KOD znaczeń (kto z kim i czym - walka Polaków 2016)

Polskie podziały, dziki i pogański podział... zmusza do poszukiwań rozumienia. Polityka tego nie da. Dam ja, same (prościutkie?) cytaty, pogrubiając i kolorując całkiem po swojemu. Od początku polskich dobrych przemian, czyli transformacji ustrojowej od 989, głosiłem potrzebę wejścia z Nauką Społeczną Kościoła pod strzechy polskich parafii (samorządów miast, wsi, gmin, szkół, stowarzyszeń... INTERNETU). Mój głos jest typowym głosem na puszczy, pustyni, w polskiej anty-kulturze przemilczania, czego najboleśniej doświadczam w parafii i diecezji mojej. Nikt mnie jednak nie może powstrzymać przed działalnością w Internecie. Tutaj wisi moje "Świadectwo polskiego katechety 1982-2012", zapis dzienniczka przy zakładaniu Solidarności (3 Maja 1981!) pt. "Ziarno Solidarności", i prawie całej całej działalności publicznej i osobistej "drogi-prawdy-życia".

Założyłem liczne strony-grupy w Internecie, także KatechezaOnline.... aż po Samoświadomość (self-awareness) związaną ze zbliżającym się Wydarzeniem Spotkania Młodzieży z Belgii i Polski w STRACHÓWCE w ramach Światowych Dni Młodzieży 2016! Jednak polski dziko pogański podział 2016 może nas pożreć żywcem... 
Korzystajmy z ludzkiej pracy (myśl i czyn), póki można. Załączam link (slajd początkowy) na prezentację pracy dr Michała Urbańczyka z Katedry Doktryn Polityczno-Prawnych i Filozofii UAM w Poznaniu. Tytuł i zawartość BEZCENNE! "Doktryna polityczno-społeczna Kościoła w XIX i XX wieku, cz. I". Czekam na część II! 

- I –

Najpierw z poziomu wikipedii:

1) Strukturalizm (filozofia)- stanowisko metodologiczne w najogólniejszym sensie głoszące, że dla zrozumienia pewnych zjawisk niezbędne jest uchwycenie struktury, w której one występują, lub budowa takiego modelu, który wyjaśnia ich rolę w ich środowisku. Strukturalizm nie jest ruchem jednolitym, nie ma wytyczonego programu; "jest pewnym stylem myślenia formalnego w naukach humanistycznych", który cechuje się deprecjacją roli podmiotu w poznaniu…

Strukturalizm (socjologia) - w socjologii oraz antropologii to jedna z głównych orientacji badawczych i nurtów myślowych, mająca znamiona paradygmatu. W swoim najbardziej ogólnym znaczeniu termin ten jest używany przede wszystkim do określenia każdego podejścia, w którym uznaje się, że struktura społeczna jest istotniejsza niż działanie społeczne. Natomiast szczegółowe znaczenie terminu "strukturalizm" odnosi się przede wszystkim do konkretnie sprecyzowanej perspektywy teoretycznej, której okres największej popularności przypada na koniec lat sześćdziesiątych i początek lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku. Strukturalizm oddziaływał na socjologię głównie poprzez antropologię strukturalną Claude Lévi-Straussa.

U podstaw podejścia strukturalizmu leży założenie, że poza często płynnymi i zmiennymi przejawami rzeczywistości społecznej możemy stwierdzić istnienie struktur, stanowiących ich fundament. Istotnym ich aspektem jest fakt, że struktury te nie są uświadamiane sobie przez członków społeczności, w której funkcjonują.
Właściwym przedmiotem badań strukturalnych są szczególne modele stosunków społecznych, zwanych właśnie strukturami. Szczegółowość ta polega na tym, że spełniają one następujące kryteria:
• struktura ma charakter uporządkowanego systemu, to znaczy, iż składa się z takich elementów, że modyfikacja jednego elementu powoduje modyfikacje pozostałych;
• można przewidzieć, w jaki sposób dana struktura będzie reagowała w przypadku modyfikacji któregoś z elementów;
• dana struktura należy zawsze do pewnej grupy struktur o podobnych zależnościach;
• skonstruowana jest w ten sposób, że jej funkcjonowanie pozwala wyjaśnić wszystkie obserwowane fakty zbiorowości, w której ona występuje.

