach - o wielkim potencjale turystyki historyczno-kulturowej w naszej gminie. Brak w niej ciągle upamiętnienia NSZZ Solidarności RI, która stanowi ważne ogniwo pamięci, tożsamości, udziału w walce niepodległościowej polskich pokoleń.

Pierwszy paradoks - pamięć i tożsamość gminy Strachówka zinstytucjonalizowała się i objawia w postaci jakby obwieszczeń w przestrzeni publicznej parku, placu, dziedzińcu kościoła - a mało jej w świadomości mieszkańców (władz samorządowych i kościelnych, uczniów i ich rodziców, a może i niektórych nauczycieli). To jak mamy się dzielić z całym światem tą radosną i dobrą nowiną. A co z odpowiedzialnością za pamięć, tożsamość, dziedzictwo wolnej Polski?

Kolejnym wielkim paradoksem jest to, że ksiądz proboszcz wyniósł z kościoła Wota (nie)Wdzięczności za lata/czyny, które zaowocowały Wolnością-Niepodległością-Polskością-Godnością-Tożsamością-Solidarnością-Samorządnością-Europejskością-Prawami-Człowieka - czyli także, że były/są zwycięstwem polskiej wiary-rozumu-prawdy-patriotyzmu! A przecież nie głoszą ludzkiej chwały, tylko są/były częścią pamięci i tożsamości gminy i parafii! Na ołtarzu Boga i Ojczyzny.

Kto to rozumie? Ile pracy czeka nauczycieli-wychowawców kolejnych polskich pokoleń (by polityka spójności stała się ciałem także u nas).

Przy okazji oprowadzania przez Grażynę po historii, upamiętnieniach i placu Norwida chciałem sprawdzić, gdzie władze gminy wymieniają z imienia Wieszcza. Owszem znalazłem takie dokumenty, ot choćby są cytowane na jednej z tablic. Ale przecież nie usłyszałem, nie usłyszeliśmy, mieszkańcy obywatelskiego społeczeństwa nie usłyszały tego na uroczystości otwarcia placu. Placu Norwida?? NIE! Wiaty piknikowej, którą ksiądz, aż poświęcił, a i zgromadzeni obmodlili. NIE USŁYSZELIŚMY WTEDY ANI SŁOWA O NORWIDZIE. To nie wypadek przy pracy, skoro plac tak został nazwany w projekcie i dokumentach prawa lokalnego! Występując o pieniądze projektowe, argumentuje się z najwyższego rejestru argumentów, aż po Wieszcza i prawdę o historii. Bo prawo, nawet lokalne - nie może być "nieświadome". Ale w życiu wewnętrznym (gminno-parafialnym) liczą się inne priorytety, na których łatwiej zdobyć popularność i głosy wyborców ("kasa Misiu, kasa?")

TAKA JEST REALIZACJA POLITYKI WEWNĘTRZNEJ, W KTÓREJ NORWID (I KULTURA WYSOKA/WYŻSZA) PUNKTÓW NIE PRZYNOSI?! Tak to widzę. Tak to rozumiem. Czuję się okradziony i upokorzony wręcz, jako stary mieszkaniec-świadek-i-uczestnik najnowszej historii godnościowo-niepodległościowej, i świadomy bardzo przedstawiciel społeczeństwa obywatelskiego (nie tylko polskiego, europejskiego, kościelnego, bo może aż globalnego w procesie kultury współczesnej). Mam rozumienie rzeczywistości dane drogą-prawdą-życiem i to rozumienie potwierdzane jest także dokumentami gminnymi (prawem lokalnym), ale twierdzę, ze nasze (w naszej tzw. samorządowej wspólnocie lokalnej) życie społeczno-kulturalne jest od nich odległe na lata świetlne - w większości nieświadome fundamentalnych pojęć i praw rozwoju społeczno-kulturowego (w tym takich pojęć jak społeczeństwo obywatelskie, kapitał społeczny, kapitał ludzki, myślenie tożsamościowo-godnościowe, w Culture of Thinking, a nawet w sprzeczności z tak elementarnie rozumianym interesem gminnym jak TURYSYKA HISTORYCZNO-KULTUROWA).

"Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę , zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa , dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski , w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. Ale nie tylko to , lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc , że ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość - wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś - nadzieję. A nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany." (List do Rzymian, rozdział 5). To odnośnik biblijny naszej kultury.

A odnośnik do Culture of Thinking - "We define “Cultures of Thinking” (CoT) as places where a group’s collective as well as individual thinking is valued, visible, and actively promoted" - Harvard firmuje tę kulturę i praktykę pedagogiczną (Wyższa Szkoła Edukacji).

Do obszernego już tekstu dorzucę jeszcze posty sprzed kilku lat. Antycypują i komentują wiele z naszego wspólnotowego życia (tzn. samorządowej wspólnoty lokalnej w Strachówce). Facebookowa maszyna je podpowiedziała - funkcją udostępniania wspomnień. 

***

wydarzenie filozofa Badiou

       /w czym się z nim zgadzam/

wydarzenie jest tylko propozycją

nazwania czegoś

co napędza świat i osoby

co mogę nazwać kwantem postępu

dzieje się tylko w świecie osób

innych podmiotów nie ma we Wszechświecie

tylko podmioty widzą wydarzenia

i karmią nimi swoją podmiotowość

nikt nie neguje Zagłady

ani innych historycznych zdarzeń

jako pamięć i tożsamość

także współtworzą nasz świat

nie napędzają jednak go i nas

są raczej groźnym memento

diabeł nie stwarza

zło nie stwarza lecz niszczy (unicestwia)

     (sobota, 26 sierpnia 2017, g. 11.40)

***

wydarzenie

                 /dziękując Jurkowi/

porozmawialiśmy trochę wczoraj

więc mam dzisiaj doping

ciągnąć dalej myśl

czym jest wydarzenie

każdy może filozofować

byle życiem potwierdzał

to co wymyśli w cudzysłowie

to co myśli o rzeczywistości

teorie są i znikają

na coś światło rzucają

światło pozostaje

teorie czeka czas próby

podstawowe pojęcia

google przypisuje Badiou takie

procedury generyczne prawdy

sytuacje procesy zasada wydarzenia

zadaniem jednostki jest wybór

decyzja by (nie)rozpoznawalne wydarzenie

uczynić znaczącym i nadać mu nazwę

być wiernym (konfrontować z nim)

czy masz takie osobo-podmiocie

bo bez nich

spada się w dół (tłum) piekielny

skazując na wycie i podrygi

     (sobota, 26 sierpnia 2017, g. 10.47)

***

wydarzenie myślenia

           /dlaczego jest coś niż nic/

stwarza czy nie stwarza coś

czy tylko nazywa

ale nazywa się istniejące

współkreując czyż nie

kto przyprowadza do człowieka

wszystko by nazywał

ślepy los przypadku

chyba nie

ale niech każdy sam próbuje

rozumieć nazywać (jego los)

los nie jest ślepy bo mój

drogą-prawdą-życiem

    (środa, 23 sierpnia 2017, g. 10.29)

***

APPENDIX:

W dokumentach NASZEJ gminy Strachówka znalazłem bliskie mi sformułowania z zakresu kulturoznawczego dla współczesnych rozwiniętych społeczeństw. I to expressis verbis, patrz "Strategia Rozwoju Gminy Strachówka na lata 2015-2023" (Lokalny Program Rewitalizacji dla Gminy Strachówka).

"Zadaniem, celem programu/strategii jest budowa społeczeństwa obywatelskiego, wspieranie lokalnej aktywności mieszkańców i aktywne rozwiązywanie problemów społecznych... Działania dotyczące zwiększania świadomości mieszkańców co do potencjału zamieszkałego przez nich obszaru... ochrona i wykorzystanie historycznego potencjału obiektów zabytkowych oraz walorów przyrodniczych... zwiększenie poczucia przynależności mieszańców do regionu i odpowiedzialności za jego rozwój... wzmocnienie aktywności społeczno-kulturalnej mieszkańców, pobudzenie integracji społecznej... poprawę jakości życia w obszarze porozumiewania się i budowania trwałych relacji... Powiązania pomiędzy projektami realizowanymi w ramach LPR, a projektami realizowanymi przez gminę w ramach innych strategii" - tu ciśnie mi się pytanie o powiazanie z innymi programami realizowanymi przez szkołę i stowarzyszenia. (str. 123).

