Zdrada stanu!

Kaczyński uosabia zaprzeczenie 

drogi ludzkiej myśli (kultury) 

która zrodziła prawa człowieka 

i Sobór Watykański II w Kościele.

Nie cierpię takiego-jego kościółka.

To nie jest mój 2 tysiącletni Kościół

tylko zabobonno-sekciarski (po)twór, 

to nie jest świat i kultura współczesna. 

Nie zobrzydzajcie nam Polski i Kościoła.

Czy są słowa, które mogą ocucić PT Radaczki i Rodaków tkwiących na śmierć i życie przy oszołomie-ideologu zła, Jarosławie Kaczyńskim??

Udało mu się zło przestawić z dobrem, jedną sztuczką 500+, opieczętowaną jako tzw dobra zmiana. Czego, na co?? Tego nikt nie wie i nie pyta. Zadowoleni z ideologii i donacji 500+ nie pytają o sens egzystencji. Wszak biskupi i księża są zaprzyjaźnieni z Wodzem, od katedy warszawskiej, po katedrę na Wawelu z podziemiami. Kruszy się im królestwo, ubył Głódź generał zdegradowany do sołtysa, a Rydzyka Redemptorystę przeciąga prezydent, strukturę zła w Kościele nagłaśniają media. I ten trend już się nie odmieni. „Wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy”. Człowiek jest drogą Kościoła, w który wierzę, w którym trwam. Przyszłość człowieka zależy od kultury (JPII, UNESCO). JEST PRAWDA poznawalna po aspekty istotowe i konstytutywne, niezależnie jak bardzo polityka ją zagmatwa, zaciemni, zakłamie.  

Rozumiem świat współczesny z ONZ-NATO-UE-prawami człowieka. Rozumiem Sobór Watykański II. A na czym buduje Kaczyński? Gdzie prowadzi kulawy niewidomych? 

  

Od początku roku prowadze podstronę pt Rok Norwidowski 2021 - widziane ze Strachówki. Na początku tej strony umieściłęm preambułę (jakby). Ona wiele, a moze wszystko, wyjaśnia.

Nie jestem mądry sam z siebie, ni z gruszki, ni z pietruszki. Bardziej, jak hetman z hymnu, Stefan Czarniecki - ja nie z soli ani roli, ale z tego co mnie boli wyrosłem-wyrastam. Nie piszę referatów na zadany temat. Żyję. Przeżywam z samoświadomością swój czas. Zapisuję okruchy, które w bochen sie lepią. Na obraz i podobieństwo prawdy jaką poznałem, jaką żyję. Jestem sobą, swoją drogą-prawdą-życiem. To nie ja, to te fakty, zdarzenia, donosy rzeczywistosci - możemy nazwać okruchami życia człowieka w Kosmosie - tworzą obraz, który tu odczytujecie w zarysie. Blask prawdy, veritatis splendor - bo jak inaczej ująć to piękno rzeczywistosci człowieka myślącego, z gatunku biologicznego homo sapiens. 

Nie prowadzę już zapisków w zeszycie, jak w młodości, ale od razu w Internecie, na Facebooku i blogu. Są-jest wśród nich "Zapis drogo-cennej wolności". Jak cennej? Jak uświadomionej i dzielonej z innymi?? W 1979 roku Tadeusz Mazowiecki napisał "Modlitwę o dojrzałość":

"Niech imię Twoje będzie pochwalone

Kościół Cię nie ogarnia

i kraj,

któregoś sławę w nieszczęściu pomnażał

za naszą i waszą

wolność, miłość i nadzieję

daj siłę prawdzie

karków wyprostowanie...

  

- Sprawa Haloween a potrzeba nowego soboru powszechnego? Nie sądzę, żeby naprawdę był potrzebny, skoro nieprzemyślany - a zwłaszcza nieprzedyskutowany jest na dole w parafiach, dekanatach (diecezjach?) Sobór poprzedni - i Lud nie wie, o co chodzi. Ale zamieszanie wokół Haloween jest diagnostyczne bardzo. Dogmatyzacja kultury (i kultu)? Certyfikacja człowieka (chrzest nie wystarczy?) Niezmiennie od 6 lat ten sam gwałt rozumu i kultury jest ościeniem pseudokatolickiego PiS-KEP-ustroju. Zbudowali fałszem, NA FAŁSZYWYM ŚWIADECTWIE. Kłąmstwo jest ojcem wszelkiego zła.

FRANISZKU-Papieżu RATUJ (prostotę).

- "koszmar przewlekłej inflacji i dewaluacji pieniądza" /Gowin, Sowiński.../ - Te komuniukaty muszą stać się powszechnymi, jak chleb. PSEUDOKATOLICKI PIS-KEP-USTRÓJ KŁAMIE DZIEŃ W DZIEŃ I W NOCY - CZYLI POLAK-KATOLIK W NICH!

  

- W co wierzy PiS? Odpowiedź - Tylko w wolę polityczną Kaczyńskiego, jako objawienie i wcielenie WOLI BOŻEJ (tradycjonalizmu, z decydującą rolą klerykalizmu w wierze, bez myślenia czyli rozumu).

Św. JP II wpisał Rok 1989 w encyklikę Centesimus Annus i wieczność Kościoła Powszechnego.

"Mazowiecki był mężem stanu" napisał Papież Franciszek.

PYTAJMY WIĘC CO UKSZTAŁTOWAŁO WOLĘ PREZESA JAROSŁAWA??

  

- Sojusz tronu i ołtarza niejedno ma imię. 

"w ostatnim czasie polityk-prezydent A.Duda gościł u siebie toruńskiego redemptorystę czcigodnego ojca-dyrektora T.Rydzyka... BO!!! - Polska jest w niebezpieczeństwie. Nie ma żartów. Trzeba potężnej mobilizacji i jedności wszystkich Polaków. A nie targowicy... Heheszki paranarodowe! Mój komentator z tamtej strony PiS-świat-bo-nie-tylko-Polski zareagował natychmiast "Polska dla Polaków nie dla psychicznie chorych mściwych zdrajców musi być praworządność dość propagandy z Brukseli a Bieńkowska to potwur i życzę nam jak najgorzej będą głodzić Węgry i Polskę to banda nie damy się w górę sztandar i naprzód Polsko szkoda że odeszła Anglia był sojusznik ale dołączą inni" (pisownia oryginalna)

  

- Czyż gwałt rozumu i kultury człowieka na ziemi (godności, prawdo-rządności...) nie jest zdradą stanu? Toż wszędzie by był. JEST!

Kto ma Wam to powiedzieć? Przecież nie mamy pasterzy od prawdy i moralności w polityce, ot co! 🤓 Mój komenator z pisowskiej religii - "Szanowny Premier nie czekaj na przeprosiny nas emerytów nie przeprosił a zabrał ioszukal że nie będzie podniósł wieku emerytalnego tylko dzięki dobrej zmiany mamy od 65 lat ja straciłem 18 tys, a sam krętacz bierze euro i to ile on gardzi ludzmy .mściwa podła hien*; tak jak reszta zdrajców" (pisownia oryginalna)

  

- Polska nie odebrała do dzisiaj, czyli środy 3 listopada postanowienia o karze nałożonej przez Trybunał Konstytucyjny. Według procedury po 7 dniach od decyzji kara naliczana jest automatycznie... od środy 3 listopada naliczana zostaje kara na Polskę. Wynosi ona dziennie 1.5 miliona euro. PSEUDOKATOLICKI PIS-KEP-USTRÓJ - SWOJĄ OBŁĘDNĄ POLITYKĄ-USTROJEM, SWOIMI CODZIENNYMI DECYZJAMI - OKRADA POLSKĘ, NASZĄ WSPÓLNĄ OJCZYZNĘ! Nie wystarczyło im, że gwałcą rozum i kulturę od lat ponad 6. Teraz, także okradają. Według mnie - bo to pseudokatolickiu PiS-KEP-ustrój jest.