Strukturalizm (antropologia) – Antropologia kulturowa (antropologia społeczna) – dyscyplina nauk społecznych badająca organizację kultury, rządzące nią prawa, historyczną zmienność i etniczną różnorodność kultur w celu skonstruowania ogólnej teorii kultury. Jest to jeden z głównych działów szeroko rozumianej antropologii, zajmuje się badaniem kultury we wszystkich jej przejawach.
Antropologia kulturowa to dziedzina antropologii zajmująca się człowiekiem traktowanym jako indywiduum, jednostka ukształtowana przez społeczeństwo i twórca kultury. Zajmuje się zatem ludzkimi kulturami, wierzeniami, praktykami, wartościami, ideami, technologiami, ekonomiami, życiem społecznym i organizacją poznania. Antropolodzy kulturowi korzystają przeważnie z jakościowych metod obserwacji uczestniczącej czy wywiadu etnograficznego.

W Wielkiej Brytanii określa się ją mianem antropologii społecznej (social anthropology), w Europie i Stanach Zjednoczonych etnografią, etnologią lub antropologią kulturową. Regionalne nurty różnią się rodzajami podejmowanej tematyki, tendencjami metodologicznymi i ideologicznym zabarwieniem.
Antropologia współczesności  badająca społeczeństwa współczesne, podważająca oczywistości życia codziennego tych społeczeństw, zwracająca uwagę na powstałe niedawno zjawiska kulturowe (np. multikulturalizm, metakulturalizm, współczesne "wojny kultur", relacje pomiędzy tradycyjnymi kulturami etnicznymi a globalną kulturą masową, inne skutki kulturowe globalizacji i glokalizacji, na wzrastającą szybkość życia, wirtualizację kultury itd.).

W wyżej wymienionych społeczeństwach przedmiotem uwagi antropologii kulturowej stają się między innymi:
• sposoby adaptacji do środowiska, gospodarka i dystrybucja dóbr (własność, dziedziczenie, dary, wzajemność, wymiana oraz handel) - zobacz też antropologia gospodarcza
• życie społeczne (m. in. instytucje społeczne, systemy pokrewieństwa: np. partylinearny, martylinearny, podwójny, bilateralny, unilinearny; małżeństwo i rodzina, różnice związane z płcią i wiekiem, niehierarchiczne i hierarchiczne formy organizacji społecznej, statusy i pozycje społeczne członków tych organizacji, przywództwo, zjawiska konformizmu i konflikty) - zobacz też antropologia polityczna, antropologia prawa
• systemy wyobrażeń o świecie (myślenie "pierwotne", "prelogiczne", "archaiczne", "mityczne", przekonania, wierzenia, wartości, etnocentryzm, racjonalizm i irracjonalizm, mity, symbole, metafory, alegorie, animizm, manizm, totemizm, tabu, tabu pokarmowe, zakazy, magia, czary, religia, rytuały, rytuały przejścia, obrzędy, zjawiska sacrum i profanum, sakralne role społeczne szamanów lub kapłanów)

2) Poststrukturalizm wiąże się przede wszystkim z osobą Michela Foucaulta. Zajmował się on "archeologią wiedzy": analizował rozmaite pojęcia tak, by pokazać, że pewne oczywiste dla nas mechanizmy pojmowania świata są współczesnymi wynalazkami, nieznanymi wcześniej w dziejach. Przykładem takiego mechanizmu jest pojęcie podmiotu, w świetle analiz Foucaulta - wynalazek kartezjański.