Co do sformułowania "Obecnie mieszkańcy obszaru rewitalizowanego nie mają rozbudowanego poczucia przynależności lokalnej" zgłaszam potrzebę wielkiej debaty na forum odpowiednich komisji Rady Gminy i jej plenarnego zgromadzenia/obrad!

Chcę bardzo mocno podkreślić, że jestem zachwycony nową przestrzenią publiczną, zwaną krótko "Plac Cypriana Norwida (budynek dawnej owczarni odbudowanej jako dworek included). Gdzieś usłyszałem nawet taką (bardzo adekwatną) formę nazwy - Mikro park im. Cypriana Norwida.

Chciałbym, by ziściły się zapisane w prawie lokalnym cele/prognozy/wytyczne kierunkowe długofalowych działań:

- Strachówka to gmina, która jest dobrym miejscem do zamieszkania, oferuje swoim mieszkańcom wysoką jakość życia, a także charakteryzuje się rozwiniętą infrastrukturą techniczną i siecią powiązań komunikacyjnych, 

- Strachówka to gmina, w której mieszkańcy mają dostęp do edukacji i kultury na najwyższym poziomie oraz mają dostęp do opieki zdrowotnej i zaplecza sportowo-rekreacyjnego, 

- Strachówka to gmina, która jest miejscem przyjaznym dla inwestorów i dba o tworzenie dobrych warunków dla rozwoju przedsiębiorczości, 

- Strachówka to gmina, która wykorzystuje potencjał środowiska przyrodniczego i tworzy bogatą ofertę dla przyjezdnych, którzy chcą aktywnie spędzić swój czas, 

- Strachówka to gmina, która dba o rozwój społeczeństwa obywatelskiego i w której mieszkańcy mają szansę brać odpowiedzialność za swoje otoczenie, a celem władz jest zadbanie o potrzeby każdej grupy społecznej, 

- Strachówka to gmina, która w nowoczesny sposób zarządza procesami rozwoju i wykorzystuje pojawiające się szanse.

Po zapoznaniu się z tak piękną i wzniosłą Strategią Rozwoju gminy Strachówka (jak i Lokalnego Programu Rewitalizacji, a także odtworzenia stawu na przedłużeniu placu Norwida) dlaczego nie przypomnieć pewnego faktu historycznego i słów wypowiedzianych przez władzę ponad-gminną. Podczas I Vademecum - w korowodzie weselnym rodziców Norwida, w 2005 roku, starosta Powiatu Wołomińskiego, Konrad Rytel (obecnie poseł Sejmiku Mazowieckiego), wyjechał nam na spotkanie. Spotkaliśmy się na moście na Osownicy, rzece dzieciństwa Cypriana Norwida. Starosta pod wrażeniem tego, co zobaczył, powiedział - uczyńmy kiedyś ze Strachówki stolicę kulturalną Mazowsza! TAK! Byłaby to rekapitulacja wszystkich szczytnych założeń długofalowych (strategicznych) działań samorządu polskiej gminy nad Osownicą, na Mazowszu, w Rzeczpospolitej Polskiej i Norwidowskiej, w Zjednoczonej Europie. Mamy cięgle niewykorzystywany potencjał!

Koniec. Amen. Podpisuję się: założyciel NSZZ Solidarność RI w gminie Strachówka, wójt I kadencji, odkrywca/promotor Rzeczpospolitej Norwidowskiej, katecheta, mąż Grażyny, ojciec 7 dzieci i aktualnie 9 wnuków.

PS.2

Wszystko wskazuje na to, że skończyłem pisanie. O? No właśnie o czym? O wydarzeniu w życiu człowieka (myślącego)? O Rzeczpospolitej Norwidowskiej zrodzonej w Strachówce? Albo, skromniej - rodzącej się! 