"obóz PiS gdzieś pod koniec zeszłego tygodnia zorientował się, że także wśród jego wyborców narasta nie tylko poczucie zdziwienia, ale także zniecierpliwienia, a może nawet zaniepokojenia...  PiS zacznie teraz wysyłać do elektoratu "łagodzące, studzące niepokój sygnały" /prof. Sowiński/ 

Prezes NBP pieje z samozadowoleni. Głosi cud mniemany, czyli… Jest drogo, ale wspaniale. Prezydent Duda nagrodził go swoją łaską.

Obóz katolicko-narodowy mnie bardzo nie lubi. I cóż, że solidarnościowca, katechetę, męża-ojca-dziadka... Nie lubią całej mojej drogi-prawdy-życia. Jeden z nich mi napisał - "Skończ z tym jadem. Kapaon wyjedź na Syberię tam będziesz szczęśliwy w końcu i nie pisz więcej paszkwili. Polska to prawdziwy praworządny kraj tylko lewactwo i inne zboczone grupy tego nie szanują i niedługo czołgi że wschodu i zachodu będą stać na granicach do tego doprowadzić chcą co źle życzą a biorą euro i inne". Dawniej koleżanka ze Strachówki, kiedyś PSL-owska, PiS-owska dzisiaj i już także katechetka, rywalizowała ze mną i z żoną totalnie, na gruncie szkoły, parafii i gminy - nazywała mnie siewcą nienawiści! Bo ona stworzyła stowarzyszenie Przyjaciół Strachówki, nie jakąś tam Rzeczpospolitą Norwidowską. Nowy proboszcz ją współstworzył, a moje-nasze Wota Wdziecznosci za Wolnosć, Godnosć, Polskość i Solidarność wyniósł (wynieśli) z kościołą. Opatrznośc sprawiłą, że Rok Norwidowski 200-lecia urodzin, jest także rokiem niechciuanego jubileuszu 40 rocznicy załozenia tutaj NSZZ RI Solidarnosci w chwalebnym dniu 3 Maja 1981 (które wtedy bylo świętem zakazanym).

- Eksperckie, nie polityczne profesorskie zdanie o działaniach rządu w sprawie COVID- IV fali - "musztarda po obiedzie", bo epidemia w tych "czerwonych" regionach zbliża się do szczytu. Wszystko kosztem istnień ludzkich". TO SĄ WYZWANIA DLA KOMENTATORÓW! W pseudokatolickim PiS-KEP-ustroju, nieprawdaż! Które to są czerwone regiony i dlaczego?

O wszystkim decyduje polityczna wola Prezesa PARTII - TEJ PARTII! "Zaniechanie tego działania od sierpnia tego roku jest między innymi przyczyną tego, co się w tej chwili dzieje" (dr Grzesiowski)

- Wychować seksualnie kolejne pokolenia. Jasne, że także w szkołach! Mąż, ojciec, dziadek prosi, błaga ten pseudokatolicki PiS-KEP-ustrój! Celibatariusz Kaczyńśki wiemy, że jest przeciw. On żyje w innej epoce.

Seks jest tylko (aż) przyprawą. Nie samym szykowanym (docelowym) przysmakiem uczty życia. Konsumenci przypraw nie należą chyba do ludzi zdrowego rozsądku, ale takim wydaje się Minister Oświaty Czarnek.

  

- Od 6 lat zapanował partyjno-ideologiczny FAŁSZ. Pod marką pseudokatolickiego PiS-KEP-ustroju. Zawłaszczają historię, to ich HiT! Oczywiście zawłaszczenie kultury to wysiłek ponad miarę. Na premierze filmu "Śmierć Zygielbojma" niewypał. 

"Ryszard Brylski zarzucił władzy oraz Polskiej Fundacji Narodowej, która była jednym ze sponsorów produkcji, manipulacje, kłamstwa i sprowadzanie jego filmu do "kina rządowej propagandy" A wszystko w obecności ministra kultury i dziedzictwa narodowego Piotra Glińskiego. Wicepremier musiał wysłuchać ze sceny kilka gorzkich słów i na swój temat..." - tym razem upominek dla prezesa się nie udał, oj musi ktoś beknąć i nakryć się nogami!

  

- sztuka albo jest prawdziwa, albo na polityczne zamówienie. Błysnęli autorzy banknotu z śp Lechem Kaczyńskim. KULT JEDNOSTKI TAK MA, TRACI WSZELKĄ MIARĘ WSZELKI UMIAR, ZDROWY ROZSĄDEK, ETYCZNOŚĆ...)! ŚP Prezydent został w ten sposób... symbolami pomniejszony 😉

"wepchnęli tam absolutnie wszystko. Nawet jeśli poszczególne elementy - zebrane w całość - tworzą wizualny chaos". ONI JUŻ TEGO NIE KONTROLUJĄ. WOLĘ PRZEZESA WYPEŁNIĄ UTRZĘSIONĄ, OPŁYWAJĄCĄ itd. - bo już są poza orbitą rozumności i kultury człowieka na ziemi. Nie tylko co do praworządnosci! PiS-wski panpatriotyzm staje się kiczem banknotowym.

- ad rodzinno-tożsamosciowego albumu na 2 listopada - Cud pamięci ułożonej w piękną narrację rodzinno-patriotyczno-powszechną. O Człowieku na Ziemi. O Ojczyźnie, kulturze i świecie współczesnym. Z wiarą i rozumem kontemplowanie prawdy, która się tu daje, objawia, przekraczając granice niewiary, schematów i uprzedzeń.

- Znacie ten komunikat - "Józef, oto Twoje wspomnienia na Facebooku.

Jozef, cenimy użytkowników i udostępniane przez nich wspomnienia. Mamy nadzieję, że powrót do tego posta sprzed 9 lat sprawi Ci radość". 

Tak, Facebooku, tym wspomnieniem sprawiłeś mi ogromną radość, ma wielki ciężar gatunkowy. Doświadczenie to poprowadziło daleko. Jestem-pamiętam-czuwam...

- Zło i łaska jednania - Czy uwierzycie, że nie wiedziałem o tym - obozie jeńców radzieckich tuż za Łochowem - żyjąc kilkanaście kilometrów od tej miejscowości i wydarzeń. Usłyszałem, o dziwo, w związku z posługą ojca o. Kazimierza Wasilewskiego - egzorcysty z Niepokalanowa, który kiedyś był w tym miejscu z posługą modlitewną. Tam, gdzie dokonało się zło, tam potrzebna jest łaska jednania. Tam, gdzie zło, tam często obficie rozlewa się łaska! Tyle teologia... A co mówi nam życie?

Dziwicie się, że doznałem tam wzruszenia? Że te zdjęcia krzaków, lasów, pól, zapomnienia kojarzą mi się z Katyniem i... naszą sytuacją w parafii i diecezji warszawsko-praskiej? A czy wogóle komuś chce się poznawać te historie i rozumieć? Bezduszne chrześcijaństwo w tzw. polskim kościele staje się prawie rutyną (anty-duszpasterską). A historia i los Żydów w Jadowie i obecne Sanktuarium Krzyża Świętego w tamtej parafii, jak rozumieć kult i niepamieć i nietożsamość nas Polaków 2016?

- Czyż mogłem nie pokochać Tomasza Manna. Zakochać się w nim całą moją młodością. A zaczęło się od "Buddenbrookowie - Dzieje upadku rodziny", w wigilię 1969? 1970? 1971? nostalgicznie, bo siostra kupiłą, zostawiła i wyjechała do USA. Dzisiaj wiem, że pisał w tym samym czasie, co Maria z Jackowskich Królowa swój dziewczęcy pamiętnik, pełen ideałów... a za 9 lat je wcieliła w annopolskim Ogrodzie.