- II -  

To samo z poziomu ściągi: 

1) Strukturalizm (prekursorzy):

Ferdynand De Saussure i semiotyka - przedmiotem jego zainteresowania są reguły i konwencje organizujące język (language) a nie przypadki jego użycia w życiu codziennym (parole), diachroniczne i synchroniczne badanie języka, relacje syntagmatyczne i asocjacyjne (paradygmatyczne) – to pierwsze relacje w obrębie zdania, to drugie to skojarzenia np. czerwony kolor… oznaczające (słowo lub symbol) i oznaczane (rzecz, którą słowo lub symbol zastępuje) – tworzą się znaki – z cechą jaką jest arbitralność

2) Strukturalizm w antropologii (Claude Levi-Strauss) - strukturalizm zakłada, że rzeczywistość jest uporządkowana i zorganizowana, inaczej „ustrukturyzowana” i tylko przez badanie struktur można odkryć sens i funkcje elementów rzeczywistości… struktury są zróżnicowane, ale również samowystarczalne, posiadają one ogólne i konieczne cechy… struktura ma potrójny charakter: całości, przekształceń i samosterowania (trwałość i niezmienność)... człowiek istnieje w ugrupowaniach społecznych, które są całościami; całości te ulegają przekształceniom, czyli transformacjom, a istnienie norm i sankcji społecznych to zapewnienie samoregulacji systemu społecznego… kształt stosunków społecznych i kultury tj. obserwowalna rzeczywistość społeczna i kulturowa jest zewnętrznym wyrazem, znakiem nie uświadamianych przez ludzi struktur. Struktury te są odnajdywane dzięki transformacyjnej analizie strukturalnej.

Mit – mit jest słowem, czyli całością znaczącą – nie jest tym co zawiera przekaz, ale sposobem znaczenia, formą - jest wtórnym elementem semiologicznym, tworzącą znak całość… „Mit nie jest wyrazem podstawowych uczuć człowieka, nie jest przejawem archetypów, nie jest tłumaczeniem zjawisk niezrozumiałych i nie jest protohistorią – mit jak język ujmuje świat, tylko że na innym poziomie – istnieje logiczna spójność myślenia mitycznego i myślenia naukowego, a różnice dotyczą charakteru rzeczy, do których odnoszą się operacje umysłowe”… istnieje logika myślenia nieracjonalnego i wyraża się ona w mitach,  „wszystkie mity mówią to samo”; obecność mitu jest stałym atrybutem myślenia ludzkiego; 

Dygresja i kontynuacja antropologii strukturalnej: Roland Barthes i mitologia - denotacja odnosi się do opisowego i dosłownego poziomu znaczenia, wspólnego dla praktycznie wszystkich członków danej kultury, konotacja dotyczy znaczeń, które powstają dzięki odniesieniu elementów znaczących do szerszych kontekstów kulturowych; znaczenie znaku obejmuje tu skojarzenia z innymi kulturowymi kodami znaczenia.
Kiedy konotacja się naturalizuje tzn. zostaje przyjęta jako „normalne” i „naturalne”, zaczynają funkcjonować jako pojęciowe mapy znaczenia, dzięki którym świat uzyskuje sens. Są to mity. Mity są konstruktami kulturowymi, mogą jednak sprawiać wrażenie zastanych prawd uniwersalnych, osadzonych w zdrowym rozsądku.

3) Poststrukturalizm -  
       a) Michael Foucault - dyskurs – wytwarzanie wiedzy poprzez język, dyskurs nadaje znaczenie obiektom materialnym i praktykom społecznym (które istnieją poza językiem, ale język nadaje im znaczenie i „wciąga w pole widzenia”), dyskursy dostarczają sposobów mówienia o konkretnym temacie dzięki powtarzalnym motywom czy zbiorom idei, praktyk i rodzajów wiedzy – jest to formacja dyskursywna dyskurs i dyscyplina – następuje regulacja tego co się mówi, kto mówi, kiedy i w jakich okolicznościach pojawia się władza i techniki dyscyplinarne – „ciało podatne które można podporządkować, używać, przekształcać i doskonalić procesy regulacji kulturowej, podczas których wytwarza się podmioty pasujące do tego porządku, konstytuujące go i reprodukujące („reżim prawdy”)