Ale czekam już parę dni z opublikowaniem. I czekanie przyniosło kolejny owoc niespodziewany. Przez maszynowo-algorytmową robotę funkcji wspomnień na Facebooku. Dzisiaj (7 pazd.) dała mi link na mój głos sprzed lat pt. PRAWO DO TOŻSAMOŚCI, na stronie/grupie, którą dawno temu założyłem i... wiadomo, przeszła niepostrzeżona. Bo gmina i parafia są ponad to?? 

Zdjęcie z tamtej strony dowodzi niezbicie, że potrafiliśmy jednoczyć. Że Rzeczpospolita Norwidowska jest celem i narzędziem jednoczenia ku wspólnocie wartości tako ludzkich, jako narodowych - w kulturze, tak polskiej, jak europejskiej i światowej. Ale kto to zechce rozumieć? To jest możliwe tylko w dialogu i PRAWDZIE (większe zawsze niż cele polityczne, lokalne i ponad). Pamięć i tożsamość tam prowadzi. Nieocenzurowane, ani tym bardziej zakłamywane.

POST Z 2015 ROKU ! 

"Ta kwestia będzie nabierać coraz większego i większego znaczenia. Bo ma ogromny wpływ na życie jednostek i wspólnot. PRAWO DO TOŻSAMOŚCI! [Są o tym książki i podręczniki akademickie]. "Uznanie podmiotowości prawnej człowieka jest koniecznością dla zagwarantowania mu pozostałych praw i wolności. Określenie tożsamości jednostki jest kluczowe w sferze stosunków społeczno-prawnych. Samoświadomość i poznanie korzeni biologicznych oraz kulturowych jest bardzo ważnym elementem rozwoju psychofizycznego każdego człowieka. Poczucie własnej tożsamości pozwala na zbudowanie własnego systemu wartości oraz relacji społecznych... Poczucie tożsamości jest jednym z najważniejszych elementów psychicznego rozwoju człowieka. Pozwala jednostce nie tylko na wykształcenie systemu wartości, ale również na swobodne kształtowanie swojej osobowości w oparciu o zwyczaje i tradycje wytworzone przez określoną grupę społeczną. Świadomość pochodzenia i własnych korzeni stanowi również podstawę do zanegowania utrwalonych w społeczeństwie postaw i wytworzenia indywidualnego punktu widzenia... Prawo do poznania własnej tożsamości jest szczególnie istotne w procesie prawidłowego rozwoju dziecka..." (tutaj)  

  

Wspólnoty i osoby, które TO przemyślą i będą stosować, realizować będą się szybciej i lepiej rozwijać. TO jest, TO daje wielką moc. W Kościele powinno obowiązywać od początku. "TY jesteś opoką...". Czyżby zbyt mało Polek i Polaków rozumie znaczenie tożsamości po dewastacji mentalnej PRL? Nacisk i praktyka poszła na obowiązki i instytucjonalność. Nie na OSOBĘ! W Kościele to grzech zaniechania (myślenia, samoświadomości...) - od czasu Sobory Watykańskiego II NIEWYBACZALNY. Człowiek jest drogą Kościoła?! - co to mówi nam. Komu? - mnie, Tobie, księdzu, biskupowi, redaktorom katolickich mediów, katechetom-wychowawcom (?!) itd.

***

PRAWO DO TOŻSAMOŚCI

        /Synodowi w Rzymie

          - naszym tam przedstawicielom/

co to jest

kto nam wytłumaczy

czy obronię je 

dla siebie

przy okazji dla wszystkich

przed...

