Wymarzeny Utopiste (3)

Zrobili z Reroniem to, co ich przodkowie z pewnym Durandem z pewnego Pychowa. - „jak on śmiał być taki dokuczliwy wobec potężnego wroga! - dlaczego się nie ugiął? O! niedoczekanie jego i domu całego, my mu pokażemy”. Oślepili, ogłuszyli, język mu obcięli, córkę doprowadzili do obłędu. Mieli dzisiejsi Wy-Marzęcinianie swoje wzory. Ich dzieci, nie wszystkie, z iluś tylko rodzin, bawiły się starym Reróniem, biegnąc za nim i wołając, „uciszyć go, uciszyć - siewca nienawiści”. Starsi mieszkańcy, będąc świadkami uciechy małych dzieci, tylko się uśmiechali - niech ma za swoje, gorszyciel.

Kiedyś poszczuli go psami. Uciekł, ale zmięta karteczka wypadła mu z kieszeni. Dzieci podniosły, najstarszy z nich, najbardziej czytaty próbował odcyfrować litery, ale nijak nie szło. Na pierwszej stronie, według jego czytatej mądrości, było nagryzmolone coś-cuś, jak:

nie syp obłędu ludziom pod nogi

oni idą w kurzu i nic już nie widzą

myśli zarannej bądź rosą i wiatrem

niech wiatr myśli ich twarze owionie

niech popioły odmiecie

żeby z rosy myśli

zieleń prawdziwie się zazieleniła

ziemia zapachniała

A po drugiej stronie, o dziwo, nawet kartka z Reróniowego notesu miała różne strony, były napaćkane nie mniej głupie słowa - rozumieli piąte przez dwudzieste – ale nawet nie próbowali z-rozumieć, bo skoro to Reróń napisał, to musiało być głupie i bagienne. Na szczęście, po drugiej stronie było mniej słów i najbardziej czytaty wśród dzieci, a może i w całej wsi, nie musiał się długo męczyć. Po paru zaczątkach, przerywaniach i sapaniach wydukał:

taki -

zagubiony i zgubiony

szukający i szukany

sierota Boży

- Widzicie, on ma nie-po-kolei w głowie, przecież tu nie ma żadnego sensu, same głupoty! Tryumfował czytaty, wszyscy tryumfowali. - Nareszcie mamy do-wody, krzyknęli dorośli świadkowie. Ale dlaczego wyrzucili znalezione dowody do rowu? - wtedy się jeszcze nie zastanawiali. Potrzeba zwycięstwa i jakiego-bądź sukcesu, była silniejsza od myślenia. Tryumfowali. Wystarczy. Tryumf nad znienawidzonym wrogiem był silniejszy od rozumu.

Reruń Amytykós, bo i taką odmianę imienia tam znano, co by o nim powiedzieć – był taki, że nie umiał nienawidzić. Samo to ślepe, niewidzące świata ni człowieka słowo, było mu obce i brzmiało nieswojo. Unikał go w swoim języku codziennym i odświętnym - pisanym. Bo co to by miało znaczyć nie-na-widzić? Dla niego, może i nie tylko dla niego, ale jak wiadomo Wy-Marzęcinianie do takich tematów zawsze się odwracali plecami i nikt nie wiedział, co naprawdę myśleli, więc - dla niego był to bełkot podsunięty ludziom przez jakiegoś wroga, niechybnie duchowego. Bo jakiego innego? Kto mógłby tak powywracać najnormalniejsze słowa, żeby co innego znaczyły, a nawet zabijały: „widzieć”, „na”, a nawet negacyjne „nie”?

:

- widzieć, widziałem, widziały, a nawet widzący – cóż w tym niezwykłego?

- to samo z: na, pod, w, nad i tak dalej, dalej

- a nawet z: nie, bo jak powiedzieć bez niego nie-pokój

To prawda, że w „nie” bierze początek każdy negacjonizm, nie-którzy nie potrafią nie negować. Ale, ale - Rerónie, Reroniu, ty też, bo każdy z czasem zaczyna używać słów i czynności na „nie”. Na przykład, nie idź: bo tam biją, nie - to parzy, nie - skaleczysz się. Nie-możesz, zwłaszcza wychowując. Nie da się bez 'nie' używać języka, choć każde 'nie' powiedziane drugiemu człowiekowi zostawia ślad, zwłaszcza po-ranny. W zaraniu dziejów było niepotrzebne, znane tylko dwojgu ludzi i to ze słyszenia „nie zrywaj tego owocu”, to była Boża Ekologia, tak mędrcy mówili i tak zapisane było w ich najważniejszym podręczniku „Wszystkiego”. Albo "Od Wszystkiego" i  dla wszystkich. 

Wszystko się zmieniło od czasów starodawnego Aina, który z zazdrości zabił Pierwszego Brata. To był temat tabu, obchodzili go jak bagno, choć kiedyś sławny zielarz wędrowny zachęcał, nie bójcie się, niech się nie trwoży serce wasze, podejdźcie do historii Aina i Pierwszego Brata, i rozmawiajcie o tym. Mówił jeszcze, choć skąd mógł to wiedzieć - taki sam człowiek i sam bratem czyimś, a może skoro taki wędrowny, to wszystkich? Bo z każdym rozmawiał jak z bratem, co nawet Wy-Marzęcinian zastanawiało czasami, ale wierni swoim prawom bali się o tym rozmawiać. Ba! ani pisnęli. Ale z tyłu głowy mieli słowa zielarza, że taka rozmowa jest jak zielarstwo najprawdziwsze, że można wyciąg z opowieści zrobić i użyć jak lekarstwa. Jak najlepsze lekarstwo działa - tak mówił, nawet tego i owego przekonywał, przy szklaneczce swojego wywaru – wierz mi to działa jak lek-lekarstwo, nie bójcie się złego, wasza rozmowa ma moc uleczyć z niejednej choroby, nie-jednego. Ale musi to być wielka serdeczna rozmowa, bez podejrzeń i osądzania. A tego właśnie w Wy-Marzenowie Utopistym nie lubili, nie chcieli i unikali jak ognia i najgorszej zarazy.