- Czytając Manna jakbym siebie czytał. A tak się zaczyna jego narracja inspirowana Biblią pt. "Historie Jakubowe... Józef i jego bracia". 

"Głęboka jest studnia przeszłości. Czy nie należałoby jej nazwać bezdenną?

I to nawet wtedy, a może właśnie wtedy, kiedy jest mowa jedynie i wyłącznie o przyszłości istoty ludzkiej; tej zagadkowej istoty, zawierając w sobie nasz własny byt z jego przyrodzonymi popędami i nadprzyrodzoną nędzą, a której tajemnica, w zrozumiały sposób stanowi alfę i omegę wszystkich naszych pytań i dociekań, przydając wszystkim pytaniom niepokoju i żaru, wszystkim dociekaniom natarczywości. Tu bowiem sprawa tak się przedstawia, że im głębiej człowiek wnika, im dalej po omacku, sięga w podziemny czas przeszłości, tym bardziej niezgłębione okazują się początki człowieczeństwa..."

"Tomasz Mann odbył osobiście podróż po Egipcie w celu dokładnego przygotowania się do napisania tej książki o archetypowej rodziny.... W dialogach włożonych w usta postaci ukrywa się światopogląd autora, książka jest więc pełna filozoficznych rozważań o czasie, istocie świata, Bogu i Jego planach wobec ludzi... Autor jest bardzo wierny przekazom biblijnym... Książkę polecam wszystkim skłonnym do zastanawiania się nad sprawami podstawowymi, pierwszymi, bo całe to dzieło jest nafaszerowane ciekawymi rozważaniami na te tematy" (z recenzji) 

Takie kawałki jak w powyższych cytatach, zestawię dzisiaj z... Karolem Wojtyłą, w którego kazaniach, encyklikach zawsze odnajdywałem jakies zdania mądrościowe, trafiające w moją dziesiątkę serdeczną serca-rozumu-duszy-i-emocji w jedności całego zwyczajnego człowieka myślącego. A z Norwidem, którego:

"Ojczyzna moja nie stąd wstawa czołem;

Ja ciałem zza Eufratu,

A duchem sponad Chaosu się wziąłem:

Czynsz płacę światu.

Naród mię żaden nie zbawił ni stworzył;

Wieczność pamiętam przed wiekiem;

Klucz Dawidowy usta mi otworzył,

Rzym nazwał człekiem"?

.................

- Łazarz wygrał kolejny konkurs "Szkoła Życia. Lekcje dorastania". Temat "Jakie lekcje pobraliśmy jako nastolatkowie? Kto udzielił nam tych lekcji? Czy był to nauczyciel, rodzic, a może rówieśnik?... Justyna Suchecka, członkini jury – "Podczas obrad, doszliśmy do wniosku, że tę książkę powinien przeczytać każdy nauczyciel - aby mieć świadomość, jak ogromny wpływ może mieć na młodego człowieka."

No pewnie. Łazarz opowiedział o swoim-ich SUPER-HIPER-PEDAGOGU z V LO im. Księcia JP w Wa-wie! Na zdjęciu tytułowym Łazarz to ten w zielonym T-shircie! Wow. Aye! Alleluja i do przodu literaturo piękna, oświato i wychowanie!!

  

- SZALEŃSTWA TEGO USTROJU! GWAŁT ROZUMU I KULTURY CZŁOWIEKA NA ZIEMI! BO NIE MAMY PASTERZY! "komisja Senatu USA dyskutowała o zagrożeniu demokracji, wolności sądów i mediów oraz braku poszanowania praw mniejszości w Polsce. Pojawiły się też niepokojące zdania o możliwych sankcjach, a nawet przeniesieniu części wojsk USA z Polski. Dla naszego bezpieczeństwa byłaby to katastrofa. Mówi o tym m.in. były szef MSZ, Radosław Sikorski". Mój pisowski komentator wpisał "Pseudo eksperci opłacani przez wrogów RP tak nie mogą się pogodzić z tym co jest aktualnie w Polsce..."

  

- JESZCZE NIGDY TAK ŹLE NIE BYŁO (ba, już 6 lat)

"Raporty na temat stanu praworządności muszą wysyłać do Brukseli nawet w soboty i niedziele, co świadczy o tym, jak poważnie traktowana jest tam sytuacja w Polsce... Bruksela zdała sobie sprawę, że ma do czynienia z jednym z największych kryzysów w dziejach europejskiej wspólnoty... seminarium "Problem praworządności w Polsce", które odbyło się w środę w siedzibie polskiego przedstawicielstwa Komisji Europejskiej. Dyskusja z udziałem Rzecznika Praw Obywatelskich, ekspertów prawa europejskiego i dyplomatów przede wszystkim dotyczyła kwestii prawnych. Jednak przedstawicielstwo Komisji Europejskiej odniosło się także do politycznych wątków sporu między Warszawą a Brukselą" 

***

jak ja to widzę

         /jak cię widzą słyszą czytają... tak cię piszą/

Kaczyński jako epigon czasu i kultury

dopinguje do ruchu oporu myśli

bo naród prowadzi do zguby

a może wielu tragicznych zgub

stary katolicyzm ciągle nie wie

ponad pół wieku po soborze

że prawda im się wymknęła

na wolność ze schematów metafizyki

metafizyka pazernie zawłaszczyła

na wieki myślenie o prawdzie

wygodne dla kościelnych hierarchii

a i polityce z nimi w sojuszu korzystali

nie to co jest i jak nam się jawi

ale jak według nich ma być i powinno

chętnie korzystają z władzy i sił innych

by swoje władztwo umacniać by trwało

ludzka myśl poszła fenomenologicznie

jak zawsze jest z neuronami i mózgiem

korzystają ze zgromadzonych danych

obrabiają celowo na przetrwanie bycia

personalizm humanizm w świecie

od kultury przyszłość człowieka zależy

ci którzy sobie nie jej chcą służyć

tworzą polityki struktury władzy państw

godność jest wolnością nie- podległością

od władców wodzów sekretarzy führerów

demokracja bardziej jej służy w kulturze

kult jednostki był jest będzie patologią

we wszytkim co mówi dziś premier RP

każdy ich minister marszałki funkcyjni

jest propagandowe plepleple dla wodza

bez krztyny  przyzwoitości wstydu honoru

     (piątek, 5 listopada 2021, g. 16.58)

***

przygoda egzystencjalna

            /czyli skarb i serce twoje/

każdy człowiek nią jest

dla siebie i innych

zależy w jakich horyzontach żyje

i co jest w stanie pojąć

dla świadomych lepiej gdy większą

po samoświadomość swojej osoby

i po kontemplację prawdy

część z tego dziedziczymy

wrażliwość czułość zdolności

po części stawiamy jako zadanie

motywowani z różnych stron

wiedzą aspiracjami życiem świata

wierzący i niewierzący też religią

stajemy się przygodą dla innych

wnosząc siebie świadomie w swój świat

bo nie tylko talent organizacyjny

na przeróżnych stanowiskach pracy

egzystencja jest dużo czymś więcej

ideałami wiarą rozumem marzeniami

na miarę możliwości osoby i wyobraźni

     (piątek, 5 listopada 2021, g. 11.45)

