Sztuka (zapis) świętowania 80-lecia szkoły... i jedności ponadpokoleniowej

     /pokoleniom mojego liceum w Legionowie/

wracałem w euforycznym nastroju

pomimo korków ulicznych i robót drogowych

rozrzucając pieniądze po sklepach

na dalsze świętowanie rodzinne nawet psów i kota

nic nie było wtedy w stanie zgasić mego ducha

siadam po powrocie do klawiatury

pomny życiowym doświadczeniem

że nastroje ulatują

w polityce nazywa się to przykrywaniem

jednej sprawy i emocji drugą

dbają o to zwłaszcza przeciwni partyjnie

zapisz co przeżywasz co ci się objawia

teraz bo za chwilę może zniknąć 

przykryte kłopotem zmartwieniem problemem

co takiego zdarzyło się w Legionowie

co nazwę wydarzeniem wielkiego daru

we wspólnocie łatwej do definiowania

choć kamery aparaty i-pody itd

wszystko rejestrowały

ja daję opis od innej niecyfrowej strony

przeżyć doświadczania podmiotu osoby

pracą w pocie swego czoła jak mówi Norwid

może taką potrzebę odziedziczyłem

jest we mnie procent-kropla Bolesława Prusa

siostrą (była cioteczną) zwał moją prababcię

ich przyjaźń i zażyłość trwała całe życie

ba jest współbohaterką 'Grzechów dzieciństwa'

babcię Emilię nazywał siostrzeniczką

ona jej siostry i bracia mówili Ciocia Głowasia

do wdowy w przyjaźni do końca

ich brat zaprojektował grób Pisarza i tablicę

tablica jest w kościele z sercem Chopina

(ale także pomnik Kilińskiego

i płaskorzeźba Orląt 1920 na Powązkach

przy których przysięgę składali żołnierze AK)

brat babci zginął w Katyniu i inny krewny

zwycięstwem nad czasem są pokolenia

i mała Emilia Kapaon żyje dzisiaj w Edynburgu

niepomna jeszcze swego miejsca w rodzinie

ktoś kiedyś musiał będzie jej tłumaczyć

historia nie kończy się z nami

ani nawet z kochanymi wnukami

dlaczego ja to piszę wręcz testamentalnie

bo wszyscy skądś żeśmy się wzięli

dziś po DNA wiele da się zbadać

dziedziczymy świadomie i nieświadomie

biologiczną naturą i istotą kultury

można mówić o więziach w wielkiej rodzinie

a ja w tym pisaniu/przeżywaniu jestem cały

w Legionowie zrozumiałem wspólnotę

której możemy być cząstką tylko dobrowolnie

przyjmując jakiś szczególny dar/cechę/aspekt

zamieszkania ideałów tradycji piękna-dobra-prawdy

we wspólnocie najważniejszy jest dawca owego daru...

dziś poszedłem o krok dalej

zaryzykuję tezę że bez wspólnoty nie ma wydarzeń

(od dawna wiem że bez dialogu nie ma wspólnot

może być tylko potencjał na nią czyli in spe)

tak wykreowani jesteśmy jako homo sapiens

człowiek to ten kto zna siebie

od wyroczni w Tebach po Jana Pawła II

to prawda już encyklikalna w kulturze

pod koniec dorzucił papież (ten od wiary i rozumu)

w spotkaniu z przyjaciółmi fenomenologami

że takie poznanie było przygodą intelektualną

fascynującym przedsięwzięciem

pozwalającym dotrzeć do sedna rzeczywistości

aspektów istotowych i konstytutywnych prawdy

bez schematów i uprzedzeń

**

dobrze że zacząłem wczoraj (od razu)

nowy dzień ma nowe zadania (z wnukami)

(rodzice z dziećmi babcie dziadkowie z wnukami

to dla mnie najradośniejsze wszędzie spotkania

gdy widzę na ulicach to się rozpromieniam

bo co do polityków i aktywistów to nie zawsze)

pamiętam co wczoraj zaiskrzyło i zostało

próbuję odtworzyć przeżycia podmiotu

spotkania wybijają na plan pierwszy

pierwsze już po drodze na mszę uroczystą

profesora bardzo telewizyjnego

kiedyś poznanego w owym kościele

nieznaną mi koleją losu

właśnie tam zaplanowano mszę odprawić

choć jest bliższy od liceum

i ja gapa najpierw do niego się udałem

znaną mi koleją losu poznałem ów kościół

stan wojenny zrobił mnie w nim katechetą

zagarnął wprost z Solidarności 

aby być w ów czas z polską młodzieżą

(w miejscu jego poprzednika byłem ochrzczony)

kumpli licealnych zastałem na ostatniej ławce

mogłem się dosiąść rówieśny wielu sprawom

choć nie tak jak oni w białych koszulach

nasza młodość jest opisana w dwóch książkach

w 'Żalu' Mariusza Kraszewskiego

i 'Ćwiczeniach z istnienia' Mirka Oleksiaka

ta druga dostępna tylko w Internecie

spotkaliśmy pierwszego prezydenta miasta

jego następcę obecnie starostę

(najnowszego jeszcze nie poznałem)

w hali sportowej w dalszej części i ministra

tak się nasze losy działy w pokoleniach

to nie koniec spotkań

muszę wspomnieć głównego celebransa biskupa

którego pamiętam gdy był kanclerzem kurii

i on wtedy znał mnie dobrze wójta I kadencji

przemarsz z hali sportowej do liceum epicki

z uczniowską orkiestrą na przodzie

z asystą policji straży i medyków

kojarzy mi się aż z Nowym Yorkiem

(jak nie wspomnieć tu siostry absolwentki LO

jednego z pierwszych roczników w Legionowie

która broniła Konstytucji USA (agent w FBI)

jako pierwsza z dawnej wschodniej Europy

z dawnej mojej klasy przybyło dziesięć osób

Marcin pewnie najdalej aż z Kujaw

brązowy mistrz juniorów Europy w judo

ale wspomnę i kamrata z ławki

który był na Igrzyskach Olimpiady w Monachium

w ramach jakiegoś programu młodzieży

nim nauczył pół klasy żeglowania

(byliśmy zwykłą niezwykłą klasą

z której 14 osób poszło kiedyś na pielgrzymkę

co dziś chyba już się nie zdarzy)