       b) Pierre Bourdieu - odrzuca założenia de Saussure’a na rzecz nowego porządku opartego na habitusie (środowisko lub stan przyzwyczajenia, zwłaszcza ciała), struktura ma charakter dynamiczny,
habitus jest pomiędzy czymś obiektywnym i subiektywnym, między tym co jednostkowe i zbiorowe, jest on zdefiniowany kulturowo i jest osadzony w umyśle jednostki – to strukturadziałania społecznego urzeczywistnianego przez kulturowo kompetentnego wykonawcę.
„Habitus to system trwałych i nadających się przetransponować dyspozycji, ustrukturyzowanych struktur funkcjonujących jako struktury tzn. jako zasady generujące i organizujące praktyki oraz reprezentacje, które mogą być obiektywnie dopasowane do celów, jednak bez świadomego ich zakładania oraz wyraźnego władania operacjami koniecznymi do ich osiągnięcia, obiektywnie „regulowanymi” i „regularnymi”, nie będącymi w żadnej mierze rezultatem poddania się regułom”.
Władza to ludzie, którzy mogą narzucać innym „praktyczną taksonomię świata” .

- III -

A) Personalizm chrześcijański (personalizm katolicki) -

  – prąd w filozofii chrześcijańskiej, obecny w katolicyzmie w XX wieku od ok. 1930 r. Zakłada postawienie w centrum badań filozoficznych osoby człowieka, a nie społeczności. Personalizm ten interpretował religię jako więź osobową człowieka z Bogiem. Za początki personalizmu można uznać poglądy Arystotelesa, św. Augustyna, św. Tomasza z Akwinu, w których za podstawę rzeczywistości uznawano osobę ludzką. Od personalizmu, z punktu widzenia antropologii filozoficznej, ukształtowała się jego odmiana, wewnętrznie zróżnicowana nowa interpretacja tomizmu św. Tomasza z Akwinu zwana personalizmem chrześcijańskim. Nowy personalizm postuluje podporządkowanie dobru osób całego życia społecznego oraz podkreśla osobę jako wyjątkowo doskonałego bytu. 
(Tutaj strona na tzw. Personalizm Uniwersalistyczny pod redakcją ks. prof. Cz. Bartnika).

B) Fenomenologia jest przede wszystkim stylem myślenia oraz sposobem intelektualnego podejścia do rzeczywistości, który pragnie uchwycić jej cechy istotowe i konstytutywne, unikając uprzedzeń i schematów. Chciałbym powiedzieć, że jest to niejako postawa miłości intelektualnej do człowieka i świata, a dla wierzącego, także do Boga — początku i celu wszystkich rzeczy. Aby przezwyciężyć kryzys sensu, którym naznaczona jest część myśli nowożytnej, jak pisałem w Encyklice Fides et ratio (por. n. 83), konieczne jest otwarcie się na metafizykę. Właśnie fenomenologia może w znaczący sposób przyczynić się do takiego otwarcia (Fascynująca przygoda, papież JPII do fenomenologów).

***

my i wy

          /człowiek jest drogą
            wspólnoty i anty (?)
            aby byli jedno i JPII/

zmienia się epoka
mój czas się kończy
a moje paradygmaty
czyli Duch Czasu (?)

najpierw trzeba je poznać
odpoznać się muszą objawić
to była wolność i osoba (prawa)
zarówno w świecie jak w Kościele

do dzisiaj tak mam (mój ONZ)
że wagę dnia odmierza
przeżycie prawdy i zapisanie
godność i odpowiedzialność moja

my i wy i oni
są w strukturalizmie każdym
organizacyjnym państwowym
i kościelnym (plus tradycja)

a myślałem że tego nie dożyję
nie wiedziałem że tak być może
myślałem że jedność i ciągłość dziejów
wyrażona myślą polskiego papieża...

    (sobota, 21 maja 206, g. 8.23) TUTAJ - Komnata Siódma 3!

PS.
Tytułowa grafika z tej strony!