***

ujęcia życiorysowe

          /tak też czytam i mówię Norwida/

jak zawsze

nim napisałem przeżyłem

rozpoczynając dzień nowy

jest nam mnie coś dawane

tym razem dzisiaj w czwartek

na trzeci dzień po zaduszkach

przeciwko śmierci w kosmosie

jedynie biologiczno-cyfrowo-kosmicznej

jest ujęcie życiorysowe

sensu dobra prawdy miłości

Bóg jest w ujęciu życiorysowym

jeśli ktoś w ogóle Go szuka potrzebuje

na śmiertelne smutki

nie poradzi wiedza

steoretyzownych dziedzin wszelkich

bezdusznie digitalizowanych

może być tylko pomocna

jedną trzecią sensu eliksiru

czyli drogi-prawdy-życia

w ujęciach życiorysowych sens błyska

tu tam we mnie w niej nim w nas

jest z daleka z wysoka z głębi zewsząd

unoszony jak nitki babiego lata

genetycznie w kulturze

poznanej przyjętej w zachwycie

po Zenit Wszechdoskonałości

pisany osobowo z dużej litery

bańka egzystencjalnego samopoznania

grawitacja sensu miłości kontemplacji

dobra-prawdy-piękna wiecznego

w tej narracji serdecznej

bo z osobą osobami wewnątrz

powtórzę z poprzedniego tekstu

gdzie skarb twój tam i serce twoje

u celibatariuszy ze zdwojoną siłą

jaka formacja taki światopogląd

droga-prawda-życie w jedności

nie jakieś fragmenty całości

(u prezesa władza władza władza

polityka polityka polityka

propaganda zmiany albo polski ład)

nigdy polityka życia nie zastąpi

życiorysowej prawdy chwilowe taktyki

pozory władztwa zaś sensu istnienia

       (czwartek, 4 listopada 2021, g. 10.38)

***

Kaczyński (nie)prezes i ja

              /jakie kto ma ideały i wzory/

prezes kształtuje dzisiaj Polskę

kto ukształtował prezesa partii

każdy wiedzieć powinien

znać swoją tożsamość i dlaczego jego

wierzący powinni mieć także rozum

człowiek to ten kto zna siebie

prezesi mnie nie interesują

może zwłaszcza partyjni

tylko ludzie jako ludzie

skąd znam pana prezesa

najbardziej po sobie w istocie osoby

skoro przyjąłem plus uznałem

zasadę drogi-prawdy-życia

nie co ktoś prawi deklaratywnie

ale czym się jak weryfikuje

nic ponad złotą zasadę znam

gdy osobowa droga-prawda-życie

wiem gdzie jak byłem wychowany

co uwrażliwiało moją naturę

co przyjąłem uznałem za swoje

jakiemu duchowi dałem się prowadzić

gdzie skarb twój tam i serce twoje

u celibatariuszy ze zdwojoną siłą

jaka formacja taki światopogląd

droga-prawda-życie w jedności

nie jakieś fragmenty całości

(u prezesa władza władza władza

polityka polityka polityka

propaganda zmiany albo polski ład)

nawet studia lektury prace magisterskie

wpływ przemożny na mnie miały

intelektualizm Tomasza Manna

na Norwida i Wojtyłę przygotowały

Ingarden w filozofii człowieka doszedł

Norwid aż począł na mojej ziemi

Duch Czasu ekumenizm wolność

kulturą człowieka na ziemi zachwycił

Kaczyński pisał u Ehrlicha pracę magisterską, a później chodził na prowadzone przez niego nieformalne seminarium doktorskie w towarzystwie m.in. Macieja Łętowskiego, Bogusława Wołoszańskiego, Sławomira Popowskiego i Wojciecha Sadurskiego. Egzaminy doktorskie zdał z teorii państwa i prawa oraz filozofii marksistowskiej (oba na „bardzo dobrze”), a 8 grudnia 1976 r. obronił pracę doktorską „Rola ciał kolegialnych w kierowaniu szkołą wyższą” (doktorat Kaczyńskiego)

Jarosław i brat bliźniak Lech Prezydent RP

są ode mnie tylko cztery lata starsi

sławy celebryckiej zaznali w 1962

nie wiem co jak ale coś ich uformowało

szukałem prawdy prawdy szukałem

chciałem zgłębiac istotę człowieka

antropologiczne aspekty RNT po drodze

nie odkładałem opozycyjnosci na potem

nie wiem za co dostali dom na Żoliborzu

wiem jak dziedzictwo Annopola działa

władza nie była nigdy moim hobby

inne chrześcijaństwo pokochałem

Rodzina Rodzin przy Prymasie 1000-lecia

potem służba kościelna dla Wojtyły

jego pielgrzymki do Ojczyzny

moje na Jasną Górę i katechizowanie

mistyczna strona religii nie władcza

ta wpisana wpisująca się w kulture

świętego Augustyna Teresy z Avila

Benedykty od Krzyża i Sobór

inną mam wizję człowieka świata Boga

więc nic wspólnego z prezesem partii

o autorytarnych zapędach Wodza

który do swego tylko kultu doprowadził

Wielkim jest człowiek któremu wystarczy

Pochylić czoła

Żeby bez włóczni w ręku i bez tarczy

Zwyciężył zgoła! (Norwid)

(śr. 3 list. 2021, g. 18.24) TU- Rok Norwidowski 2021_widziane ze Strachówki 

APPENDIX

JAN PAWEŁ II - OBROŃCA PRAW LUDZKICH  (Palestra 2011, prawie cały tekst, autor Jacek Kędzierski)

... Papieskie nauczanie o prawach człowieka zostało otwarte Orędziem Jana Pawła II do Sekretarza Generalnego ONZ z okazji 30. rocznicy przyjęcia Powszechnej Deklaracji  Praw Człowieka i poprzez Przemówienie do Zgromadzenia Ogólnego wygłoszone 5 października 1995 r. na okoliczność Złotego Jubileuszu Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz Przesłanie z okazji 50. rocznicy przyjęcia Karty Praw Człowieka, trwało do końca liczącego ponad ćwierć stulecia pontyfikatu. Tematyka praw ludzkich przewijała się w wielu homiliach Jana Pawła II, zwłaszcza tych, których przedmiotem były sprawy społeczne, głoszonych czy to w Watykanie, czy też podczas pielgrzymek, w encyklikach, listach, adhortacjach, orędziach oraz w okolicznościowych wystąpieniach do przedstawicieli organów międzynarodowej lub kontynentalnej ochrony praw człowieka. Liczba papieskich wystąpień, w których poruszono problematykę praw ludzkich, przekracza 300, a zatem nie będzie przesadą stwierdzenie, że przez cały pontyfikat Jana Pawła II nie było miesiąca, w którym nie poruszyłby tego tematu.

Nauczanie Jana Pawła II na temat źródeł, istoty i ochrony praw człowieka doczekało się już wielu opracowań naukowych.

Aktem papieskim o znaczeniu fundamentalnym było przemówienie wygłoszone na XXXIV Sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ 2 października 1979 r. Było to drugie, w pierwszym roku pontyfikatu, wystąpienie Jana Pawła II skierowane do ONZ i tak jak pierwsze za punkt odniesienia obrało Powszechną Deklarację Praw Człowieka. Dokumenty te ukazują charakterystyczny kierunek działania Stolicy Apostolskiej i Jana Pawła II. Kierunek ten to współdziałanie z ONZ i podtrzymywanie wysiłków mających na celu coraz skuteczniejsze zagwarantowanie pełnej i sprawiedliwej ochrony podstawowych praw i swobód osoby ludzkiej. Sygnalizują też istotny punkt odniesienia współpracy Stolicy Apostolskiej i ONZ. Tym punktem jest przyjęta przez Narody Zjednoczone Powszechna Deklaracja Praw Człowieka. Jan Paweł II uważał ten dokument za prawdziwy kamień milowy na drodze postępu ludzkości, oznakę, że narody i państwa całego globu zrozumiały, iż jeżeli nie mają się wzajemnie napadać i wyniszczać, muszą się jednoczyć. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka była przez Jana Pawła II postrzegana jako natchnienie powołania i jednocześnie kamień węgielny samej Organizacji. Stał się ten dokument w zasadzie punktem  odniesienia w papieskich rozważaniach na temat praw ludzkich. Celem tego aktu prawnego, jak i ONZ – organizacji, przez którą został przyjęty, jest stworzenie podstawy do stałej rewizji programów, systemów, ustrojów pod jednym, zasadniczym kątem widzenia: pod kątem dobra człowieka – osoby we wspólnocie. Papież dostrzega istnienie całego systemu międzynarodowej ochrony praw ludzkich, który wraz z Powszechną Deklaracją Praw Człowieka tworzy różnego rodzaju deklaracje i umowy dotyczące najważniejszych aspektów praw ludzkich, praw dziecka, kobiety, równości pomiędzy rasami, a przede wszystkim pakty praw człowieka: Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych oraz Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych.