Od strasznego zdarzenia Aina i Pierwszego Brata 'nie' się najpierw zalęgło w ich okolicy, gdzie to? - nikt nie wie, ale zaraz potem się upowszechniało, upowszechniało, roz-przestrzeń-zagarniało-zagarniało, aż stało się lustrzanym odbiciem 'tak'. Niestety. Wielkie to jest i było i będzie 'niestety', chyba na miarę wielkości odrzucanej przez Wy-Marzęcinian rozmowy, która leczy. Różne są, co do tego, teorie i zdaje się, Reruń i to o nich wiedział. Oczytał się kiedyś, opatrzył, na-myślał, na-wy-czuwał-widząc bez 'nie', a może znalazł jakąś ukrytą bibliotekę na bagnach i metodę tajemną patrzenia, słuchania, myślenia, kto go tam wie. Kon-bagienny był zatem dla wielu, od zawsze do dzisiaj i kropka i niech tak zostanie.

Ale nie dało się udowodnić, że nienawidzi, choć wielu się starało. Mówili tak głównie lid-bez-erzy bez-o-prawia, ci, co uwierzyli złemu, który prawa rwie. Większość powtarzała bez-myśl-nie za nimi, bo się ich bała, podejrzewali nawet, że bez-liderowie(erzy) mogą mieć konszacht (w liczbie pojedyńczej, na Rerónie starczy) ze złem, które gada i rządzi duszami. Normalny człowiek nie mógł wdać się w rozmowę z lid-bez-ederami, żeby wątku nie stracić i siebie jakoś nie zgubić, albo wątku nie zgubić, a siebie zatracić, tak pokręcona była, a zarazem spleciona w kołtuny słowne przepisami ich prawa. Normalny Marzęcianin mógł tylko zrobić przy nich oczy w słup, a co głupszy gębę otworzyć, wy-rzekać coś jak, ano-ano-ano i odejść zmącony. Kto się z nimi spotkał - nawet mimochodem - i wdał w rozmowę, przeważnie zmącony odchodził. Mieli oni jednak sporą grupę wyznawców, powoli stawali się jakby religyją miejscową. Mądrzy wiedzieli, że nie mogą rzetelną, po bożemu i ludzką 're-ligio-m', że mogą tylko sek-od-sekatorzyć, ale bali się tego nawet głośniej pomyśleć. Zawsze ich pod tym względem dobrze uczyli i wychowywali, że re-ligio łączy, a sekator od-cina. Może to powtarzali za zielarzem wędrownym? Tęsknotą odepchniętą?

PS.

Nie mogę oderwać aparatu i kamery od oka. Tyle dobrych, pięknych rzeczy się dzieje. W szkole (dziś CARITAS), na zewnątrz, na ulicach, drogach, wokół kościoła i Matki Bożej Strachowieńskiej, która nas-mieszkańców wzięła pod obronę w nazwie parafii, w figurze przy „gminie” (znaczy budynku urzędowym), albo pomiędzy „starą” i „nową” gminą, przy mapie i w niejednym Ogrodzie.

Fotografuję boisko i Orlika, które kuszą kolorami każdy czuły aparat i oko. Staram się to robić na gorąco, jak się dzieją. Zauważyć i dopytać budujących o kolejny etap prac. Teraz sypią, wczesywują piasek kwarcowy, potem położą gumę. Piękno mnie prowadzi, przez całe życie, nie polityka. Piękno obrazów, znaczeń, dobrych słów, sensu każdego, nie tylko w naturze, także w ludzkiej pracy i wszelkiej działalności (kulturze). Fides et ratio. Cieszę się za każdym razem, gdy mogę pokazać ich ślad w naszym życiu (osobistym, rodzinnym i tzw. wspólnoty lokalnej: szkoła, parafia, gmina...)

Dziwną rzecz zaobserwowałem przy (dzisiejszej) okazji. Że (ja) umiem się cieszyć każdym dobrem i pięknem, bez względu, kto je wymyślił, zaplanował, przegłosował (w parlamencie, radzie lub innych ciałach statutowo-ustrojowych) i wykonał. Ale jacyś Oni tak nie potrafią. Cieszą się tylko sami sobą i swoimi pomysłami. To politycy (wszystkich szczebli). Ja czuję się raczej „duszą artystyczną”.

W naszej tzw. wspólnocie lokalnej, na przykład, owi Oni nie potrafią się cieszyć wielką historią gminy, w tym - wielką sprawą, która się dokonała wśród nas, na tej ziemi, 30 lat temu, w chwili, kiedy Polska - natchniona Papieżem-Polakiem - podniosła głowę i upomniała się o godność i wolność człowieka, Ojczyzny, gminy, o sens życia i pracy we wspólnocie życzliwych ludzi połączonych językiem, wiarą, tradycją rozumną i rozumną wiarą, a nawet każdego z nich, tak lub inaczej.

Ktoś wybudował niewidzialny MUR wrogości w Strachówce, ale tylko w jedną stronę - DO TEGO CO BYŁO, i do tych, którzy byli, są i pozostaną wierni WARTOŚCIOM. Mury się biorą skąd? - wiadomo, z zawiści polityki, by być bardziej znaczącym. Kain jest ich pierwowzorem.

Jak Ich rozpoznać? Po tym, między innymi, że na każdym polu swojej działalności nie chcą rozmawiać z innymi. To ich ZNAK ROZPOZNAWCZY.