nie rozumie o czym mówię

nie rozumie mnie i mojej sprawy

Józefa K jak Kapaon z Rodziną

ani mój wójt

ani mój proboszcz

ani mój biskup biskupi

żadni księża w diecezji

aż trudno uwierzyć

jak trudne jest prawo

do tożsamości

robię sławetne coming out

nie z opcji seksualnych

z normalnego CAŁEGO życia mnie

męża rozsławionej dobrą pracą żony

ojca rodziny (dużej - więc i jej Matki

ale czy to coś zmienia nie wiem)

katechety od ponad 33 lat

by the way całej historii rodzinnej na ile ją znam

i Matki Bożej bez żadnej przesady Rodzinnej od 1910

solidarnościowca założyciela z 3 Maja 1981

wójta samorządowca I kadencji

odkrywcy Rzeczpospolitej Norwidowskiej

autora bloga z osobnego osobowego świata

i co kto pomoże mi poznać jeszcze lub wytknąć

państwu polskiemu

kościołowi w Polsce

ZUS-owi

przed Polską parafią diecezją gminą

zakładem ubezpieczeń społecznych

prawo do godnego życia czy obronię

przed nimi czy tylko w trybunale w niebie

ma pan rację redaktorze IDZIEMY

w wielu sprawach

czy widzi pan to samo co ja

że w niejednym dialogu dyskusji

jakie ze sobą prowadzimy

są księża wielu księży pewnie i biskupi

ponad 200 tysięcy wejść na blogi nie kłamie

ale jakby ich nie było 

nie odzywają się skryci w swoje profesjonalne kryjówki

boją się widocznie bardziej drżąc niż ksiądz z Rzymu

czego

czego kogo nazywają się pasterzami

chcą pachnieć ale tylko wybranymi owcami z owczarni

wybierając sobie rejony dobrego samopoczucia

unikając trudnych polskich i kościelnych dróg

utrwalając głód i modę malowania ścieżek i trawników

przed sobą

(spytajcie o ostatnią wizytację parafii - duszpasterską zwaną)

duszpasterz powiniem to rozumieć

redaktor katolicki rzucić wszystko inne i tam biec

bo komuś dzieje się krzywda CZŁOWIEKOWI (RODZINIE)

ktoś pozbawiany jest (okradany z) prawa do tożsamości

jak to sprawdzić i zweryfikować - spotkaniem i rozmową

pytając nie jednego (dialog we wspólnocie to nie konfesjonał

coming out polega na upublicznieniu prawdy o nas

nikt całej prawdy nie zna o publicznych sprawach)

bez dialogu niczego nie ma we wspólnotach tak zwanych

jeśli sobie tego nie wyjaśnimy

to będziemy dalej brnąć w ciemność

zaprzeczając czynem słowom o światłości

ja maratonu już nie przebiegnę

i pewnie uśmiech mi na twarz nie wróci

jeśli nie spojrzymy na siebie z miłością

jeśli zaprawdę nie powiemy sobie

jak rozumiemy misericordiae vultus

i na przykład ŚDM 2016 w Polsce

i w Krakowie i w Strachówce (RzN) 

i tak dalej

jak rozumiemy swoją misję księdza redaktora...

... katechety dyrektora szkoły żeby poprzestać na tym

jaka jest nasza tożsamość

(samoświadomość przy okazji)

TAK - stawiam te pytania publicznie

wójtowi prezydentowi premierowi ministrom

biskupowi biskupom moim diecezjalnym

proboszczowi Mieczysławowi księdzu Emilowi

redaktorowi Radkowi i jego naczelnemu

ZUS-owi na końcu o prawo do życia i emerytury

emocje są emocjami a człowiek człowiekiem

nie wolno zasłaniać się nimi i obrazą za nie

po każdej ze stron

jak wobec tych pytań zwyczajnych

zachowają się pytani

jest ich wielu więc łatwo ponownie przemilczeć

- a co mi tam człowiek a co mi tam jakaś rodzina

przecież dobrze wypełniam swoje obowiązki

wójta proboszcza prezydenta biskupa redaktora

pytanie o prawo do tożsamości wyda się im wielu

najgłupszym pytaniem na świecie

może ktoś jednak spróbuje powołać ich przed sąd

czy kiedyś przed sądem Państwo i Kościół staną

z ich niższymi konkretnymi osobowymi organami

ja ich i nikogo nie osądzę

ja tylko pytam

     (środa, 7 października 2015, g. 6.53)"