Jan Paweł II zwracał również uwagę na znaczenie kontynentalnych systemów ochrony praw ludzkich. Doceniał utworzenie Ogólnoamerykańskiego Trybunału Praw Człowieka z siedzibą w San Josè w Kostaryce, którego celem jest stosowanie i interpretowanie Amerykańskiej Konwencji Praw Człowieka. Papież zachęcał, aby odważnie zwracano się do tego Trybunału, powierzając mu przypadki leżące w jego kompetencji, dając w ten sposób konkretny dowód uznawania tych wartości, które zostały sformułowane w statutach Trybunału. Sędziowie tego Trybunału powinni pełnić swoje funkcje z głębokim wyczuciem etycznym i z bezstronnością, przyczyniając się do wzrostu poszanowania godności i praw człowieka.

Obrona praw ludzkich była znakiem jedności Europy, Europy postrzeganej przez Jana Pawła II jako „Europa ludzi”. U podstaw tak rozumianej Europy legł obraz człowieka w świetle objawienia chrześcijańskiego, któremu służy Kościół katolicki, a zatem człowieka konkretnego, historycznego, objętego tajemnicą odkupienia, umiłowanego przez Boga i przeznaczonego do łaski. Taki obraz człowieka wyznacza kulturę europejską i jest zasadniczą podstawą wszelkiej ludzkiej godności. Na takiej podstawie ma być budowana Europa ludzi i narodów, a nie jedynie Europa postępu materialnego i technicznego. Budowaniu takiej Europy służy Europejska Konwencja Praw Człowieka, przez której przyjęcie zapewniono zbiorową gwarancję realizacji praw zawartych w Deklaracji Powszechnej z roku 1948.

Drugą cechą charakterystyczną nauczania Jana Pawła II, którego przedmiotem jest ochrona praw ludzkich, jest kontynuacja myśli Jana XXIII i rozwój jego dorobku w tym zakresie oraz Pawła VI i nauczania Soboru Watykańskiego II.

Nauczanie Jana Pawła II na temat praw człowieka zawiera rozważania na temat ich źródeł oraz podstawy filozoficznej i teologicznej tych praw. Godność człowieka to  podstawa praw człowieka wspólna zarówno dla dokumentów Kościoła, jak i ONZ. Jan Paweł II zwraca uwagę na istnienie tej zbieżności, skoro Jan XXIII w encyklice Pacem in Terris stwierdza, że każdy człowiek jest osobą mającą prawa i obowiązki wypływające z jego własnej natury, Powszechna Deklaracja Praw Człowieka stwierdza zaś, że przyrodzona godność oraz równe i niezbywalne prawa wszystkich członków wspólnoty są podstawą wolności, sprawiedliwości i pokoju świata. Godność człowieka, natura człowieka to podstawa filozoficzna, obok której Jan Paweł II wskazuje podstawę teologiczną, jaką jest Ewangelia. Zaangażowanie papiestwa w obronę praw ludzkich wynika z Ewangelii, gdzie znajduje się najgłębsze wyrażenie godności człowieka i równocześnie wyrażenie najmocniejszego motywu dla wysiłków w kierunku poszanowania tych praw.

Nie jest źródłem praw ludzkich czy to umowa społeczna, czy to akt władzy państwowej. Czynniki te nie konstruują praw człowieka, które są wobec nich transcendentne, ale jedynie potwierdzają ich istnienie. Władza państwowa, nie będąc dawcą praw człowieka, powinna być ich obrońcą. Obrońcą praw człowieka powinno być państwo, któremu prawo naturalne przyporządkowuje jako cel troskę o „wspólne dobro doczesne”. Uznawanie naturalnych praw człowieka jest warunkiem istnienia państwa. Ta personalistyczna zasada jest wyrażana explicite w konstytucjach wolnych państw, a jej wartość została ogłoszona w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Nakłada ona na państwa określone obowiązki w zakresie zagwarantowania celów osobom, które w jego skład wchodzą. Źródłem tych obowiązków jest mandat udzielony państwu przez obywateli. Tak rozumiana władza państwowa nie tylko wymaga respektowania, ale także ochraniania i popierania podstawowych swobód człowieka.

Całokształt praw człowieka – czytamy w Przemówieniu wygłoszonym na XXXIV Sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ – odpowiada istocie godności człowieka, człowieka rozumianego całościowo, a nie sprowadzonego do jednego tylko wymiaru. Prawa te odnoszą się do zaspokojenia podstawowych potrzeb człowieka, do korzystania przezeń z wolności, do jego stosunku z innymi osobami. Prawa te zawsze i wszędzie odnoszą się do człowieka, do jego pełnego ludzkiego wymiaru. To odniesienie implikuje mnogość praw ludzkich. Katalog praw człowieka przedstawiony na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ jest bogaty, aczkolwiek nie jest to z pewnością katalog zamknięty. Jan Paweł II nie przypisywał sobie kompetencji do sformułowania takiego katalogu.

Najważniejszymi i powszechnie uznanymi prawami człowieka są:

prawo do życia,

prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego,

prawo do wyżywienia, do odzienia, do mieszkania, do opieki zdrowotnej, do odpoczynku i rozrywki,

prawo do wolności słowa, do nauki i kultury,

prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania,

prawo do wyznawania własnej religii; indywidualnie lub zbiorowo, publicznie lub prywatnie,

prawo do wyboru określonego stanu lub zawodu,

prawo do założenia rodziny przy zapewnieniu warunków koniecznych do rozwoju życia rodzinnego,

prawo do własności,

prawo do pracy, do godziwych warunków pracy i do sprawiedliwego wynagrodzenia za pracę,

prawo do zebrań i do zrzeszania się,

prawo do swobodnego poruszania się i do podróżowania wewnątrz i na zewnątrz kraju,

prawo do narodowości i do miejsca zamieszkania,

prawo do uczestnictwa w życiu politycznym,

prawo do swobodnego wyboru ustroju politycznego państwa, do którego się przynależy.

Wymienione w przemówieniu oenzetowskim prawa nie są naznaczone jakąś gradacją według ważności któregokolwiek z nich, aczkolwiek spotyka się twierdzenie, że szczególną pozycję w nauczaniu papieskim mają prawo do życia oraz prawo do wolności religijnej.

Prawo do życia obejmuje cały okres istnienia istoty ludzkiej, od momentu poczęcia aż do naturalnej śmierci. Taki zakres ochrony życia wyklucza dopuszczalność zapłodnienia in vitro, zabijania embrionów, aborcji, eutanazji oraz kary śmierci. Ochrona tego prawa podlegała w nauczaniu papieskim rozwojowi, czego przykładem jest kwestia in vitro. O ile w latach osiemdziesiątych w nauczaniu papieskim znajdziemy stwierdzenie o „przyglądaniu się” eksperymentowi in vitro, o tyle w encyklice Evangelium Vitae mamy zdecydowane potępienie tej techniki prokreacji jako oderwanej od aktu małżeńskiego. Z kolei pełna realizacja prawa do życia oznacza w nauczaniu papieskim coraz wyraźniejsze dystansowanie się do dopuszczalności kary śmierci.

Z prawem do życia łączy się prawo do tego, aby istota ludzka była poczęta w warunkach odpowiadających jej godności, a poczętej i rozwijającej się w łonie matki przysługuje prawo do urodzenia się w takich samych warunkach.