Mirka wspomniałem wszedł w nową misję szkoły

absolwencko-testamentalną właśnie

zaproponował testament dar od absolwentów

ponad pokoleniowy Społeczny Fundusz Stypendialny

pracowicie spędza czas emerytury

haruje wręcz nad tym od miesięcy

on były dyrektor menedżer tancerz i trener koni

nie popuści żadnej sprawy której się podejmie

może mieć to po dziadku legioniście Marszałka

wszyscy coś dziedziczymy

nie każda-każdy nad tym reflektuje

a nikt nie jest sobą inaczej

niż z pokolenia na pokolenie

genetycznie kulturowo w całości jedności

zwać to można tożsamością

także samoświadomością

dziejopisem stałem się wersowanym jakby

bo tak łatwiej i krócej wszystko wyrażę

Mirek rozdał dziesiątki listów intencyjnych

Grzesiek z nim dzielnie się trudzi

wszak biznesman menedżer od wysokich marek

kiedyś wprowadził na rynek z partnerem 'Twój Styl'

jeżdżą po szkołach firmach instytucjach

spotykają rozmawiają przekonują

jakby misjonarze wielkiej sprawy

od czasu kanclerza Zamoyskiego nam znanej

że przyszłość zależy od młodzieży (wy)chowania

takie będą rzeczypospolite jako my

absolwenci szkół wszelakich we wsiach i miastach

jak nasze organizacje nieprzeliczone

realizujące według swych misji i talentów

dobro wspólne

tak widział kiedyś Amerykę Alexis de Tocqueville

ponad siłę gospodarki i armii

na salę gimnastyczną uroczystość się przeniosła

i niespodzianka wyszła nowa na spotkanie

czy poznajesz nas spytały dwie dziewczyny-panie

zawstydzając mnie chłopa z wiejskiej głuszy

twarze skądsiś znajome bliskie

ale przecież nie z moich czasów szkolnych

bo z czasów poszkolnych katechetyczno-kościelnych 

z wielkich przeżyć doświadczeń egzystencjalnych

spotkań nocy czuwań ekumenii w Kodniu i tak dalej

lecz szkolny jubileusz mieliśmy wspólny

który wskazuje nam drogę (sztukę) świętowania

największym jego atutem była młodzież

grająca śpiewająca komentująca roztańczona

radosna w sobie dla nas zaś czasem do rozrzewnienia

wierząca w swoje siły witalne i talenty

jak dawni absolwenci na scenie życia

Artur Żmijewski Malwina Smarzek i podobni

ćwiczenia z istnienia są cudowne

odkrywamy za każdym nowym spotkaniem

które zaczęły się od 50-tki po maturze

bo choć starość wchodzi nam na karki

my ciągle ci sami

jak kiedy się poznaliśmy w klasach LO

a niektórzy nawet w szkole podstawowej

tożsamość jest naszym wspólnym imieniem

kto ją odkrywa (wszedł na tę drogę)

skarb zdobywa ponad wszelkimi skarbami

'tam skarb twój gdzie serce twoje (duch dusza)'

kto ty jesteś siostro bracie i ja kimże

Polak mały duży młody stary

błogosławiony także czasem szkoły i przyjaźni

a że dziejopisem stałem się wersowanym 

wszystko w sercu zachowuję i rozważam

tak jak chwalebne wydarzenie w dziejach gminy

- miejscu obecnego zamieszkania (i pokoleń)

Strachówki z roku 1788

kiedy nasz 10-letni mieszkaniec Sobieski

stanął w imieniu rodu i przemówił przed królem

któremu zawdzięczamy Konstytucję 3 Maja 1791

pomimo jego przywar i grzechów

(w dworze Sobieskich poznali się Norwidowie)

młody (lat 10) Sobieski z naszej wsi i gminy

nie przemawiał na 80-lecie swej szkoły

(ta czekała dopiero na niego jak się okazało)

ale na odsłonięciu pomnika Króla Jana III

król zachwycony młodym mówcą

wziął go na swój wikt i opierunek

do sławnej Szkoły Rycerskiej

a wszystko opisał królewski pisarz-dziejopis

ojciec polskiego klasycyzmu Adam Naruszewicz

stąd znamy ten (ich) wkład w naszą tożsamość

także moją

legionowskiego absolwenta (matura 1972)

(brata innych absolwentek ojca absolwenta

w sumie nasze liceum kończyło 7 Kapaonów)

katechety stanu wojennego w Legionowie

wójta I kadencji odnowionej samorządności

odkrywcy promotora Rzeczpospolitej Norwidowskiej

na wiecznej rzeczy pamiątkę. Amen

ps

kiedyś trzeba skończyć

żeby nie przesadzić

bo ja mógłbym tak ciągnąć po rok 1740

w każdej Polsce/Polaku Polska się  odbija

po Zenit Wszechdoskonałości dziejów/bytu

(sb. 7 czer. 2025, g. 11.45) TUTAJ - Rok Norwidowski- widziane ze Strachówki