Z ochroną życia Jan Paweł II związał prawo do wolności sumienia, również rozumiane jako podstawowe prawo osoby ludzkiej. Realizacja tego prawa powinna polegać na niezmuszaniu między innymi lekarzy do udziału w działaniach przeciwnych wskazaniom sumienia, a konkretnie niezmuszaniu do działań przeciw życiu.

Jan Paweł II zwracał uwagę na obecność, obok praw człowieka, także praw społeczeństwa, którego zaczątkiem jest „społeczność rodzinna”. Prawo do życia jest pierwszym takim prawem. Kolejnymi są: prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, domostwa i korespondencji; prawo do zawarcia małżeństwa, które przysługuje po osiągnięciu odpowiedniego wieku każdemu mężczyźnie i kobiecie. Założona przez nich rodzina podlega ochronie, która obejmuje także prawo do wykształcenia oraz prawo do wychowania i oświaty. Państwo powinno szanować prawo rodziców do zapewnienia tego wychowania i oświaty zgodnie z przekonaniami religijnymi i filozoficznymi rodziców. Papież zwracał uwagę na postanowienia aktów prawa międzynarodowego, które wykluczają te wszelkie ograniczenia prawne lub ekonomiczne, wszelkie naciski ideologiczne, które uniemożliwiałyby rodzicom realizację ich prawa. Ograniczenia te mogą wprowadzać ideologie konkretyzujące się poprzez prawodawstwo, które w pewnych przypadkach stoi w jawnej sprzeczności z literą uroczyście uznawanych praw człowieka, w takich dokumentach jak Europejska Konwencja Praw Człowieka. Niektóre z tych ideologii, zamiast chronić tę podstawową komórkę społeczeństwa i zarazem jednostkę wychowawczą, propagowały stopniowe ograniczanie jej kompetencji, a nawet obowiązków rodziców.

Troska o poszanowanie prawa do wolności religijnej jest obecna w nauczaniu papieskim od początku pontyfikatu. Uznawanie i ochrona tego prawa jest odzwierciedleniem stosunku do Boga, stąd w nauczaniu papieskim wolność wyznania jest podstawą innych wolności. Wolność religijna jest pierwszym i nieodzownym warunkiem pokoju; nie można twierdzić, że pokój jest zachowany tam, gdzie nie jest zagwarantowane to podstawowe prawo. Jan Paweł II postrzega to prawo nie tylko jako prawo człowieka, ale jako prawo każdego ludu, prawo, którego realizacja ma polegać na uszanowaniu tradycji religijnych tak na własnym terenie, jak i ze strony innych narodów, oraz na możliwości uczestniczenia w swobodnej wymianie w dziedzinie religii, kultury, nauki i wychowania. Był to bowiem czas, kiedy istniał cały blok państw programowo nieuznających wolności religijnej, a nawet przewidujących karę śmierci za wyznawanie wiary. Był to czas zmagania się światopoglądu ateistycznego z religijnym. Ale nawet kiedy epoka „bloku państw ateistycznych” zakończyła się, ochrona wolności religijnej nie przestała być obecna w nauczaniu Jana Pawła II.

W wielu krajach choć konstytucyjnie wolność wyznania istnieje, to jednak na zasadzie martwej litery, bo władze publiczne podejmują działania mające na celu odciągnięcie obywateli od wyznawania religii. Tymczasem swoboda wyznawania religii przynosi korzyść nie tylko jednostkom, ale i władzy.

Poszanowanie wolności religijnej powinno oznaczać udostępnianie Kościołowi odpowiedniej przestrzeni, form działania i środków, które pozwolą mu realizować te trzy wymiary jego misji, tak aby poza samym kultem mógł też oddawać się głoszeniu Ewangelii, obronie sprawiedliwości i pokoju, a jednocześnie troszczyć się o integralny rozwój ludzi. Nie należy ograniczać żadnego z tych trzech wymiarów, żaden bowiem nie wyklucza pozostałych i nie powinien być wyróżniany kosztem innych.

Jan Paweł II podkreśla, że Kościół, żądając wolności religijnej, nie domaga się daru, przywileju, szczególnego uprawnienia, które jest uzależnione od doraźnych sytuacji, od politycznych strategii lub od woli władz politycznych: domaga się rzeczywistego uznania swego niezbywalnego prawa. Korzystanie z tego prawa nie może być uzależnione od postępowania pasterzy czy wiernych Kościoła, od ich stosunku do aktualnie sprawujących władzę wykonawczą. Realizacja tego prawa wymaga, aby instytucje, które ze swej natury służą życiu religijnemu, mogły zaznaczyć swój udział w dyskusjach i ustaleniach w perspektywie praw państwowych lub konwencji międzynarodowych odnośnie do właściwego sposobu korzystania z wolności religijnej. Pominięcie tych instytucji powodowałoby zagrożenie narzucenia w tej dziedzinie życia ludzkiego, jaką jest religia, norm lub ograniczeń sprzecznych z prawdziwymi potrzebami religijnymi człowieka.

Nauczanie papieskie o prawach pracowniczych znajduje się w encyklice Laborem exercens i kolejnych dwóch encyklikach społecznych. Obszerny wykład na temat papieskiego ujęcia zagadnień pracy został wygłoszony w siedzibie Międzynarodowej Organizacji Pracy w Genewie.

Jan Paweł II proponował rozpatrywać prawa pracownicze, prawa przynależne pracującym, w szerokim kontekście ogółu praw właściwych człowiekowi, z których wiele zostało już proklamowanych przez odnośne instancje międzynarodowe i gwarantowanych coraz pełniej przez poszczególne państwa w stosunku do własnych obywateli. Prawa ludzkie wynikające z pracy mieszczą się w szerszym kontekście tych właśnie podstawowych praw osoby.

Istniejący obowiązek pracy implikuje odpowiadające temuż obowiązkowi prawa człowieka pracy. Podstawowym prawem człowieka pracy jest prawo do posiadania pracy, czyli innymi słowy – prawo do odpowiedniego zatrudnienia wszystkich uzdolnionych do tego podmiotów. Przeciwieństwem właściwej i poprawnej sytuacji w tej dziedzinie jest bezrobocie, czyli brak zatrudnienia dla zdolnych do tego podmiotów pracy. Może chodzić o brak zatrudnienia w ogólności albo też w określonych sektorach pracy. Zadaniem pośredniego pracodawcy, czyli systemu społeczno-politycznego, jest przeciwdziałanie bezrobociu, które jest w każdym wypadku jakimś złem, a przy pewnych rozmiarach może stać się prawdziwą klęską społeczną. Problem bezrobocia staje się szczególnie bolesny wówczas, gdy zostają nim dotknięci przede wszystkim młodzi, którzy po zdobyciu przygotowania poprzez odpowiednią formację kulturalną, techniczną i zawodową nie mogą znaleźć zatrudnienia.

W sytuacji braku pracy potencjalnym pracownikom przysługuje prawo do zabezpieczenia materialnego, czyli prawo do odpowiedniego zasiłku niezbędnego dla utrzymania.

Pracownicy mają prawo do sprawiedliwej płacy. Za sprawiedliwą płacę, gdy chodzi o dorosłego pracownika obarczonego odpowiedzialnością za rodzinę, Jan Paweł II przyjmuje taką, która wystarcza na założenie i godziwe utrzymanie rodziny oraz na zabezpieczenie jej przyszłości. Obok płacy pracownicy mają prawo do różnych świadczeń społecznych, mających na celu zabezpieczenie ich życia i zdrowia, a także ich rodzin. Jest to prawo do opieki medycznej, prawo do wypoczynku – przede wszystkim chodzi tutaj o regularny wypoczynek tygodniowy, obejmujący przynajmniej niedzielę, a prócz tego o dłuższy wypoczynek, czyli tak zwany urlop raz w roku, ewentualnie kilka razy w roku przez krótsze okresy. Prawem socjalnym jest prawo do emerytury, zabezpieczenia na starość i w razie wypadków związanych z rodzajem wykonywanej pracy oraz prawo do tego, aby miejsce pracy i procesy produkcji nie szkodziły zdrowiu fizycznemu pracowników i nie naruszały ich zdrowia moralnego.

Powyższe prawa nie będą respektowane bez należytej realizacji jednego z nich – prawa do zrzeszania. W tej kwestii stanowisko Jana Pawła II było jednoznaczne: „Związki zawodowe są prawem człowieka”. Pracownikom przysługuje prawo do zrzeszania się, czyli do tworzenia stowarzyszeń lub związków mających na celu obronę żywotnych interesów ludzi zatrudnionych w różnych zawodach. Organizacje tego typu są nieodzownym składnikiem życia społecznego, zwłaszcza w nowoczesnych społeczeństwach uprzemysłowionych. Nie znaczy to oczywiście, że tylko pracownicy przemysłu tworzą tego rodzaju związki. Służą one zabezpieczeniu analogicznych uprawnień dla przedstawicieli każdego zawodu. Istnieją więc związki rolników i pracowników umysłowych. Istnieją także związki pracodawców. Wszystkie, jak już wspomniano, dzielą się jeszcze na dalsze grupy i podgrupy wedle szczegółowej specjalizacji zawodowej.

W walce o swoje prawa pracownicy i związki zawodowe mogą korzystać z prawa do strajku, czyli prawa do zaprzestania pracy. Jan Paweł II postrzegał strajk jako pewnego rodzaju ultimatum skierowane do odpowiedzialnych czynników, a nade wszystko do pracodawców. Jest to metoda, którą katolicka nauka społeczna uważa za uprawnioną pod odpowiednimi warunkami i we właściwych granicach. Pracownicy powinni w związku z tym mieć zapewnione prawo do strajków, bez osobistych sankcji karnych za uczestnictwo w nim. Przyznając, że jest to środek uprawniony, Papież równocześnie podkreślał, że strajk pozostaje środkiem ostatecznym, którego nie wolno nadużywać.

Zarówno związki zawodowe, jak i prawo do strajku nie powinny być upolityczniane, nie powinny działać pod dyktando partii politycznej, dla osiągnięcia celów politycznych. Powinny charakteryzować się odpowiednią strukturą kadrową. Ich rdzeń powinni tworzyć robotnicy, nie zaś biurokraci, czy wręcz oddelegowani „na ten odcinek” urzędnicy państwowi. Należy dbać o odpowiednią siłę reprezentatywną robotników w związkach zawodowych.

Jan Paweł II głosił także potrzebę realizacji prawa osoby upośledzonej do przygotowania zawodowego i do pracy, tak aby mogła być włączona w działalność produkcyjną zgodnie ze swymi kwalifikacjami. Przedmiotem jego troski było, aby właściwe pojmowanie pracy w znaczeniu podmiotowym prowadziło do takiej sytuacji, w której osoba upośledzona nie czułaby się pozostawiona na marginesie świata pracy lub uzależniona od społeczeństwa, lecz mogła egzystować jako pełnoprawny podmiot pracy, pożyteczny i szanowany ze względu na swą ludzką godność, powołany do wnoszenia wkładu w rozwój i dobro własnej rodziny i społeczeństwa, zgodnie ze swymi możliwościami.

Papieski wykład na temat praw socjalnych w encyklice Laborem exercens kończą rozważania na temat prawa do emigracji. W nauczaniu Jana Pawła II człowiek ma prawo do opuszczenia kraju swego pochodzenia z różnych motywów, ażeby szukać warunków życia w innym kraju, ma też prawo powrotu do swego kraju. Emigracja za pracą nie może w żaden sposób stawać się okazją do wyzysku finansowego lub społecznego. O stosunku do pracownika-imigranta muszą decydować te same kryteria, co w stosunku do każdego innego pracownika w społeczeństwie. Wartość pracy musi być mierzona tą samą miarą, a nie względem na odmienną narodowość, religię czy rasę.

Pośród ogólnych praw społecznych Jan Paweł II dostrzegł dwa i kładł nacisk na ich realizację: prawa do alfabetyzacji oraz prawa do wyżywienia.

Prawo do alfabetyzacji to w nauczaniu Jana Pawła II prawo do tego, ażeby być wolnym lub wyzwolonym od ciężkiej i poniżającej sytuacji, jaką jest analfabetyzm; sytuacji, która w niemałym stopniu jest przyczyną słabości i upośledzenia przytłaczającego narody najmniej rozwinięte. Dzięki alfabetyzacji każda istota ludzka staje się bardziej człowiekiem sama w sobie i wespół z innymi, ale także dla innych. Dzięki alfabetyzacji każdy człowiek może dojść do pełnego i harmonijnego rozwoju na płaszczyźnie duchowej, kulturalnej i materialnej. Obowiązek realizacji tego prawa spoczywa na tych, którzy osiągnęli wyższy poziom ogólnego rozwoju. Alfabetyzacja jest posługą, jaką człowiek świadczy człowiekowi, i w którą każdy powinien angażować się za pomocą wszystkich środków, postępując tak, aby wszyscy wzrastali jako istoty ludzkie. Dzięki realizacji alfabetyzacji wszyscy będą mogli żyć bardziej po ludzku, w wolności, w poszanowaniu godności człowieka i jego transcendencji.

Wobec 800 milionów ludzi cierpiących niedostatek Jan Paweł II stwierdził konieczność uznania podstawowego prawa każdego człowieka do wyżywienia i zagwarantowania każdemu człowiekowi korzystania z tego prawa. Realizacja tego prawa nakłada obowiązek stałego i planowego działania na rzecz organicznego rozwoju nowego ładu międzynarodowego, który zdołałby zapewnić dostateczną ilość pożywienia w różnych krajach świata. Brak jest równowagi pomiędzy potrzebami ludzkości na rozległych obszarach świata a pozostającymi do dyspozycji zasobami żywności.

O prawach człowieka nie trzeba byłoby mówić, gdyby nie to, że co jakiś czas dochodzi  do ich naruszania. Istnieją też sytuacje permanentnego naruszania praw ludzkich. Nierówność podziału dóbr materialnych, czy to w ramach jednego kraju, czy to globalnie, to pierwsza z wymienionych przez Jana Pawła II sytuacji. Drugą są krzywdy wyrządzane duchowi ludzkiemu, czyli pogwałcenia wolności sumienia i wyznania.

W dwudziestym roku swojego pontyfikatu Jan Paweł II nie uznał sprawy ochrony praw ludzkich za zamkniętą sukcesem, ale zmuszony był do wyrażenia takiej oto myśli: „Kto jednak przygląda się współczesnemu światu, musi stwierdzić, że te właśnie fundamentalne prawa, spisane i uroczyście ogłoszone, są nadal brutalnie i nieustannie łamane. Obecna rocznica jest zatem dla wszystkich państw, które chętnie powołują się na Deklarację z 1948 r., wezwaniem do rachunku sumienia”. A była to 50. rocznica uchwalenia Karty Praw Człowieka.

Na zagrożenia dla praw człowieka Jan Paweł II zwracał uwagę od początku swojej posługi, stwierdzając, że wzięcie w górę interesów politycznych, choć to określenie nie jest właściwe, czyli po prostu dążenie do osiągnięcia doraźnego zysku i jednostronnej korzyści kosztem innych, czy też żądza potęgi bez liczenia się z prawami innych, jest przeciwne duchowi Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Pogwałcenie praw ludzkich nie może być środkiem do realizacji określonych celów politycznych. Reżim, który łamie te prawa, nie może twierdzić, że czyni to w imię realizacji przyszłej szczęśliwości, że czyni to w imię budowy pokoju.

Innym zagrożeniem jest traktowanie tych praw wybiórczo, czyli przestrzeganie tylko tych, które przynoszą korzyść, a lekceważenie pozostałych, sprzecznych z doraźnymi interesami. Papież wymienia pośród zagrożeń celowe odrywanie poszczególnych praw od właściwego im kontekstu, aby móc tym swobodniej działać wedle własnego upodobania, myląc często wolność z samowolą, albo żeby zapewnić sobie określone korzyści, lekceważąc nakazy ludzkiej solidarności. Takie praktyki, zdaniem Jana Pawła II, są niewątpliwie zagrożeniem dla organicznej struktury Deklaracji, która z każdym prawem wiąże inne prawa oraz obowiązki i ograniczenia, jakich domaga się sprawiedliwy ład społeczny. Ponadto kształtują czasem postawę skrajnego indywidualizmu, który może prowadzić do dominacji silniejszych nad słabszymi, a tym samym do podważenia istotnej zależności, jaką Deklaracja ustanawia pomiędzy wolnością a sprawiedliwością społeczną.

Pogwałcenie praw człowieka, nawet w warunkach pokojowych, jest formą wojny toczonej przeciwko człowiekowi. Papież zwraca uwagę na dwa typy zagrożeń praw człowieka we współczesnym świecie, a mianowicie zagrożenia w sferze materialnej i w sferze duchowej. Wskazując zagrożenia w sferze materialnej, Papież zwraca uwagę, że człowiek, pomimo zależności od świata materialnego, nie chce być jego niewolnikiem, ale panem. Stąd konieczność zapewnienia człowiekowi godnej pozycji w procesie produkcji dóbr. Godności człowieka powinien być podporządkowany także system podziału dóbr materialnych. Zagrożenia praw człowieka w sferze duchowej mogą polegać  na „ranieniu człowieka w jego wewnętrznym stosunku do prawdy”, w jego sumieniu, w sferze jego przekonań i światopoglądu, jego wiary religijnej oraz w sferze swobód obywatelskich. Istota tychże swobód polega na równouprawnieniu wszystkich, bez dyskryminacji ze względu na pochodzenie, rasę, płeć, przynależność narodową, wyznaniową, przekonania polityczne itp. Równouprawnienie – nauczał Papież – to wykluczenie różnych form uprzywilejowania jednych, jak też dyskryminacji innych, czy to synów tego samego narodu, czy ludzi różnego pochodzenia, rasy, narodów i poglądów. Życie poszczególnych wspólnot politycznych powinno przybrać takie formy, aby w pełni zabezpieczone były obiektywne prawa ludzkiego ducha, ludzkiego sumienia, ludzkiej twórczości oraz stosunku człowieka do Boga – nauczał Jan Paweł II.

W encyklice Redemptor Hominis zwrócił uwagę na inne zagrożenie dla praw ludzkich. Stwierdził, że w materii praw człowieka istotna jest nie tyle „litera”, ile „duch” tych praw. Nie dość spisać prawa człowieka w krajowym, kontynentalnym czy ogólnoświatowym akcie prawnym, ale należy też przestrzegać ich ducha, czyli rzeczywiście je stosować. Jan Paweł II zadaje pytanie: czy deklaracja ochrony praw człowieka, akceptacja ich „litery”, wszędzie oznacza zarazem realizację ich „ducha”? Powstają bowiem uzasadnione obawy, że bardzo często znajdujemy się jeszcze daleko od tej realizacji – podaje odpowiedź. Do tego niejednokrotnie duch życia społecznego i publicznego pozostaje w bolesnej sprzeczności z deklarowaną „literą” praw człowieka.

Dostrzegł również Papież u schyłku XX wieku niepokojące zjawisko, również będące zagrożeniem dla praw człowieka. Chodzi o takie ich interpretowanie, albo wybiórcze traktowanie, które niweczy sens całości. Podzielił stanowisko Kofiego Annana, że współcześnie nie tyle należy zastanawiać się, jak Powszechna Deklaracja Praw Człowieka może bronić tych praw, ile w jaki sposób uchronić ten dokument i jego ducha przed takim zjawiskiem, jak wybiórcze traktowanie tych praw, przestrzeganie tylko tych, które przynoszą korzyści, i lekceważenie pozostałych, sprzecznych z doraźnym interesem jednostki, czy też interpretacja poszczególnych praw w sposób oderwany od kontekstu, aby swobodnie działać wedle swojego upodobania, myląc wolność z samowolą, albo żeby osiągnąć określone korzyści, lekceważąc nakazy solidarności. Niepokojącym współczesnym zjawiskiem jest postawa skrajnego indywidualizmu, którego celem jest dominacja silniejszych nad słabszymi, a tym samym podważenie zależności pomiędzy wolnością a sprawiedliwością społeczną. Należy bronić – apelował Jan Paweł II – Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka przed zakusami tych, którzy ten ważny dokument chcieliby uczynić archiwalnym.

Z drugiej strony – wspólnota międzynarodowa sama dość często uchyla się od obowiązku respektowania i wprowadzania w życie praw człowieka. Obowiązek ten dotyczy wszystkich praw człowieka i nie pozwala na samowolny wybór, który prowadziłby do form dyskryminacji i niesprawiedliwości. Inna sprawa, że wspólnota międzynarodowa, która od roku 1948 dysponuje Deklaracją Praw Człowieka, na ogół nie dbała o to, by odpowiednio upomnieć się o wynikające z niej obowiązki, które ustalają granice, w jakich prawa muszą się utrzymać, by nie przerodzić się w uprawianie samowoli. Większa świadomość powszechnych obowiązków człowieka przyniosłaby ogromne korzyści sprawie  pokoju, gdyż wyposażałaby ją w moralne podstawy podzielanego przez wszystkich porządku rzeczy, który nie zależy od woli jednostki czy pewnej grupy.

Sygnalizacje niebezpieczeństw dla praw człowieka nasiliły się w nauczaniu papieskim w drugiej połowie pontyfikatu. Jan Paweł II ostrzegał przed pojawieniem się niebezpiecznych tendencji do tworzenia nowych praw, w następstwie czego utrwalała się niepokojąca rozbieżność między serią nowych „praw”, promowanych w społeczeństwach technologicznie rozwiniętych, a elementarnymi prawami człowieka, które wciąż nie są respektowane, szczególnie w sytuacjach gospodarczego zacofania; mam tu na myśli na przykład prawo do żywności, do wody pitnej, do mieszkania, do samostanowienia i do niepodległości.

Trudno jest dokonać podsumowania tego ogromnego dzieła, jakim jest nauczanie papieża Jana Pawła II na temat praw człowieka. Wysoko oceniał Kartę Praw Człowieka, chociaż nie rozwiązała wszystkich problemów, nie wyeliminowała zła w wymiarze jednostek, wspólnot, narodów, kontynentów, to jednak stała się ta Karta jakimś światłem, jakimś układem odniesienia i odwołania, jakimś świadectwem słusznego prymatu człowieka i moralności w świecie materialistycznej cywilizacji.

Ale to przecież On, Jan Paweł II, przez cały, trwający 27 lat pontyfikat tak bardzo troszczył się o poszanowanie praw ludzkich, praw rodziny, praw świata pracy, ludów i narodów, że był wraz z całym swoim nauczaniem światłem rozświetlającym każdemu człowiekowi drogę w tym świecie nienajlepszej, materialistycznej cywilizacji.

I to właśnie dlatego 1 maja br., w niedzielę Miłosierdzia Bożego, jego następca, papież Benedykt XVI, uwzględniając ten vox populi, który rozlegał się w Dniach Kwietniowych 2005 roku, dokonał beatyfikacji Jana Pawła II.